Review: Shadow of the Colossus (Remaster)

Als er iets de afgelopen jaren (te) veel wordt gedaan, dan is het wel het uitbrengen van oude games in een nieuwer jasje. Op deze manier worden grote gaten in de gameagenda gevuld, zodat er toch nog iets ‘nieuws’ te halen valt voor je platform. De meeste voelen onnodig en sommige zijn wel weer leuk om op te pakken. Je hebt natuurlijk ook nog de derde categorie en dat zijn grote klassiekers met een epische schoonheidsbehandeling. Denk aan Ratchet & Clank, The Last of Us en hopelijk ook Final Fantasy VII in de verre toekomst. Echter past Shadow of the Colossus ook moeiteloos in het lijstje en mag het zelfs worden gebruikt als absoluut voorbeeld, hoe je een oude game met liefde behandelt.

De beste game ooit?

In 2006 kwam Shadow of the Colossus uit op de PlayStation 2 en werd zo lyrisch onthaald, dat deze game nog steeds wordt gezien als één van de beste games ooit gemaakt. Fumito Ueda had vier jaar ervoor ook al het briljante ICO gemaakt en met Shadow of the Colossus werd de goede lijn moeiteloos doorgetrokken. Maar voor de jonge lezers onder ons met een PlayStation 4 die niet weten waar deze bejaarde het over heeft, heb ik een kleine resumé.

Het epos speelt zich af op een plek die de Forbidden Lands heet, een enorme vlakte met mysterieuze bouwwerken, bergen en natuurlijk een handjevol kolossen. De hoofdpersoon Wander moet deze gigantische wezens allemaal verslaan, om een dame waar hij heel veel om geeft weer tot leven te wekken. De rest van het verhaal is aan jou om te ontrafelen en dat doe je door daadwerkelijk te doen wat jou is opgedragen. Het land ingaan en die grote wezens verslaan.

David versus Goliath

Het verslaan van elk monster is een mix van puzzelen en je goede oude skills. Nadat je eerst bent bijgekomen van hoe indrukwekkend de kolos is, is het tijd voor nieuwsgierigheid. Een beest van tien verdiepingen hoog versla je niet zomaar, dus moet je rustig het monster inspecteren om te kijken hoe je op hem kan komen. Bepaalde zwakke punten zijn te onthullen met het licht van je zwaard, maar bij sommige beesten is het zaak om de omgeving te gebruiken.

Bij de eerste twee kolossen word je nog geholpen door de game, maar daarna is het helemaal aan jou. Eenmaal in de strijd doet Shadow of the Colossus er alles aan om jouw hartslag flink te verhogen. Onvoorspelbare bewegingen van het monster in combinatie met epische muziek van een enorm orkest maken van elk gevecht een waar spektakel. De beloning die je krijgt als je eenmaal de strijd hebt gewonnen is een prachtige cutscene, waarin het beest in slow motion, onder begeleiding van dramatische muziek naar de grond gaat. Geen XP, nieuwe wapens of betere skills, maar metersdik kippenvel en een beetje spijt dat je zo’n prachtig beest hebt vermoord.

Geen likje, maar een paar emmers verf

Hoewel Shadow of the Colossus ook opnieuw is uitgebracht op de PlayStation 3, heeft de PlayStation 4-versie een ware renovatie gehad. Geen simpele port, maar een volledige verbouwing waarbij alles vanaf de grond toe is opgebouwd. En het resultaat is de mooiste game die ooit is uitgekomen op de PlayStation 4 en dan met name als je op de Pro speelt.

Elk grassprietje dat beweegt in de wind, elke emotie op het gezicht van jou en je paard Agro, alle gebouwen en bergen in de verte; het is alsof je naar een indrukwekkende documentaire aan het kijken bent. Op de PlayStation 4 Pro draait de game zonder problemen constant op 60fps en komt akelig dicht bij een echte 4K-resolutie. Ook de mechanics werken veel beter en directer dan het origineel. Door de pracht en praal vergeet je dat je een game aan het spelen bent, die eigenlijk al twaalf jaar oud is. Dit is remake 2.0 en hij kost je slechts vier tientjes.

Conclusie

Shadow of the Colossus voor de PlayStation 4 is een ode, die met liefde en oog voor detail is gemaakt. Het is nog steeds één van de beste games ooit gemaakt en nu ook één van de mooiste. De fans van het origineel kunnen deze versie blind kopen en voor de nieuwkomers is het eigenlijk verplichte kost om je verdiepen in dit stukje epische historie. Geen spectaculaire blockbuster met explosies, veel geweld en een enorme wereld, maar een emotionele reis van ongeveer tien uurtjes die bijna niet te evenaren is. Een remake die bij hoge uitzondering een apart cijfer verdiend heeft.