De mussen vallen dood van het dak af en wat belandt er dan bij mij in de brievenbus? Juist, Ice Age 2: The Meltdown. Aan de ene kant natuurlijk totaal het verkeerde jaargetijde, maar aan de andere kant smelt nu dan wel weer alles letterlijk weg. Wij onderzochten of deze game de nodige verkoeling kon brengen.
En wat is daar nou een betere locatie voor, dan het zonovergoten Egmond aan Zee? Bewapend met respectievelijk een Corona en een pakje schoolmelk graafden redactieleden Remco en Vincent een kuil, zo diep dat de Duitsers met hun onderkaak op het zand stonden. En die kuil was echt heel erg diep. Op een gegeven moment pakten de donkere wolken zich samen aan de horizon van ons fort en begon het in onze kuil te sneeuwen. In die barre kou konden wij eindelijk de juiste sfeer en temperatuur vinden om het hoofd genoeg koel te houden voor Ice Age 2: The Meltdown. Want er wordt heel wat afgesmolten in deze sequel.
Scrat
Manfred de mammoet, Sid de luiaard en Diego de sabeltandtijger zijn net zoals in de tweede film weer van de partij in deze game. In tegenstelling tot de film is het echter de ongelooflijk coole Scrat die de hoofdrol heeft. Dit zenuwachtige eekhoorntje wat alleen voor z’n hazelnotenverzameling leeft geeft je meteen een excuus om gedurende de hele game deze zaden te verzamelen. Want hazelnoten laten liggen terwijl het gehele Noordelijk Halfrond op smelten staat, dat kan natuurlijk niet.
Wat het doel van deze game was werd onszelf ook niet helemaal duidelijk, want een klimaatverandering versla je niet zomaar met wat double jumps en zwiepen met je staart en een game maken over het verzamelen van hazelnoten, dat doe je toch niet? Toch? Helaas wel. In Ice Age 2: The Meltdown zul je namelijk duizenden, letterlijk duizenden hazelnoten moeten verzamelen. Waartoe het dient? Tsja. Feit is wel dat ondanks dit onbenullige doel het wel erg leuk is om door de levels heen te springen, rollen, stampen en snuffelen. En wanneer je dan een grote voorraad aan vreten voor je winterslaap hebt verzameld, blijkt dat Scrat juist probeert om weg te komen uit die smeltende ijsmassa. Ja lekker dan, lopen we nu een hele game lang te cateren voor een ondier dat liever mango’s en bananen heeft, en daarom de tropen wil verruilen voor de toendra?
Scrat platformt
Maargoed, tot zover dit ethisch gedoe van mensen die veel te veel nadenken bij deze game. Er staat niks voor niks 3+ op de cover van dit spel, en ik zou er zeker niet van opkijken als dat gold voor het aantal hersencellen wat minimaal benodigd is om deze game te spelen. Een voor de vierpuntsdruktoets, eentje voor de actietoetsen en eentje voor de triggers. En juist dan speelt deze game het beste weg. Lekker schijt hebben aan die godverzengende hitte buiten en wegduiken in deze dorre wereld en leuk hazelnootjes verzamelen (waarom deden we dat ook alweer?), wakken in meertjes bonken met je pluizige eekhoornenreet om nog meer hazelnoten te verzamelen en vervolgens springen, rennen, rollen en zwemmen om die ene gouden hazelnoot te pakken te krijgen die je net ontglipt is (hoe verzinnen ze het in godsnaam).
Scrat levelt
De levels van Ice Age 2: The Meltdown zijn nou niet echt van super hoogstaand niveau. Je kent ’t wel, je springt een aantal richeltjes op, nog wat richeltjes, dan ren je over een smal stukje en dan beland je bij een moeilijker gedeelte, waar je snel van blok naar blok moet springen of zoiets dergelijks. En lukt dat niet, dan val je naar beneden en kun je weer bij punt A beginnen. En ondertussen blijf je uiteraard hazelnoten verzamelen. De levels worden aan elkaar geluld door die dikke mammoet en later in de game krijgen ook Sid en Diego een rol in het spel. Toch is het echt een goede keuze die ze daar bij Eurocom hebben gemaakt om met dit zenuwachtige diertje Scrat te spelen, omdat hij eigenlijk veruit het coolste wezentje uit het eerste deel was. En bij de aankondiging van de tweede animatiefilm wist 20th Century Fox nadrukkelijk te vermelden dat we meer Scrat zouden zien. Nou kijkt u eens, je mag een hele game lang spelen met Scrat terwijl je hem datgene laat doen waarbij je je tijdens de films zo vreselijk rot om hebt gelachen; hazelnoten verzamelen. Dat vond je toch zo leuk?
Scrat audiovisueelt
Ice Age 2: The Meltdown ziet er grafisch redelijk uit met zijn leuke omgevingen, geinige figuurtjes en natuurlijk weer die geweldige Scrat. Overigens mogen ook Manfred, Sid en Diego er zijn maar niemand is toch zo cool als deze Scrat. Cars heeft Guido, Toy Story had Mr. Potatohead en Finding Nemo had dat kutvisje wat overal en nergens opdook. Maar Scrat rules them all. Eurocom heeft waarschijnlijk een aantal gele bolletjes op een spastische eekhoorn geplakt want de zwiepende staart, de snelle poten en het kromme lijf van de eekhoorn doen erg natuurgetrouw aan. Je ging er bijna zelf de muren van afsnuffelen en in bomen klimmen.
Op het gebied van geluid scoort de game ongeveer even goed als op het visuele gedeelte, maar de orginele stemmen van Ray Romano, John Leguizamo, Dennis Leary en hun voortreffelijk werk maken de cutscenes waarin Manfred, Sid en Diego voorkomen toch wel een genot om naar te kijken en vooral te luisteren. Ook op dit gebied verdient Eurocom overigens een pluim, want de lipsynchronisatie is voortreffelijk, als je hem in het Engels speelt dan.
Scrat concludeert
Ice Age 2: The Meltdown is een platformavontuur dat vooral leuk is voor de hele kleintjes met het verstand op nul en lekker met die oogjes koekeloeren naar die mooie teevee die pappa voor het WK heeft gekocht. Doorgewinterde (ha ha) gamers willen misschien wat meer uitdaging maar eigenlijk zou iedere fan van Scrat deze game eens moeten proberen. Daarom mag je ook een heel punt bij de conclusie optellen als jij hem ook helemaal te gek vond en… Ho effe. Een dikke Duitser is daarnet met z’n bier in onze kuil geflikkerd. Hazelnoten genoeg, dus hem gaan we net zo’n hoofd als een juichende Klinsmann bezorgen.
