Splinter Cell: Double Agent

Drie groene puntjes in het donker waren voor jou als terrorist tot voor kort de enige aanwijzingen dat je er ernstig rekening mee moest houden dat er zeer binnenkort een einde ging komen aan jouw criminele activiteiten. Sam Fisher was dan in da house en meestal was je dan ook al te laat om nog enige actie te ondernemen. In Splinter Cell: Double Agent gooit Sam het over een andere boeg en trotseert hij onder andere het daglicht. Dat dit niet de enige verandering in het Splinter Cell-concept is, lees je in deze review.

Agent Sam

Omdat we al behoorlijk snel (anderhalf jaar is toch snel?) nu al weer over een nieuwe Splinter Cell kunnen beschikken en het inmiddels alweer deeltje vier is in de serie, heeft Ubisoft wel veranderingen door móeten voeren. Echte sluipfans vinden het natuurlijk helemaal niet erg dat ze weer een kersvers avontuur met Sam kunnen gaan spelen en al helemaal niet omdat dit de eerste missies zijn op de Xbox 360. Maar kennelijk hebben de ontwikkelaars bij Ubisoft ook gevonden dat het wel eens tijd werd om gamers te gaan verrassen op wat nieuwigheden. Voor degenen die nog nooit met Sam Fisher opdrachten en missies hebben voltooid en die bij het horen van ‘Splinter Cell’ slechts visioenen van de afdeling Eerste Hulp in een penitentiaire inrichting krijgen, zal ik in het kort even de geschiedenis van de moeder der sluipgames aan halen. En nee, we vergeten Snake uit Metal Gear Solid echt niet…

De Splinter Cell-geschiedenis startte in 2003 met de game die simpelweg Splinter Cell heette. De hoofdpersoon, genaamd Sam Fisher, maakte in korte tijd naam als master-sluiper en terroristen-killer in dienst van de NSA, de National Security Agency en onderaannemer Third Echelon. In opdracht van deze organisatie voltooide Sam heel wat missies, in eerste instantie Xbox-exclusief, maar na het overdonderende succes werden al snel zowat alle platformen bediend. Kenmerkend voor de game waren de uitzonderlijke graphics in combinatie met de zeer degelijke gameplay, die voornamelijk draait om stealth. Een groot aantal vette gadgets en Sam’s coole imago droegen mede bij aan dit grote succes. In 2004 en 2005 kwamen de logische vervolgen op Splinter Cell uit, respectievelijk Splinter Cell: Pandora Tomorrow en Splinter Cell: Chaos Theory, die beiden, hoewel ze op het gebied van graphics, multiplayermodes, moves en gadgets zeker beter waren en veranderingen ondergingen, toch vooral meer van hetzelfde bleken te zijn. Sam Fisher verscheen de afgelopen jaren ook nog op de GameBoy Advance, Nintendo DS en PSP, doch slechts de echte fans wisten zich door deze versies heen te sluipen.

Logisch dus dat Ubisoft het roer heeft om willen gooien en van Splinter Cell: Double Agent niet ‘het vierde deel op rij’ heeft willen maken en laat het je vast duidelijk zijn: het wordt je absoluut niet gemakkelijk gemaakt in Splinter Cell: Double Agent. Een van de duidelijke sprongen vooruit is natuurlijk het grafische geweld dat je meteen al om de oren vliegt zodra je de game opstart. Gamers die gezegend zijn met een HD (ready)-scherm en/of een high-end geluidsinstallatie aan hun Xbox 360 hebben gekoppeld, worden natuurlijk extra verwend, maar het blijven natuurlijk maar beelden. Wat hebben we tenslotte aan superieur beeld en geluid als het voor geen meter speelt? Verder in deze review komen de graphics uiteraard uitgebreid aan bod, maar laten we allereerst eens kijken wat er overblijft van de vernieuwingsbeloftes van Ubisoft.

