Haze

Eindelijk is het dan zo ver. Na een lang uitstel ligt dan toch de game Haze in de winkels. Exclusief voor de PlayStation 3, dat dan weer wel… maar wordt het lange wachten ook beloond?

Nectar

De afgelopen twee jaar was er een game waar ik mij meer dan gemiddeld op verheugde. De titel van deze game was kort maar krachtig: Haze… en de vele plaatjes en hoopvolle previews maakten dat ik deze game het liefst bij de launch van de PlayStation 3 had gespeeld in plaats van pas nu, in de lente van 2008. Daar kwam nog eens bij dat er een wel heel speciaal gameplay-element beloofd werd in de vorm van Nectar. Jawel, Nectar, met een hoofdletter N. Daar waar velen bij het horen van het woord nectar meer denken aan bijen en bloemen of een soort vruchtensapje, moet je in dit geval een soort drug voor de geest halen en het blijkt dat dit in de game nog letterlijk genomen moet worden ook. De uiterlijke verschijning van de personages in Haze doen me met hun zwart/gele kleuren toch ook weer aan bijen denken dus zo raar is die vergelijking nou ook weer niet.

Ok, laat ik maar meteen beginnen met op te merken dat ik mij kan voorstellen dat veel gamers die deze game al gespeeld hebben het gevoel hebben dat ze met een gehypete game te maken hebben. Ik heb inmiddels veel reacties van gamers gezien die erg teleurgesteld waren en het spel zelfs gingen ruilen voor een zogenaamd betere game. Maar is dit wel terecht? Ik ben er van overtuigd dat je een game niet mag afrekenen omdat het toevallig door de ontwikkelaar, uitgever, of door de gamesjounalistiek zelf overdreven is aangeprezen met als gevolg dat er legio gamers zijn die alles maar slikken wat een reviewer te melden heeft.

Een eerlijke kans dus voor Haze wat mij betreft, maar dat betekent niet dat deze first person shooter geen recht heeft op een fair en waarheidsgetrouw oordeel. Om te beginnen lijkt het er op dat Haze meer last dan voordeel heeft gehad van het uitstel. Dit is vooral te merken aan de grafische prestaties van de game die niet slecht, maar zeker niet uitzonderlijk te noemen zijn. Ik hield mijzelf zelfs nog een beetje voor dat Haze ontwikkeld was in het stijltje van ontwikkelaar Free Radical en verwachtte zelfs dat er in de eerste paar levels van de game opeens een paar TimeSplitters tevoorschijn zouden springen. Ik vind het daarnaast onbegrijpelijk dat ik voor ogenschijnlijk alleen het ontbreken van laadtijden dik vier gigabyte van mijn toch al overvolle harde schijf van m’n PlayStation 3 moet missen. Deze dikke installatie zorgt er in ieder geval niet voor dat het er grafisch beter van wordt.

Maar er is ook goed nieuws. Als je dat namelijk allemaal verder niet interesseert, blijft er sowieso een game over met een heel goed verhaal die ook nog eens heel erg leuk is om te spelen. Juist door het ontbreken van laadtijden kom je in een rush van gameplay terecht die er voor zorgt dat je verder wilt spelen zonder dat je je aan de game gaat ergeren. En dat is verdienstelijk. Doorspelen doe je dus ook wel en na een kleine tien uur ben je ook wel zo ver dat het einde in zicht is. Heel erg veel langer moet zo’n game ook niet duren want dat zou alleen maar afbreuk doen aan het verhaal en zou je je wellicht gaan irriteren en dat zou zonde zijn.

Het interessante verhaal van Haze is dus een reden om deze game te gaan halen. Jij kruipt in de huid van Shane Carpenter die in dienst staat van de zogenaamde Mantel Corporation. In hoeverre de ontwikkelaar hier een woordgrapje heeft willen uithalen is niet bekend, maar gezien het verhaal en de achterliggende gedachte van deze game, namelijk het doen van goed en kwaad in relatie tot een oorlog, zou je deze organisatie kunnen verwarren met een ‘Mental’ Corporation. Hoe dan ook, Shane belandt in een oorlog waarvan hij er achter komt dat die geen enkel zinvol doel dient. Het komt er uiteindelijk op neer dat je na een interessante plotwending in de game tegenover je oude maten komt te staan en de strijd een hele andere wending krijgt. Mantel Global Industries speelt hierin een belangrijke rol in die zin dat deze organisatie een soort wereldheerschappij heeft en met haar Mantel Troopers de strijd aangaat met diegenen die tegen hen zijn. Daarbij beschikken zij over een heel belangrijk goedje: Nectar…

