The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena

Vin Diesel schittert tegenwoordig niet alleen in Wheelman, want ook in The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena gaat deze kale actieheld helemaal los. Hoe goed hij in deze game voor de dag komt, lees je in deze review…

Een zeer sterk personage

The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena dekt de lading eigenlijk maar voor de helft, want in feite hebben we hier met twee games te maken. Naast het geheel nieuwe Assault on Dark Athena bevat de game ook een remake van de actie-klassieker Escape from Butcher Bay. Twee games, twee gezichten…

Hoofdpersoon in beide games is natuurlijk onze stoere makker Vin Diesel. Met zijn typerende, rauwe stem en gevatte opmerkingen is hij echt een zeer sterk personage en absoluut een dragende kracht van de games. Grof taalgebruik wordt zeker niet geschuwd en als je wel in bent voor lompe woordenwisselingen of hele foute one-liners, dan kom je zeker aan je trekken. Toch verschillen Escape from Butcher Bay en het nieuwe Assault on Dark Athena wel degelijk van elkaar.

Opgepoetste remake

Escape from Butcher Bay werd jaren geleden al zeer goed ontvangen en ook de remake staat vandaag de dag nog als een huis. Grafisch is het geheel wat opgepoetst, al merk je dat het vooral oprekken van een oudere engine is en je hoeft er ook geen visuele wonderen van te verwachten. Laadschermen kom je regelmatig tegen en zeker als je lang moet wachten kan dit best irritant zijn. Wij namen de Xbox 360-versie onder handen en het installeren van de game op de harde schijf scheelde toch behoorlijk wat wachttijd. Nog altijd ben je met enige regelmaat een seconde of 7 à 8 aan het wachten, maar laat dit je er zeker niet van weerhouden om toch (weer) eens met Escape from Butcher Bay aan de slag te gaan.

De gameplay staat namelijk prima zijn mannetje. Stealth speelt een zeer grote rol en het verdient echt de aanbeveling om bij voorkeur vijanden te besluipen en ze in één keer genadeloos af te maken. Afgezien van het feit dat kogels nogal schaars zijn, is het vaak ook van levensbelang om stiekem tegenstanders om te leggen en ze uit het zicht te slepen. Zeker in de latere levels, als Riddick naar nog zwaarder beveiligde gebieden wordt gestuurd, overleef je niet lang als je teveel op het schieten vertrouwt. Dit is voor mij ook de grootste reden om nog altijd met veel plezier Escape from Butcher Bay opnieuw te beleven, want de combinatie van vlotte actie en stealth werkt perfect.

Verlangen naar de remake

Met Assault on Dark Athena gooit de ontwikkelaar het over een andere boeg. Riddick krijgt er nieuwe aartsvijanden bij, waaronder de veelvoorkomende drones. Deze slaven zijn flink gehersenspoeld en functioneren dankzij een stukje technologie als redelijke bewakers, ook al vormen ze als gewone drone niet de grootste uitdaging. Pittiger wordt het wanneer een drone op afstand bestuurd wordt door een soldaat. Op dat moment zijn de ogen van de drone wit in plaats van rood en kan je op flink wat meer tegenstand rekenen.

Een leuke toevoeging zijn de momenten waarop Riddick zelf de controle krijgt over drones. Niet alleen is het handig om veel soldaten uit te schakelen, maar ook zal je het soms nodig hebben om kleine puzzels op te lossen, zodat je verder kunt komen in een level. Daarnaast kan je een gedode drone oppakken en zijn wapen gebruiken. Je kunt dan niet bewegen, maar je bent wel vrij om eens stevig om je heen te schieten.

Zoals je wellicht al gemerkt hebt, is Assault on Dark Athena veel meer opgezet als een first-person shooter. Je kunt nog altijd wel proberen om zoveel mogelijk in het donker sluipen, maar je ontkomt er niet aan om veel meer gebruik te maken van wapens en bijna als een echte Rambo te gaan knallen. De vlijmscherpe messen die je op een gegeven moment vindt, zogeheten ‘ulaks’, zijn nog wel prettig om te gebruiken. Close-combat is immers goed te combineren met een wat voorzichtigere benadering van situaties om ineens toe te slaan. Toch verlangde ik al snel terug naar de gameplay van Escape from Butcher Bay. Riddick hoort in het donker thuis, sluipend en loerend op een ideaal moment om zijn prooi om te leggen. Veel wapens en lomp schietwerk passen meer bij de hedendaagse Vin Diesel dan de virtuele Riddick.

Een positief punt, dat voor beide games wel opgaat, is dat je behoorlijk wat tegenstand kunt verwachten. Zeker op de hogere moeilijkheidsgraad kom je best wat pittige stukken tegen, al schieten de tactisch geplaatste checkpoints en NanoMed Health Units te hulp. Zo blijft het tempo er lekker in zitten, al moet je regelmatig delen van een level noodgedwongen vaker spelen om te ontdekken hoe je een bepaalde situatie kunt overleven.

Ondergeschikte multiplayer

Naast de singleplayer campaigns beschikt The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena, om het totaalpakket maar even bij zijn volledige naam te noemen, ook nog een multiplayer. Deze is echter totaal ondergeschikt en in mijn ogen niet interessant genoeg om echt lang boeiend te blijven. Je hebt diverse standaard spelmodi, zoals Capture the Flag, Deathmatch, Team Deathmatch en Butcher Bay Riot, een nieuwe naam voor het bekende concept waarbij teams bepaalde punten op de map moeten innemen.

Nieuw is de Pitch Black-modus, waarbij één speler als Riddick speelt en de andere spelers hem zo snel mogelijk moeten doden. Riddick beschikt over een goed zicht in het donker, terwijl de rest afhankelijk is van zaklampen die op de diverse wapens zitten. Hier heb ik me inmiddels best mee kunnen vermaken, maar het is nog maar de vraag hoe populair de multiplayer zal worden en of één interessante multiplayermodus genoeg is om fans online actief te houden.

Conclusie

The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena biedt om te beginnen ontzettend veel waar voor je geld. Niet alleen krijg je een volledig nieuwe game te spelen, maar ook een opgepoetste versie van het zeer sterke Escape from Butcher Bay. Zodoende kan je echt heel veel plezierige uren met deze twee spellen beleven.

Het is jammer dat de actie in Assault on Dark Athena meer lijkt op die van een gemiddelde first-person shooter, want de gameplay vol stealth uit Escape from Butcher Bay is toch een van de sterkste punten van Riddick. Zodoende hebben beide titels een geheel eigen gezicht, al kan het natuurlijk goed dat je beide varianten erg tof gaat vinden. Vin Diesel is immers nog altijd dé man voor stoere acties en gevatte opmerkingen.

Waar de singleplayer als een huis staat, laat de multiplayer het helaas nogal afweten. De Pitch Black-modus is leuk, maar de overige spelmodi doen te weinig om echt boven het maaiveld uit te steken. Dit mag de pret echter niet drukken, want met twee volledige games op één disc zullen veel gamers hier genoeg plezier mee kunnen beleven.