‘Into the belly of the beast’

Als we dachten dat wij het zwaar kregen in Double Agent, dan hebben we onze sluiper van dienst, Sam Fisher, nog niet gezien. Fisher, nog steeds in dienst van de NSA, komt namelijk terecht in een terroristische groepering genaamd John Brown Army (JBA). En dat gebeurt je natuurlijk niet zomaar, nee…. daar moet je wel wat voor doen! Alhoewel, dóen..? Het zit Sam niet mee en meteen al tijdens je eerste missie die je voor je kiezen krijgt zijn de gebeurtenissen niet van de lucht. Deze missie, waarbij je een wapenfabriek in IJsland bezoekt, wordt afgebroken omdat Sam zijn dochter Sarah het leven heeft gelaten tijdens een auto-ongeluk en Sam hier niet mee om weet te gaan. Omdat Sam zich geen raad weet met deze situatie eist hij van zijn baas, Irving Lambert, een opdracht die hem voldoende afleiding zal bezorgen. En zo krijgt Sam Fisher de zogenaamde NOC-status, hetgeen zoveel betekent als Non-Official-Cover, in goed Nederlands: dubbelspion. Sam belandt vervolgens na een in scene gezette overval, voorzien van een strafblad en kale kop in de gevangenis met op zak de opdracht om te infiltreren in deze John Brown Army. De John Brown Army heeft snode plannen met de wereld. Deze plannen gaan schuil onder de codenaam Red Mercury, en staan synoniem voor een zeer gewilde explosieve stof.

Dat het gevangenisleven hard, medogenloos en een kwestie van overleven is, komt Sam vrij snel achter en hij beseft dat hij echt meerdere partijen tevreden moet gaan stellen. En zo begint Splinter Cell: Double Agent met Sam in de gevangenis, wetende dat hij als ‘Double Agent’ het vertrouwen van én zijn werkgever, de NSA, én de John Brown Army zal moeten weten te winnen. En juist dit is een zeer belangrijk aspect van Splinter Cell: Double Agent. Het draait namelijk om vertrouwen en keuze’s maken en dat betekent dat je constant een afweging moet maken voor welke organisatie je opdrachten gaat vervullen. Zo zul je af en toe echt een missie opdracht moeten voltooien om de andere partij niet te wantrouwend te maken. Wees echter gerust want de game bevat genoeg momenten en opdrachten om beide partijen tevreden te houden en daar is ook de instelbare moeilijkheidsgraad verantwoordelijk voor. De game begint overigens met een telefoongesprek tussen Sam Fisher en een lid van de NSA waarin Sam Fisher rapporteert wat hij heeft gedaan tijdens zijn dubbel-spion missies. De game zelf bestaat dus uit flash-back missies waarna Sam, omdat hij tenslotte na het uitvoeren van opdrachten voor meerdere partijen minstens de schijn tégen had, verantwoording aflegt voor zijn daden.

Wat Sam kan, kan alleen Sam

Vooruit, Sam zit dus in de gevangenis, zijn gezicht siert menig ‘Wanted’-poster en last but not least is zijn dienstkleding in de vorm van een zwart nauwsluitend Kevlarpak vervangen door een oranje inmate-overall. Als klap op de vuurpijl kan hij nog slechts beschikken over het enige gadget dat hij van moeder natuur heef gekregen, namelijk zijn blote vuisten. Meteen kom je voor het eerste dilemma te staan en moet je de gevangenis zien te ontsnappen samen met een lid van de JBA. Je hebt dus de keuze of je dit doet of niet en ook of je wel of geen bewakers zal doden. Op beide keuze’s die je maakt zal het vertrouwen van de NSA of de JBA reageren. Dit is zichtbaar in je HUD door middel van twee meters linksonder in het scherm. Deze meters geven het vertrouwen weer wat de beide organisaties in jou met je dubbele agenda hebben. Handig daarbij is dat als je de missiedoelen in je Opsat (die overigens voorzien is van een prachtige 3D kaart) bekijkt, je ook het aanstaande effect op de vertrouwensband kunt checken. Er staan immers missiedoelen in voor beide partijen. Aan jou de keuze welke je gaat voltooien en met welke gevolgen je dus genoegen neemt. Van deze keuzes hangt ook af welke uitrusting je tot je beschikking krijgt in een volgende missie. Wacht je te lang met keuze’s maken dan vervallen sommige opdrachten of zul je snel genoeg merken dat de partij die zich verraden voelt, maatregelen gaat nemen en die pakken uiteraard meestal slecht voor je uit.

