Tony Hawk’s Proving Ground

Na acht jaar skategames maken heeft Tony Hawk nu eindelijk waardige concurrentie gekregen in de vorm van Skate. Daarnaast is Neversoft nu ook nog eens bezig met het ontwikkelen van de Guitar Hero-games. Kan Tony Hawk’s Proving Ground zich, relativerend gezien, nog wel staande houden in de gameswereld van vandaag?

Plezier

Ik roep het al zo lang er op deze website naar mij geluisterd wordt, en ik zal het blijven roepen totdat het niet meer nodig is. Vernieuwing! Vernieuwing, vernieuwing, vernieuwing! Als je vijftig tot zestig games per jaar min of meer uit (moet) spelen, ben je wel eens aan wat anders toe. Een gamesserie als Tony Hawk is dan wel nooit mijn lichtpuntje in de duisternis geweest, vorig jaar heb ik me toch kostelijk vermaakt met Project 8 en dat was natuurlijk mede te danken aan die toffe Nail-the-Trick optie. Dit jaar is die feature echt compleet omvergeblazen door alle controle die Skate biedt over je board en ook ten opzichte van Project 8 zelf blinkt Proving Ground niet uit in vernieuwing. Maar toch heb ik dit jaar weer de een hele goede tijd gehad met Proving Ground.

Tony Hawk staat namelijk bol van de fun. Realisme kan leuk zijn, arcade heeft misschien nog wel meer potentie. Neversoft ontwikkelt deze serie al jaren met de gedachte in het achterhoofd dat speelplezier boven alles gaat en de games zijn dan ook keer op keer doordrenkt van verslaving, genieten en lekker skaten. Boeit mij het dat de grootste idioot de meest onrealistische trucjes uit zijn mouw schudt? Nee, zolang hij er maar plezier aan beleeft. Proving Ground heb ik dan ook weer in één ruk uitgespeeld, en dat doe je niet eventjes.

Hielen likken

Tony Hawk’s Proving Ground speelt zich af in drie steden, te weten Philadelphia, Baltimore en Washington D.C. Zoals we gewend zijn van Tony Hawk heeft men deze metropolen omgedoopt tot een paradijs voor straatskaters. Quarterpipes tegen elke muur, overal wel een rail of stoeprandje om op te grinden, om de drie huizenblokken een flinke halfpipe, je kent het wel. Neversoft heeft gelukkig niet de moeite genomen om de steden precies na te bouwen, maar gewoon een stad gebouwd met wat kenmerkende dingen, daartussen wat idioterie van de bovenste plank en zodoende is alle gekheid weer verzameld op het stokje.

Wat echter jammer is, is dat men weer terug is gegaan naar dat urban-gedoe dat we wel kennen uit Tony Hawk’s Underground en die vierduizend andere games die zich in die setting afspelen, want kan ik niet gewoon een keer weer Tony Hawk himself zijn in zijn goede jaren, die van event naar event, van demo naar demo afreist en vertoeft in de heerlijkste hotels? Ik heb dat skater-die-zichzelf-moet-bewijzen-principe nou al een keer of drie van achteren naar voor doorlopen, dan zou je toch zeggen dat ik inmiddels wel tot de pro’s gepromoveerd ben. Ik wil geen prutserig skatertje meer zijn dat de hielen van elke professional en sponsor moet likken voor wat aandacht. Ik wil verdomme eens dat mijn eigen hielen gelikt worden!

Keuzes

Buiten dat wordt je in Proving Ground voor het eerst wel voor de keuze gesteld wat voor skater jij eigenlijk bent. Ben jij iemand die voor de glamour gaat, de toernooien, de strak gepolijstje houten verts van de grote toernooien? Of hou jij er gewoon van om te skaten zoals dat hoort, met je vrienden en zo hard mogelijk. Misschien ben je wel zo’n figuur die er van geniet om zijn tanden in het landschap te zetten, hier en daar wat schansjes en grindpalen bouwt en zo zijn eigen skateplekken creeërt. Proving Ground stelt je voor die keuze. Ik zelf vind het vet om de gruwelijkste tricks doen, zes meter boven de rand van de halfpipe, gigantische combo’s aan een te rijgen en een vet sponsorcontract te krijgen. Logischerwijs ging ik met Bob Burnquist op stap in het wereldje van de event skaters.

