Spectrobes

Toen Pokemon hier, een jaar of acht geleden, voet aan wal zette, dacht niemand dat het ooit zo groot kon worden. Precies datzelfde gevoel heb ik nu met Spectrobes, maar betekent dat dat Spectrobes de megahit van de aankomende jaren gaat worden? We zullen zien…

Pokemon

Pokemon is inmiddels wel dood, en daarom dient de opvolger zich al aan; Spectrobes. Tenminste, dat dacht ik. Maar wat bleek, ik zette Jetix laatst eens aan en die verdomde Ash Ketchum met zijn kleine klotehuisdiertjes terroriseert nog steeds de tere kinderzieltjes van de Jetix-jeugd van tegenwoordig. Nouja oke, dan bestaat Pokemon nog steeds. Dat is toch geen reden dat Spectrobes de troon niet kan overnemen? Disney gaat immers ook voor de eerste plaats en zeker niet minder met hun televisieserie, ruilkaartspel, Nintendo DS-game, speelgoedlijn, ontbijtkoekjes en weet ik veel wat allemaal nog meer. Lekker belangrijk, wij zijn GamersNet en wij gaan het eens lekker over de game hebben. Alhoewel… lekker?

Rallen en Jeena

Om jullie van te voren maar even voor te bereiden; deze recensie wordt geen lofzang. Het begint al bij het veel te simpele verhaal, dat over twee tieners genaamd Rallen en Jeena gaat. Ze werken bij een soort galactisch ruimtestation waar ze de orde en rust binnen het heelal moeten handhaven. Niet dat ze echte Jedi genoemd kunnen worden, want mijn eerste oordeel was dat het gewoon twee ongelooflijke kneuzen waren. Wie gaat er nou de agent uithangen (ha ha, Peter) en dan ook nog in hun tienerjaren? Tijdens die periode hoor je eerder weg voor ze te crossen als er een rollerbank staat (geef je me de volgende locatie effe door, Peet?), vuurwerk naar ze te gooien als dat nog helemaal niet mag en je langste vinger opsteken als ze, met hun borstkas extraveel vooruitgestoken en hun buik extra-erg ingehouden, als een stel gangsters langslopen en denken dat ze de baas hier zijn. Maargoed, onze moraalridders hebben dus anders gekozen en ze worden meteen voor hun eerste klus gesteld, namelijk de vrede te bewaren tegen de Krawl, die het heelal willen binnendringen.

Fossieltjes

Maar ja, wat maken twee domme tieners nou tegen een stel aliens? Niet veel, en daarom werden de Spectrobes geintroduceerd. Deze Spectrobes zijn waar het om draait, en eigenlijk de Pokemon van deze game. Je kunt ze trainen, met ze op pad gaan en met ze vechten. Alleen dien je ze niet te vangen in een Spectrobe-bal of iets dergelijks, maar je moet ze uitgraven. Spectrobes hebben hun origine namelijk als fossiel, en die liggen logischerwijs in de grond. Daarom krijgen Rallen en Jeena een stel grondboren mee en met het touchscreen kun je de aarde omploegen, op zoek naar fossielen en dus nieuwe Spectrobes. Je moet echter niet als een bezetene in de aarde gaan lopen raggen, want daar gaan die tere fossieltjes kaduuk van. Eerst met een grote boor, dan met een kleinere, en uiteindelijk met een lullig kwastje. Op papier is dit concept, zeker gecombineerd met het touchscreen van de Nintendo DS, een hele leuke feature. Jammer alleen dat zelfs de doelgroep, jongetjes uit de oudste helft van de basisschool, vrij gemakkelijk het trucje door kan krijgen hoe een fossiel heelhuids uit het gesteente te halen zonder al te veel moeite. Pak gewoon de grootste joekel van een boor en met kleine tikjes heb je het fossiel zo blootgelegd. Erg jammer, want toen ik dit nog niet doorhad vormde het best een uitdaging en had ik best een Trauma Center-gevoel. Later begon het echter steeds meer en meer op een simpele herhalingsoefening te lijken die alleen maar nodig was om alle vijfhonderd Spectrobes te kunnen verzamelen in mijn SpectrobeDex, eh… logboek.

Vechten

Vijfhonderd ja. Geen honderdvijftig, geen honderdeenenvijftig inclusief Mew, maar vijfhonderd. Terrrrrring wat veel, dat was wat ik dacht. Maar later veranderde ik echter drastisch van mening en vond ik het maar reuze irritant dat het er zoveel waren, ik had namelijk in de verste verte geen zin om al die snotapen uit te graven. Zo heel veel voordeel geeft het namelijk nou ook weer niet en ik hield liever vast aan mijn vaste Spectrobeclick om die te trainen en mee te vechten, de rest liet ik zo veel mogelijk links liggen. Niet omdat het vechten nou zo reuze goed is uitgewerkt, integendeel. Het gevechtssysteem is ronduit matig en hoewel het, in tegenstelling tot Pokemon, zich geheel real-time afspeelt, brengt dat niet meer actie met zich mee. Dat is vooral te wijten aan het feit dat je veel te weinig mogelijkheden hebt. Voor de duidelijkheid, in deze game vecht je met twee Spectrobes aan je zijde, en je kunt zelf ook nog een lekkere tik uitdelen. Je kunt ervoor kiezen om de rechter of de linker te laten vechten of zelf te meppen, maar daar houdt het dan ook op. Welgeteld drie aanvallen dus, plus nog een saaie teamaanval waarvoor je veel te lang moet wachten om hem uit te kunnen voeren. De mogelijkheid om bijvoorbeeld nog een trap, uppercut, tackle of weet ik veel wat uit te delen had het geheel een stuk minder statisch gemaakt en een beetje diepgang is wel zo leuk. Een combomove was natuurlijk ideaal geweest, zoals tagbattles in vechtgames a la Dead or Alive, waarin de ene Spectrobe een vijand verlamt, de ander hem een rotschop geeft richting jou waarna jij hem met z’n schedel tegen de vloer aan rost. Uuh, begin ik zelf nou dingen te verzinnen wat allemaal ‘vet cool’ en ‘heftig’ zou zijn binnen de Spectrobeswereld. Help, Jetix neemt me over!

Conclusie

Tijd om er een einde aan te breien, voordat ik straks nog naar de Bart Smit ren om Huis Anubis-ruilkaarten te kopen. Disney heeft duidelijk niet teveel moeite gedaan om een degelijk product af te leveren, en neemt de doelgroep duidelijk niet echt serieus. Niet dat negenjarige jongetjes op deze site komen om mijn oordeel te lezen, maar op die leeftijd had ik het toch echt wel beter geweten. Het is jammer dat het gevechtssysteem zo saai is, dat het Spectrobes opgraven zo makkelijk en de verhaallijn zo slap. En dat is jammer, want nu blijven die arme koters nog steeds Pokemon kijken…