Om mij onduidelijke redenen kregen we bij Gamersnet vandaag pas ons review-exemplaar van Pokémon Sword binnen, dus hebben we nog geen tijd gehad voor een volledige review. Vandaag ben ik echter wel al zes uur met de game aan de slag geweest, wat mij betreft genoeg voor een review-in-progress. Lees verder voor mijn eerste indrukken van Pokémon Sword en Shield, maar houd Gamersnet ook in de gaten voor het eindoordeel!
Te wapen!
Het internet staat bol van de controverse rondom Pokémon Sword en Shield: de games kennen een flink uitgedunde Pokédex, wat ten tijde van de aankondiging werd verdedigd met het argument dat dit betere assets zou opleveren voor de overgebleven Pokémon. Dit bleek al snel niet geheel waar te zijn, toen dataminers bewezen dat veel 3D-modellen rechtsstreeks uit eerdere games waren geïmporteerd. Het gevolg: #GameFreakLied ging trending op sociale media. Nu snap ik deze controverse, maar ik laat het daarbij. Je zult bij de definitieve review de Pokédex in de minpunten zien, maar ik maak er verder geen woorden aan vuil. Ik ga Pokémon Sword en Shield bekijken zoals ze zijn.
Het eerste dat mij persoonlijk opviel was dat Pokémon Sword en Shield het over een redelijk nostalgische boeg gooien: de serie heeft de afgelopen jaren wat experimenten ondergaan, zoals Pokémon Let’s Go, maar in Sword en Shield gaan we toch weer een beetje terug naar de basis. Je krijgt een Pokémon en trekt eropuit om Pokémon Champion te worden, that’s it. Aan de ene kant is dit een goeie zet, want veel fans moeten (ondanks de luide boodschap op internet) maar weinig weten van verandering in de franchise. Maar aan de andere kant voelt het soms wel héél aan zoals ook Pokémon (Ultra) Sun en Moon dat deden – die op de 3DS verschenen, en niet op de krachtigere Nintendo Switch.
Dat is overigens een deel te wijten aan je rivaal Hop, die af en toe pijnlijk sterk aan Hau doet denken, de ongeduldige rivaal uit Alola. Hop en Hau zijn van hetzelfde laken een pak, en dat vind ik persoonlijk wat jammer. Juist de rivaal geeft elke Pokémon-generatie een deel van zijn charme, maar GameFreak heeft ervoor gekozen om bijna dezelfde persoonlijkheid in het Britse Galar te stoppen als in het Hawaiiaanse Alola.
Het leven is goed in Galar
Over Galar gesproken, daar ben ik wél heel positief over. De spelwereld ziet er prachtig uit en is heerlijk gevarieerd. Van uitgestrekte weilanden vol Wooloo tot de industriële stad Motostoke, de Britse sfeer is heerlijk. Dit zonder dat het heel vaak overdreven of geforceerd aanvoelt.
Daarnaast ben ik erg te spreken over de quality of life-elementen die GameFreak in Pokémon Sword en Shield heeft aangebracht. TM’s waren al langer oneindig bruikbaar, maar het is toch fijn om nog even te benoemen. Ook is het nu in elk Pokémon Center mogelijk om de bijnamen van je gevangen wezens te veranderen én kunnen je Pokémon op diezelfde plekken oude aanvallen terugkrijgen, bijvoorbeeld als je spijt hebt dat je een bepaalde move hebt afgeleerd om plek te maken voor een tegenvallende aanval. Ook is het nu op elk moment mogelijk om je party aan te passen met de Pokémon die je in een box hebt gedeponeerd. Dit is het soort verbeteringen die franchise kan gebruiken. Zelf heb ik nooit echt stilgestaan bij de mogelijkheid om deze dingen te implementeren, maar nu ze er zijn, kan ik haast niet meer zonder.
Uiteraard voegen Pokémon Sword en Shield ook weer nieuwe wezens toe aan de Pokédex, aangezien de spellen zich afspelen in een nieuwe regio. Waar veel mensen tegenwoordig klagen over het gebrek aan creativiteit, ben ik zelf wat milder: elke generatie heeft qua design zo zijn sterke en minder sterke Pokémon. Maar wat mij betreft mag de Galar-regio zich tot een van de beste rekenen. De Pokémon zijn gevarieerd en passen daarnaast perfect bij het eerder besproken Britse sfeertje. Een écht slechte nieuwe Pokémon heb ik nog niet kunnen vinden, maar er zijn wél een paar ijzersterke wezens in Galar aanwezig.
Variatie is de sleutel
Maar er zijn ook enorm veel verschillende Pokémon in het begin van de game aanwezig. Zelf ben ik na zes uur pas net voorbij de eerste Gym, maar mijn Pokédex-teller staat inmiddels al boven de veertig unieke Pokémon. Daarvan zijn er drie of vier afkomstig van geëvolueerde wezens, maar de rest heb ik allemaal in het wild gevangen. Dat heeft tevens als voordeel dat je nooit echt verlegen zit om Pokémon van een bepaald type. Dat was in Sun en Moon ook al zo, maar daarin was het wat mij betreft heel duidelijk welk type de volgende Kahuna zou gebruiken. Veel Electric-types in het wild? Dikke kans dat je volgende uitdaging om Water Pokémon draait. In Sword en Shield behoud je de anticipatie wél, want overal zitten Pokémon van (bijna) elk type.
Ook kennen Sword en Shield een nieuw aspect dat Wild Areas heet. Dit zijn uitgestrekte gebieden waarin je een veelheid aan Pokémon kunt vinden, maar waarin je ook volledig vrij kunt rondlopen. En, jawel hoor, je hebt in deze gebieden de controle over de camera! Stapje voor stapje komen we dus dichter bij die openwereldgame waar we al zo lang op hopen. Maar dat terzijde, het eerste Wild Area was waarschijnlijk de reden dat het me zoveel tijd heeft gekost om naar de eerste Gym te komen, want wat voelt het fijn om zóveel verschillende Pokémon in één vrij verkenbaar gebied te vangen. Uiteindelijk ben ik naar Motostoke gegaan omdat mijn Poké Balls op waren, anders had ik er waarschijnlijk nog steeds rondgedwaald.
Voorlopige conclusie
Ik heb pas zes uur gespendeerd in Galar, maar ik ben behoorlijk enthousiast over de nieuwe Pokémon-games. Toegegeven, soms voelen ze een beetje té veel aan als directe voortzetting van de 3DS-generatie, maar over het algemeen heeft GameFreak een solide game neergezet die aanvoelt zoals de klassiekers. De Pokémon-ontwerpen zijn weer vanouds goed, de omgevingen en sfeer zijn fantastisch en het is net weer een beetje meer gestroomlijnd. Voeg daar de Wild Areas aan toe en ik vermaak me nog wel flink wat uurtjes in het nieuwe continent.