Degenen die eerder een Splinter Cell game hebben gespeeld en nu bang zijn dat er minder te sluipen en te sneaken valt kan ik gerust stellen. Het merendeel van de gameplay bestaat nog steeds uit het rondsluipen op allerlei duistere lokaties waarbij je allelei bewakers, terroristen of ander vijandig volk van achter vastgrijpt en desgewenst een mes door de strot duwt of al de lucht uit hun longen knijpt met een verwurging waar Anton Geesink jaloers op zou zijn. In veel levels word je trouwens gedropd zonder overbodige bagage en zul je op je closecombat moves in combinatie met je stealthskills moeten vertrouwen. Je moet niet alleen steeds een keuze maken voor wie je opdrachten gaat voltooien, maar ook heb je de vrijheid, overigens net als in eerdere Splinter Cell’s, om te kiezen voor een sluipende aanpak of dat je gaat voor de brute aanval. Mijn ervaring is dat je het met het eerste het langste volhoudt, maar dat heeft wel tot gevolg dat je veel langer bezig bent. En hoewel het heerlijk is om te sluipen en vanuit het donker een voor een je vijanden de nek te breken, sluipt (what’s in a name) hier het gevaar in dat je, nadat je al heel lang bezig bent met een level, toch nog gedood wordt en het enige minpuntje van deze game pijnlijk duidelijk wordt. Gamers met een allergie voor trial-en-error zullen het namelijk bij tijd en wijle wel eens zwaar krijgen en de game vervloeken en dit komt niet door de pittige moeilijkheidsgraad of de goed getimede checkpoints, maar puur door je eigen traagheid op het verkeerde moment. Ik kan mij dus voorstellen dat je na het spelen van deze game wat minder haren op je hoofd hebt staan of dat jouw controller toch nog een landing op het muuroppervlak heeft moeten doorstaan. Dat laatste heeft bij mij niet veel gescheeld en weinig haar had ik toch al.

Geluidsmeter

De irritante lichtmeter zoals we die kennen uit eerdere delen is helemaal verdwenen. Deze meter, waarop je echt moest kijken terwijl er eigenlijk niets van af te lezen viel, is vervangen door een zichtmeter linksonder in het scherm die drie kleuren kan aannemen, groen, geel en rood. Deze vertegenwoordigen uiteraard de mate van zichtbaarheid, groen is veilig en ongezien, geel is zichtbaar maar toch veilig, en rood betekent dat je een sukkel bent, maar ook betekenen ze of vijanden naar je op zoek zijn en of je gezien bent. In het geval dat deze meter knippert ben je gesnapt en kun je beter maken dat je een veilig heenkomen zoekt, zoals het verstoppen in een locker of plaatsnemen onder een bureau of iets dergelijks. Daarbij komt ook nog eens dat het niet helemaal duidelijk is hoeveel gezondheid je nog hebt. Na een flink aantal schoten in jouw richting moet ik toch wel zeggen dat het vrij snel gedaan is met je, maar je hebt ook de mogelijkheid om te herstellen.

Moves en Gadgets

Sam zou Sam niet zijn als hij niet zou beschikken over een volledig arsenaal gadgets en moves. Niet dat je ze altijd tot je beschikking hebt, maar als je ze bij een missie krijgt toebedeeld, dan heb je ook wat. Het zijn er te veel om hier op te noemen maar vertrouw er maar op dat je je weer uit kunt leven met de vertrouwde attributen zoals de Sticky Shocker, de Ring Airfoil Round, de Sticky Camera, Optic Cable en allerhande granaten plus natuurlijk de alomgeprezen nachtkijker met drie standen: nacht-, infrarood- en wavezicht (electromagnetische straling). De vertrouwde wapens van Sam zijn niet vervangen en bungelen nog steeds op zijn rug. In het gevangenislevel kon je ook nog een ‘non-lethal’ shotgun pakken, hetgeen erg handig was om bewakers uit te schakelen maar niet te doden (erg fijn om twee partijen tevreden te stellen). Aan het einde van elke missie krijg je ook nog zogenaamde rewards in de vorm van gadgets, afhankelijk van de behaalde operatiedoelen.

