AereA

In AereA ben je een leerling van de wereldberoemde dirigent Guido, wiens muziekschool helemaal uit elkaar valt. Het is aan jou de taak om de verschillende regio’s van Aezir, vol met gevaren en vijanden, te trotseren om op zoek te gaan naar de negen zogeheten oerinstrumenten. Op deze queeste naar het herstel van vrede in het land is muziek je grootste vriend én vijand. Het klinkt als muziek in de oren, maar kan dit concept zich ook bewijzen?

Valse noten

In AereA heb je de keuze uit vier personages: het mêleekarakter Jacques, en Wolff, Jules en Claude, die allen tot de afstandsklasse behoren. Het is dus mogelijk om met maximaal vier spelers tegelijk op avontuur te gaan. Helaas heeft elk personage zijn overduidelijke mankementen. Zo heeft Jacques de kracht om je party te beschermen door te ‘tanken’. Dat lijkt handig, totdat blijkt dat je niets aan deze vaardigheid hebt wanneer je alleen speelt. Dan hebben we Wolff met de afstandsklasse, Jules met de magische afstandsklasse en Claude met de afstandsklasse met ‘goede acrobatiek’. Hoewel je genoeg keuze lijkt te hebben, werken alle drie de personage in de praktijk hetzelfde. Hoewel bij drie van de vier personages het accent ligt op de afstand, is het niet mogelijk om te richten. Je schiet dus vanuit de richting waarin je loopt en die coördinatie is nou niet bepaald verfijnd. Dat is helaas niet het enige wat ruw afgewerkt is. Zo valt gelijk op dat er geen vloeiende beweging zit in de overgang van het lopen naar het loslaten van je joystick; je staat gewoon abrupt stil. Bij een game van 40 euro word ik daar een beetje verdrietig van.

We gaan op pad. Ik word door verschillende werelden geleid om één voor één op muziekinstrumenten gebaseerde eindbazen te verslaan en zo de oerinstrumenten te bemachtigen. Dit is de kern, maar daar blijft het ook bij. Er is namelijk geen diepgang in het verhaal te ontdekken. Terwijl ik onderweg allerlei rare wezentjes tegenkom, die trouwens volledig willekeurig spawnen en heel simpel uit te schakelen zijn, valt het mij op dat de werelden vrij leeg zijn. Soms zelfs lelijk. Maar ja, wat verwacht je dan ook van een game die maar 3,5 gigabyte groot is? Een stabiele framerate misschien? Heeft ‘ie ook niet. Als er meerdere wezentjes gespawnd zijn, kan de game het er namelijk nog verrekte moeilijk mee krijgen ook. Arm ding. Had ik al gezegd dat het spel maar liefst 40 euro kost? Deze game had op je mobiele telefoon kunnen draaien.

Waar woorden tekort schieten, spreekt de muziek

Daar houdt het niet op. Zo zijn de teksten op het beeld vaak in zulke kleine lettertjes geschreven dat ik ze met moeite kan lezen wanneer ik met mijn hoofd tegen mijn veertig inch televisiescherm gedrukt zit. Dit is heel vervelend, al kan dit natuurlijk ook komen door degenen die verantwoordelijk zijn voor de Nederlandse vertaling van het spel. Terwijl ik verdwaald en verward door de wereld van Aezir dwaal omdat van alle info op het scherm geen pap te maken is, kan ik ook nog eens door allerlei obstakels heen lopen – openstaande poorten, rotsen, meubilair en zelfs vijanden (!). Als je denkt dat de game je frustratiegehalte al tot het allerhoogste niveau heeft gelanceerd, realiseer je je dat de soundtrack die aanvankelijk best aardig leek, op den duur flink op je zenuwen te werken. Elk level heeft zijn eigen deuntje en hoewel het allemaal prima klinkt, kun je niet een uur naar hetzelfde orkestrale spektakel luisteren zonder gillend gek te worden.

Het blijft hetzelfde liedje

Doordat ik zoveel heb geklaagd over de audiovisuele uitvoering van AereA, is de gameplay amper aan bod gekomen. Gelukkig kan ik die in drie woorden beschrijven: makkelijk en geestdodend. Je bent constant op zoek naar de volgende sleutel die de volgende poort naar het volgende gedeelte van de map opent. Af en toe moet je een hendel overhalen, dan moet je ergens naartoe teleporteren en voor de afwisseling moet je soms een soort doos op een platform plaatsen, die af en toe respawnt als je hem tussentijds ergens neerzet. Onderweg word je lastiggevallen door monstertjes die willekeurig spawnen, haperingen in de framerate veroorzaken en simpel te verslaan zijn. Verlies je tot slot van de eindbaas, zelfs al heb je geen enkele strategie nodig om die te verslaan? Dan mag je een deel van het level opnieuw verkennen.

Conclusie

Het is duidelijk dat AereA’s prachtige concept wordt overschaduwd door de abominabele uitvoering. De ontwikkelaar heeft alle goede ideeën weten te vervormen tot een formidabele mislukking. PlayStation 4-bezitters betalen 40 euro voor een game van 3,5 GB, die op je mobiele apparaat zou kunnen draaien en niet eens een stabiele framerate heeft. Zelfs 28 euro voor de Steam-versie is al een fikse geldverspilling. Gelukkig heb ik de versie van 60 euro, die ook nog eens een cd’tje met de soundtrack en wat extra thema’s en avatars bevat. Ze zeggen dat het de toon is die de muziek maakt, maar die toon schiet in AereA’s geval helaas flink tekort.