Het is niet zo dat je, wanneer je alleen maar hardcore wil skaten met je buddies, dat ook het gehele spel lang kunt doen. Je zult van alle borden wat moeten mee-eten om verder te komen in de game. Wel laat Proving Ground je helemaal zelf weten in welke volgorde je dat doet. Als je dus een hele serie rigging-missies wilt gaan doen dan kan dat, maar zit je even vast, dan kun je gerust wat anders gaan uitvreten. Buiten de missies ben je overigens helemaal vrij in de drie steden, die nauw met elkaar verbonden zijn, waarin ook weer de nodige uitdagingen zijn verborgen, zoals het halen van Am, Pro of Sick-challenges en dergelijke, ware het niet dat je ook zonder die dingen uren en uren zoet zult zijn met alleen jouw plankje en vier wieltjes.

Nail the Movie

De oh zo toffe Nail-the-Trick-mode, die in Project 8 werd geintroduceerd, is uiteraard ook weer van de partij in Proving Ground. Neversoft heeft dit aspect nu ook uitgebreid met Nail-the-Manual en Nail-the-Grab. Dit was een logische gevolgtrekking van de lijn die een jaar geleden werd ingezet en het werkt nog steeds erg lekker. Vooral het variëren tussen flip- en grabtricks tijdens je nail-sessie kan erg leuke dingen opleveren. Ook is het mogelijk om in grabmode een fingerflip te starten, waarna er overgeschakeld kan worden naar een kick-, heel- of andere flip.

Een ander nieuw detail in Proving Ground is het feit dat je nu je eigen filmpjes kan opnemen en editten, om net zo’n mooie plaatjes te maken als je Bob Burnquist, Ryan Sheckler, Rodney Mullen en al die andere sterren ziet doen. Grind over lange handrails, spring van een gebouw af, alle dingen die je uithaalt in de singleplayermode zijn vast te leggen op de gevoelige plaat. Jammer is echter wel dat de opneem-functie eerst aangezet moet worden, waardoor een hele hoop onverwachte dingen zomaar aan je neus voorbij kunnen gaan, als je de recordfunctie niet van te voren hebt geactiveerd. Totaal zieke sprongen of combo’s die je maar één keer lukken zijn dan ook niet te filmen, omdat deze negenennegentig van de honderd keer simpelweg niet te plannen zijn. In deze tijd, waarin Halo 3 alle potjes opslaat in de Theater Mode, je vele seconden replay hebt in Pro Evolution Soccer of FIFA, moet het toch mogelijk zijn om deze optie gewoon continue mee te laten lopen? Ik heb niet voor niks zo’n harde schijf bovenop mijn Xbox 360…

Conclusie
Tony Hawk’s Proving Ground is een degelijke skategame geworden die gewoon hardstikke leuk is om te spelen. Voor bezitters van Project 8 is er echter weinig nieuws te halen en dat is meteen het grootste minpunt aan de game, er is zo weinig verschil met het voorgaande jaar. Met de komst van SKATE tikt de klok in het extreme sports-genre sneller door dan voorheen, maar bij Neversoft lijkt de tijd wel stil te staan. Grafisch ziet het spel er nog steeds netjes uit, maar een stuk scherper is het niet. Online staat de game nog steeds als een dijk, maar ook dat biedt niks nieuws.

Tony Hawk is een spel dat je speelt om het plezier dat je beleeft aan het maken van trucs waar elk normaal mens onmiddelijk een dwarslaesie van krijgt. De gigantische combo’s, onwerkelijke sprongen en de gehele skate-vibe staan als een huis. Wel ben ik dat standaard verhaallijntje, waarin je elke keer maar weer een onbekende straatskater naar de top moet helpen, een beetje beu. Tony Hawk is op veel momenten de leukste skategame, helaas is hij kwalitatief gezien al voorbijgestreefd door nieuwkomer SKATE. Ik vrees dat we de komende jaren een FIFA versus Pro Evolution Soccer-achtige vergelijking gaan krijgen tussen de opvolgers van SKATE en Tony Hawk’s Proving Ground. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan ik nu al zeggen dat SKATE dan de realistische game wordt die geroemd wordt onder de fans van het genre en de skaters zelf, waarbij Tony Hawk de commerciële rol van makkelijk oppikbare game met een hele sterke sfeer dan vertolkt.