Sam kan in Double Agent veel meer dan in zijn vorige missies. Uiteraard is hij nog steeds jong en fit genoeg om spagaatsprongen te maken, door luchtschachten te kruipen, touw te klimmen, te abseilen en meer van dat soort gekkigheid, maar in zijn dubbelrol kan hij dit keer een paar écht coole moves doen. Wat dacht je er van om een vijand vanuit het water (jaaaa, Sam heeft een zwemdiploma) vanaf de kant in het water te trekken en hem ordinair te verdrinken. Niet heftig genoeg? Breek dan maar door het ijs heen, trek de vijand door het wak en doorboor zijn hart met je Rambo-mes. Juist… dat dacht ik al, precies wat we wilden! Als afwisseling van al deze solo-moves zal Sam ook af en toe een teammaat moeten helpen een hek over te klimmen en zal deze sidekick ook alles doen om jou zo veel mogelijk te ontlasten. Opvallend is hierbij de hoge mate van A.I, die overigens door heel de game heen puik te noemen is.

Visueel geweld van onze 360

De levels die Ubisoft enkele maanden geleden tijdens onze perspresentatie liet zien waren niet voor niets uitgekozen. Met name deze levels maakten ook op mij de meeste indruk. Het Kinshasa-level waarin Sam, gewapend met zonnebril, een burgeroorlog trotseert, een cruiseschip dat inclusief opvarenden de inzet is van een conflict waarbij jouw keuzes mede bepalen of de bom af zal gaan en het tot nu toe zeer geheime Shanghai-level (ja, wij zagen het al ruim voor de release!), waarin Sam van een hotel afdaalt terwijl hij over de zeer kleurige stad uitkijkt, zijn stuk voor stuk onvergetelijke ervaringen. Tel hier nog wat bonusmissies bij op en je kunt stellen dat het met het leveldesign wel snor zit. Sam zelf blinkt letterlijk van zelfvertrouwen want het zweet parelt regelmatig van zijn hoofd. Het is met name deze hoge mate van detail die Double Agent zo’n grafisch spektakel maakt.

Multiplayer

Hoewel ik persoonlijk denk dat de singleplayermode het meest heeft bijgedragen tot het succes van Splinter Cell in het algemeen en dat juist die singleplayermode voor de meeste gamers de reden zal zijn om deze game te gaan halen, kunnen we niet om de onlinemultiplayer mogelijkheden heen. Wellicht doe ik sommige gamers hiermee te kort en misschien de game zelf ook wel. Eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat ik de online-mogelijkheden van deze game ook niet heel uitgebreid heb getest dus ik beperk mij tot het noemen van de mogelijkheden. Belangrijk is dat Double Agent zowel als Ranglijst-, als Standaard Spelergame te spelen is. Verder is het aloude Co-Op met twee en drie spelers mogelijk en online zelfs van twee tot zes gamers. Nieuw is de drie-tegen-drie strijd tussen Spionnen en Huurlingen. Deze potjes van maximaal een kwartier, waarbij je de beschikking hebt over talloze gadgets en tactieken, zijn haast onbeperkt houdbaar en zullen de levensduur van deze game behoorlijk rekken.

Conclusie

Ik kan nog wel een paar pagina’s vol schrijven over hoe geweldig en mooi deze game wel niet is. De onvermijdelijke conclusie mag dan ook duidelijk zijn: Splinter Cell: Double Agent is een game met ijzersterke gameplay, overweldigende graphics, een sterk verhaal met nieuwe, coole moves en een verrassend goed uitgewerkt vertrouwens-systeem. Met name de singleplayercampaign nodigt uit tot meerdere malen uitspelen, mits je daar de tijd en het geduld voor hebt. Double Agent is namelijk geen gemakkelijk spel, maar daarom des te uitdagender. Echt vernieuwend mag je de game, met uitzondering van de keuze-dilemma’s, niet noemen maar dat interesseert waarschijnlijk niemand ene lor. Je hebt namelijk wel het idee dat je iets volledig nieuws aan het spelen bent waarbij het een groot voordeel is als je al Splinter Cell-deskundige bent. Met name het hoge mate van detail (op meerdere vlakken, dus niet alleen grafisch!) maken deze game onmisbaar in je gamescollectie. Nekbreken was nog nooit zo gruwelijk… Yeaaaahhhhh!