Detective Pikachu op de Nintendo 3DS? Die leek volledig in de schaduw te zijn beland van de gelijknamige film die in 2019 op het witte doek verschijnt. Ryan Reynolds neemt het stemmenwerk van Pikachu op zich en ook Ken Watanabe en Bill Nighy spelen in de film mee. De grote namen die hieraan verbonden zijn beloven een heleboel, maar voor we te hard van stapel lopen, moeten we het ietwat ondergeschoven bronmateriaal niet vergeten. Het draagbare detective-avontuur met Pikachu in de hoofdrol is voor de liefhebber namelijk best de moeite waard.
Dude Pikachu
O nee! Je vader is vermist! Alleen op de politie vertrouwen? Dat doe je niet. Jij bent namelijk Tim Goodman, een onafhankelijke goederik en niets dat jou kan stoppen. Al helemaal als je hulp krijgt van een zekere Pikachu, de partner die destijds ook jouw vader hielp om zaken op te lossen. Gerieflijk genoeg ben jij de enige die de gele dondermuis kan verstaan.
En wat een personage is het. Zoals de naam van de game al doet vermoeden, is het de Pikachu met detectivepet die de show steelt. Geen lief, braaf slaafje met de piepstem van een kinderjuf, zoals we de aandoenlijke mascotte hebben leren kennen in de televisieserie, maar een net iets te dikke, aandachtsgeile koffieslurper met de stembanden van een veertigjarige vent. Het is allicht even wennen, maar het werkt. Pikachu is namelijk een tof personage wier dialogen het spel aangenaam opsmukken.
Pokémon in het dagelijks leven
Detective Pikachu moet het vooral hebben van diens Pokémon-charmes. Waar de reguliere Pokémon-games de felgekleurde dieren vooral als vechtersbazen laat zien, krijg je hier vooral een beter beeld van hoe een samenleving met Pokémon in de praktijk zou werken. Timburr werken bijvoorbeeld als timmermannen, Frillish doen horecawerk en Yanma zien we terug in een televisiestudio als camerabedieners. Daarmee doet het spel soms sterk denken aan de wereld die wordt geschetst in de animatieserie, behalve dat je er in Detective Pikachu meer een deel van uitmaakt.
Visuele novelle
Als detective is het aan jou om onderzoek uit te voeren en diverse mysteries op te lossen. De game volgt daarbij precies de formule van de meeste visual novels, zonder zelf echt iets nieuws in te brengen. Dat betekent dan ook dat je met iedereen moet praten en alles dient te bestuderen om meer weetjes te achterhalen. Dan praat je wederom met iedereen om met de gevonden informatie nieuwe vragen te kunnen stellen.
Het probleem is niet alleen dat dit als een karwei aanvoelt, maar ook hoe het allemaal samenkomt wanneer je met de verzamelde clues een oplossing moet deduceren. Je weet vaak halverwege een hoofdstuk de antwoorden namelijk al, maar moet dan eerst nog de noodzakelijke puzzelstukjes vinden. Daardoor voelt het soms een beetje alsof je in een Dora the Explorer-aflevering bent beland: jij ziet allang waar Zwieber de Vos is, maar je moet eerst Dora nog uitgebreid uitleggen hoe het zit. Daar had de game best wat lessen uit bijvoorbeeld een willekeurig Ace Attorney-deel of Danganronpa mogen trekken.
Dat de problemen die je moet oplossen vrijwel allemaal met Pokémon te maken hebben, maakt gelukkig een hoop goed. Wanneer op een slimme manier wordt nagedacht over wat de aanwezigheid van Pokémon daadwerkelijk inhouden, dan is het spel op zijn sterkst. Zo wordt bijvoorbeeld onderzocht of de schildpad Shuckle medicijnen kan produceren. In zijn schild kan hij berries fermenteren tot vloeibare substanties en het is aan jou om de juiste combinatie te vinden om aan Shuckle te geven. Of je komt erachter dat de aanwezigheid van de magnetische Magnemite in een televisiestudio voor apparatuurproblemen zorgt. Dit soort momenten zijn helaas te zeldzaam en daarmee mist Detective Pikachu veel kansen. Veel vaker beperkt het spel zich namelijk tot antwoorden die te maken hebben met de meest oppervlakkige zaken, zoals de kleur van Pokémon.
De prangende vragen
Het plezier dat mensen halen uit een detective novelle, à la een Agatha Christie, is het continu blijven gissen over wie het meesterbrein achter de criminele activiteiten is. Uiteindelijk worden in dergelijke verhalen alle opgepikte geheimzinnigheden verklaart en opgegooide vragen beantwoordt in de ontknoping. Detective Pikachu probeert in alles die welbekende structuur te volgen, maar slaat de plank toch flink mis.
Zonder al teveel te verklappen is het einde van de game namelijk te definiëren als een regelrechte deceptie. De misdaad wordt dan wel netjes opgerold, maar de meest prangende vragen die het spel je toewerpt blijven onbeantwoord. Voer voor een volgende Detective Pikachu-game wellicht. Of die er komt is overigens nog maar de vraag, aangezien een vervolg sinds de Japanse release van het spel in 2016 nog steeds niet is aangekondigd. Voorlopig blijft de anticlimax een klap in het gezicht van spelers.
Conclusie
Detective Pikachu volgt de formule van detective-verhalen, maar gooit hier een vermakelijk Pokémon-sausje overheen. De game schittert op de momenten dat Pikachu de ruimte krijgt om zijn opmerkingen te delen en wanneer de Pokémon veel invloed uitoefenen op de op te lossen mysteriën. Helaas is met name dat laatste te zeldzaam. Dat deductie te simpel is en het einde ook nog eens een deceptie te noemen valt, maakt van Detective Pikachu een spin-off die alleen de moeite waard is voor de grootste Pokémon-fans onder ons.