Rush

Aan het begin van de game word je duidelijk aan het handje meegenomen en word je ingewijd in de wereld van de Nectar, een gele substantie met een bovennatuurlijke werking. Zo zul je als je geïnjecteerd wordt met Nectar scherper kunnen zien, aanvallen van tegenstanders sneller zien aankomen, melee-blasts kunnen uitvoeren en precieser kunnen schieten, waardoor headshots een fluitje van een cent worden. Urbanus zou zeggen: goeeeeee spuuul…!

Een groot nadeel van Nectar is dat je jezelf ook een overdosis kan bezorgen waardoor al deze functies opeens wat minder prettig worden omdat ze zich tegen je keren. En dat kun je in een game als deze, waarin de scheiding tussen goed en fout al niet zo duidelijk is, niet gebruiken. Het grootste voordeel van Nectar vond ik wel het oplichten van vijanden, waardoor het afknallen van de bad guys kinderlijk eenvoudig wordt. Deze tegenstander beschikt verder ook niet over een heel erg slim brein, dus soms zul je deze feature ook als overbodig beschouwen. Maar leuk is het wel en verder is het gooien met Nectar besmeurde granaten natuurlijk fantastisch!

Haze is verder eigenlijk gewoon een standaard shooter waar de vaart flink in zit. De gameplay verveelt nooit echt omdat er best wat afwisseling in het spel zit. Zo zul je escortemissies moeten spelen, verplaats je je regelmatig per voertuig en helikopter en zijn felle vuurgevechten aan de orde van de dag. Het is de kunst om beheerst van het beschikbare Nectar gebruik te maken en terwijl het verhaal zich ontvouwt heb je nooit het idee dat je je door stukken van de game moet worstelen die minder interessant zijn. Helaas is het mogelijk om nagenoeg zonder hulp van je computerstuurde medespelers de singleplayermissies te voltooien. Met een beetje handig gebruik van Nectar en een beetje voorzichtigheid, in combinatie met de nodige tactiek ren je zo door de levels heen en dat is op zich niet echt uitdagend.

De co-op mode is wat dat betreft een heel ander verhaal. Met maximaal vier gamers kun je het spel doorlopen waarbij je elkaar echt nodig hebt, bijvoorbeeld om elkaar te kunnen genezen of te assisteren met een shoot-out. Ook online zijn er mogelijkheden genoeg. Naast de gebruikelijke online modes (tot en met zestien spelers) kun je in Team Assault tekeer gaan tegen de andere partij, of je nu gebruik maakt van Nectar of dat je aan de rebellenzijde andere slimme tactieken gebruikt. Centraal in deze mode staan de objectives die beide partijen moeten behalen om de overwinning te claimen.

Conclusie

Ook een extra shot Nectar kan niet voorkomen dat ik met een gevoel van teleurstelling de controller neerlegde nadat de credits aan mij voorbij rolden. Natuurlijk, Haze is een goede game, maar er had zo veel meer ingezeten. Het inzetten van Nectar als een soort drug is een hele leuke vondst, maar kan niet voorkomen dat ik toch het idee heb dat er in deze game iets heel erg nieuws gebeurt. Daarbij komt dat Haze op geen enkele wijze haar nek boven het maaiveld uitsteekt en dus ook op geen enkel punt iets bijzonders doet. Ik beleefde wel plezier aan de karakteristieke en ongewoon uitgedoste characters in deze game, maar dat kan niet voorkomen dat Haze met een doodgewone ‘7’ beloond gaat worden, ondanks dat het spel maar weinig echt fout doet. Het is jammer dat een PlayStation 3-exclusive (in ieder geval tijdelijk) uiteindelijk een gewone shooter blijkt te zijn geworden. Helaas moet je het daarbij doen met graphics die op geen enkele manier een grote indruk achterlaten. Free Radical is de laatste tijd heeeel ergens anders mee bezig geweest, dat is wel duidelijk.