Serious Sam

Vroeger? Vroeger was alles anders. Vroeger hadden we geen tactieken nodig in FPS games. Vroeger hadden we geen ingewikkeld plot of een besturing die meer dan 5 toetsen en een muis vereiste. Vroeger was het pure actie en geweld wat een game moest bevatten. Maar vroeger is nu terug. Serious Sam laat oude tijden herleven door een zo eenvoudig mogelijk concept te gebruiken: Schiet op alles wat beweegt zolang het nog beweegt!

Mooi is het wel…
De afgelopen tijd zijn er weinig games uitgekomen die mij als FPS gamer werkelijk kunnen interesseren (volgens mij is dat voor alle genres zo sinds afgelopen Kerstmis…) en dus heb ik gespannen gewacht op het verschijnen van Serious Sam. Want dat leek me wel wat: Een “FPS game met veel actie en mooie omgevingen”. Het verhaal achter Sam is in ieder geval kort en bondig. Het speelt zich allemaal ergens in de 21e eeuw af. De mensheid heeft grote delen van het universum gekoloniseerd en natuurlijk gaat dit allemaal niet goed. De vrede wordt namelijk door wezens uit een andere dimensie, geleid door ene Mental, verstoord. Deze Mental heeft maar één doel voor ogen: De mensheid uitroeien.

Gelukkig zijn er mensen als Sam ‘Serious’ Stone die Mental zoiets graag willen beletten. Het mag allemaal niets baten, want uiteindelijk komen de kwaadaardige wezens steeds dichter bij de Aarde. De laatste hoop is gevestigd op Serious Sam, die terug in de tijd moet reizen om zo in het oude Egypte enkele elementen te vinden waarmee Mental verslagen kan worden. Maar natuurlijk stuurt die laatste ook een aantal – zeg maar gerust een achterlijke hoeveelheid – wezens achter Sam aan om dat te beletten. Het verhaal is dus vrij simpel en het eerste level is dat ook. Zo hier en daar kom je enkele wezens tegen en je krijgt hier ook al enkele wapens. De actie is nog niet direct overweldigend en eigenlijk een beetje saai. Wel krijg je hier al te zien wat het spel nog meer te bieden heeft: Hele grote, mooie, strakke omgevingen bijvoorbeeld. Nou is Egypte niet direct mijn favoriete setting; het ziet er allemaal wel heel goed uit.

De grafische artiesten van CroTeam (de makers van Serious Sam) hebben echt goed werk geleverd met het maken van de textures. Ook het geluid is redelijk goed aanwezig. Je hoort bijvoorbeeld al van verre een wezen op je afkomen en dat maakt je al een beetje nerveus, vooral als je weet wát voor een wezen het is. Neem bijvoorbeeld de onthoofde kamikaze zombies. Deze lopen met een bom in hun hand (en hun hoofd in de andere) recht op je af en ontploffen zodra ze dicht in de buurt zijn. Als je het geschreeuw van deze wezens hoort, dan wil je ze zo snel mogelijk afschieten. Vervelend hierbij is wel, dat de richting van het geluid niet goed uit te maken is, tenminste niet op mijn systeem. Hierin draait dan wel een SB Live! kaart, waarbij ik bij andere spellen geen problemen heb… De muziek is in ieder geval lekker en op actie gebaseerd. Dit houdt dus in dat als er veel actie is, de muziek zal veranderen. Helaas dat de muziek direct terug verandert als er geen actie meer is en je dus gelijk weet wanneer een ruimte leeg is.

…maar speelbaar…
In het tweede level wordt je eigenlijk al gauw geconfronteerd met datgene waar ik dus een hekel aan heb: Hordes vijanden die op de meest ongelukkige momenten om je heen spawnen. Het is gewoon ontzettend frustrerend om in een ruimte rond te lopen en ineens voor je tien vijanden te zien, deze af te schieten, om vervolgens ingesloten te worden door twintig vijanden die twee keer zo sterk zijn. Hoewel het wel haalbaar is, is het echt niet leuk om eerst vijf keer te verliezen, waarna het gelukkig wel lukt, waarna je in de volgende ruimte weer hetzelfde kan gaan doen. Verderop in het spel lijkt het wel of je alleen nog maar arena-achtige omgevingen hebt waar je achter elkaar honderden vijanden moet neerschieten om vervolgens in de volgende arena verder te gaan. Sam’s aanwezigheid in kleine grapjes is in deze omgevingen ook minimaal en rond level 6 had ik er dan ook helemaal geen zin meer in.

Het spel bestaat gelukkig ook nog uit enkele andere dingen. Allereerst is er een editor waar je ‘je eigen levels en wezens mee kunt maken, die je direct kunt invoeren in het spel’. Die heb ik verder niet geprobeerd, omdat ik een gamer ben en geen levelbouwer. Misschien dat het multiplayer gedeelte nog wat leuks te bieden heeft, maar daar heb ik mij ook niet in verdiept, gewoon omdat ik geen zin meer had in Serious Sam. Over het multiplayer gedeelte wil ik nog wel één kleine bijzonderheid vermelden: Deze bevat een split screen optie. Die zie je op console games vaak, omdat je dan met één computer met meerdere mensen kunt spelen. Hoe je dit met slechts één toetsenbord wilt redden is mij een raadsel…

Conclusie
Waren alle games vroeger echt zo? Ik heb Doom niet echt veel gespeeld, maar ik kan me wel herinneren dat ik daar niet zo gefrustreerd van werd als van Serious Sam. Het enige wat Sam volgens mij gemeenschappelijk heeft met Doom is de AI van de vijanden: Die is er niet. Wil je echt terug naar vroeger, speel dan eens Doom of Duke3D of bijvoorbeeld Wolfenstein nog eens opnieuw. Wil je iets van deze tijd, dan kun je beter Kiss: Psycho Circus gaan spelen. Serious Sam is voor echte FPS freaks die geen frustratie kennen.