Crash of the Titans

In vroeger tijden wist Crash Bandicoot altijd wel voor spektakel te zorgen als hij zijn opwachting maakte in een game. De ontspannen platform-actie en typische sfeer stonden garant voor veel gameplezier. Of het met Crash of the Titans weer ouderwets genieten is, lees je in deze review…

Eerste kennismaking

Ik weet het nog maar al te goed, mijn eerste kennismaking met Crash in de jaren negentig. Bij een magazine zat een demo disc van Crash Bandicoot voor de eerste PlayStation en de minimale momenten die ik toen in de wereld van Crash mocht ervaren maakten een ongekende indruk. Maar we zijn inmiddels al vele jaren verder en zodoende kreeg ik onlangs Crash of the Titans onder m’n neus geschoven. Eens kijken of dit ook weer veel herinneringen oproept…

Zoals gebruikelijk is de game voorzien van een bijzonder clichématig en luchtig verhaal. Crash ligt op een zonnige dag nietsvermoedend met z’n beste vrienden te chillen als plotseling aartsvijand nummero één ten tonele verschijnt: de gemene Dr. Neo Cortex. In een poging de ultieme macht te grijpen, hebben Neo en Nina Cortex alle wezens in de wereld van Crash veranderd in verschrikkelijke monsters. En alsof dat nog niet genoeg is, worden ook nog eens twee vrienden van Crash ongevraagd ontvoerd. Tijd om in actie te komen dus!

Herhaling

Zodoende begint een nieuw platformavontuur en dat is natuurlijk nog steeds de basis van deze Crash-game. Op een oude, vertrouwde manier wandel je weer door de levels, waarbij je soms ook iets de hulp in moet roepen van je omgeving. Een meeverende paddestoel kan immers perfect als springplank gebruikt worden om ergens hogerop te geraken. Toch blijft je voornaamste bezigheid in de levels het uitroeien van vele tegenstanders en het verzamelen van mojo. Door vijanden te verslaan of door bepaalde objecten zoals grote planten kapot te slaan verdien je kleine, blauwe mojo-bolletjes. Dit verzamelen doe je om nieuwe moves vrij te spelen, zodat je met meer variatie kunt aanvallen.

Hier komt meteen een manco van de game kijken, want je bezigheden beginnen erg snel saai te worden. De levels bieden geen enkele vrijheid, je bent continu jezelf een weg aan het slaan door nieuwe hordes met zwakke tegenstanders en het verzamelen van mojo kost ook erg veel tijd wil je er wat nieuws mee verdienen. Dit is toch wel jammer, want de klassieke fun-factor is al snel verdwenen in de levels.

Toch is er voor iets afwisseling gezorgd in de vorm van afwijkende gameplay. Zo heb je momenten dat je je houten vriend Aku Aku op de grond kunt leggen en als surfplank of hoover board mag gebruiken. Dit is wel even grappig tussendoor, maar al snel vervalt de game weer in hetzelfde tempo en krijg je dezelfde repetitieve handelingen voorgeschoteld. Een ander stukje afwisseling is de toevoeging van een co-op modus. Op elk gewenst moment kan een tweede gamer in het lopende spel inspringen en met Carbon-Crash je vergezellen. Hierdoor ontstaan er weer nieuwe mogelijkheden door goed samen te werken, maar helaas verandert dit weinig aan de diepgang van de levels, waardoor de co-op modus hooguit een grappige gadget is.

Controle

Wat ook nieuw is deze keer, is de mogelijkheid om grote tegenstanders te overmeesteren. Als je deze vijanden vaak genoeg geraakt hebt, verschijnt er een actie-knop boven hun hoofd en kan je op de rug van een vijand klimmen. Hierdoor krijg je de controle over deze vijand en beschik je ineens over diverse nieuwe aanvallen. Dit is niet alleen leuk om eens op een andere manier af te rekenen met het vele troepen slachtvoer die je in de levels tegen komt, maar het controleren van speciale vijanden is soms noodzakelijk om verder te komen. Denk hierbij aan vijanden die extra krachtige slagen kunnen uitdelen waarmee je een deur open ramt of een boomstam omver slaat, zodat je weer verder kunt komen in het level.

Het beheersen van dergelijke vijanden heeft me echter een dubbel gevoel gegeven. Aan de ene kant is het een leuke afwisseling om eens wat alternatieve aanvallen te kunnen gebruiken, maar aan de andere kant zorgt het er ook voor dat de moeilijkheidsgraad van de game nog verder omlaag gaat. Je bent op de rug van zo’n monster haast onoverwinnelijk en de enige keer dat je echt in de problemen zult raken is als je per ongeluk in slaap bent gevallen tijdens het spelen. Hierdoor zal je nog sneller geplaagd worden door verveling en ontbreekt de echte uitdaging in de gevechten.

Luchtig

Positiever ben ik over het geluid in de game, want de voice-acting is opnieuw erg goed verzorgd. Nog steeds kan onze Crash geen zinnig woord uitbrengen, maar de diverse overige characters zijn wederom voorzien van prima stemmen.

Grafisch houdt het helaas niet over op de door mij geteste PlayStation 2-versie. De game is ook verkrijgbaar voor de Xbox 360, wat natuurlijk iets betere graphics tot gevolg zal hebben, maar het geheel blijft allemaal een beetje matig. Natuurlijk is dat bij een luchtige en gekke game als Crash of the Titans geen groot gemis, maar iets meer detail en wat mooiere textures hadden de game toch van wat meer sfeer kunnen voorzien.

Conclusie

Crash of the Titans schotelt diverse bekende concepten uit voorgaande Crash-games voor, maar het is helaas de verveling die al snel de overhand krijgt. De levels bieden weinig uitdaging en de handelingen zijn erg repetitief. Voor de casual gamer en wellicht de hele jonge consolegamer kan dit nieuwe avontuur van Crash nog voor vermakelijke uren zorgen, maar het oude niveau wordt bij lange na niet gehaald. De moderne co-op modus zorgt er eigenlijk alleen maar voor dat je met z’n tweeën kunt ervaren dat er weinig te genieten valt.