Review: Adventure Time: Explore The Dungeon Because I DON’T KNOW

Het is alweer een jaar of twee geleden dat ik verknocht raakte aan Adventure Time (Tijd voor Avontuur), de nieuwe hit van Cartoon Network. De tekenstijl, de voice-acting, de absurditeit: ik viel er als een blok voor. Tegenwoordig hangt er een Adventure Time-knuffel boven mijn bed, een stijlvolle poster aan de muur en loop ik zelf het liefst rond in een t-shirt met mijn helden Finn en Jake erop gedrukt. Zo erg is het geworden, en ik ben er verdomme trots op ook.

En toen, ergens eind vorig jaar, was daar plots de aankondiging van een officiële Adventure Time game voor de consoles. ‘Laat maar komen!’, dacht ik destijds direct. Wat kon er fout gaan? Eindelijk zou er eens sprake zijn van een game die de absurde sfeer van de serie zowaar kan vertolken naar een controller. Eindelijk zou ik zelf rond kunnen lopen in het waanzinnige ‘The Land of Ooo’ en op mijn eigen avontuur gaan. Tenminste, dat dacht ik. Dat hoopte ik…

What time is it?

Maar helaas, in Adventure Time: Explore The Dungeon Because I DON’T KNOW lopen we niet vrij rond door de wondere wereld van de animatieserie: we duiken de geheime kerkers van Princess Bubblegum in. De daar ontsnapte boosdoeners moeten een pak slaag krijgen voordat ze de oppervlakte bereiken, en onze herkenbare helden uit de serie zijn uiteraard de meest gekwalificeerde krijgers voor deze kwestie. Finn the Human, Jake the Dog, Marceline the Vampire Queen en zelfs de onnozele Cinnamon Bun duiken met al het plezier van de wereld een kerker in voor, je raadt het al: een dungeon crawler.

Qua opzet is Explore The Dungeon bijzonder simplistisch: één tot en met vier spelers (enkel via lokale multiplayer) kunnen gelijktijdig de kerkers induiken, alwaar ze steeds dieper pogen te dwalen. Af en toe krijg je de gelegenheid terug te teleporteren naar de ‘hub’ op de oppervlakte, waar je de verzamelde buit in kunt ruilen voor voorwerpen of upgrades voor je Adventure Time-held. Naarmate je als speler dieper komt, speel je meer personages uit de serie vrij om mee verder te gaan. Elk van de aanwezige personages is bovendien voorzien van zijn of haar eigen originele voice-acting, wat voor een kenner van de serie al een fantastische toevoeging is.

Tot dusver oogt en klinkt alles prima. De hub en de personages zien er koddig en sfeervol uit en de belofte van een knotsgekke kerker is nabij. Nimmer was ik zo benieuwd wat ik in een duistere kelder aan zou treffen. Gigantische monsters, de meest gekke wapens, misschien kom ik mezelf uit een andere realiteit wel tegen? In Adventure Time kan het allemaal…

Backtracking Time!

Maar oh, my, glob, wat zat ik ernaast. Explore The Dungeon leek een zekere potentie te hebben, maar deze wordt absoluut niet benut. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen: er is gewoon zo ontzettend veel mis met deze game. Er is haast geen enkel element enigszins fatsoenlijk uitgewerkt. Neem nou de eerste twintig (!) niveaus van de kerker: het is slechts een aaneenschakeling van dezelfde saaie, computer gegenereerde levels, met een stuk of vier (!) verschillende vijanden. Elk level oogt hetzelfde en stuk voor stuk verdwaal je in het ongeïnspireerde leveldesign. Nu kun je natuurlijk denken dat verdwalen juist ‘leuk’ zou moeten zijn in een kerker als deze, maar nee: het gros van de tijd ben je aan het backtracken door lege levels met veel te sloom lopende personages. Elk niveau weer loop je tergend langzaam door levels die veel te veel op elkaar lijken, met slechts de herhalende muziek om je bij je staan. Pas na een paar uur spelen verandert de setting enigszins, om vervolgens weer een tiental levels onveranderd door te draven. Van de bombastische inspiratie die in de serie wordt gestoken, is in ieder geval geen sprake in het leveldesign.

Maar dan, het vechten! De fans van Adventure Time zullen weten dat Finn, Jake en hun strijdkameraden op de grappigste manieren erin slagen hun tegenstanders te verslaan. Ook hier faalt de game erin om enigszins voorbeeld te nemen aan de cartoon. Het vechtsysteem is pure bagger en de controls zijn niets meer dan ‘lomp’. Je hebt de mogelijkheid te slaan met een standaard wapen, een gevonden ‘sub-weapon’ te gebruiken, of de puur nutteloze charge attack een keer uit te proberen. Alle mogelijkheden tot aanvallen voelen echter zeer slap aan en je zult snel verveeld raken van het vechten in het geheel. De ene vijand ligt na één klap om, de andere vlucht steeds weg, waardoor je nog meer aan het backtracken bent om die idioot om te leggen. Om nog maar niet te spreken over het gebrek aan animaties of het feit dat de gevechten geen enkele vaardigheid vergen om uit te vechten. Vechten betekent in Explore The Dungeon gewoon weer tig keer op die ene knop drukken. Lekker enerverende gameplay, dus.

“Fudge man, this place is yogaballs boring”

Zowel het verkennen van de spelwereld als het vechten met de bad-guys is dus, kort door de bocht, vreselijk saai. Dan zou je denken dat alle gave buit die je kunt vinden in de kerkers het goed kan maken, maar ook hier weet de game grandioos teleur te stellen. In ruim vijf uur spelen vond ik bijvoorbeeld slechts vier verschillende sub-weapons, die stuk voor stuk van weinig nut bleken te zijn. Toch lagen deze paar friemels in veelvoud verspreid over de hele kerker. Nee echt, in één uur spelen vond ik misschien een keer of twintig de onzinnige ‘Bamboo Stick’ en nog een keer of tien de inspiratieloze ‘Kitty Gun’. Waarom zou ik steeds dieper in een kerker willen dwalen als ik op elk niveau toch dezelfde troep aantref? Heeft niemand een voorbeeld genomen aan, zeg, The Binding of Isaac, of Diablo? En dan nog iets: waar zijn alle toffe wapens en spreuken uit de serie? Hoezo kan ik niet zwaaien met Finns vervloekte ‘Blade of Grass’? EN WAAROM LIGGEN OVERAL DE VERDOMDE BAMBOESTOKKEN?

Zo nu en dan poogt de game even iets ‘anders’ te doen door een eindbaas, een level op tijd of een stukje parcours in de mix te gooien. Maar ook hier geldt: het werkt voor geen reet. De eindbazen hebben geen enkele vorm van diepgang en de levels op tijd waarin je behendig acht te zijn, worden in de weg gezeten door de lompe besturing van de game. Dat ik daarna wordt beloond met een 8-bit filmpje is ergens nog wel leuk, maar puur en alleen omdat ik dan even kan genieten van de voice-acting zonder ook nog maar een knop aan te hoeven raken.

Conclusie

Al met al is Explore The Dungeon Because I DON’T KNOW de grootste zweer op de faam van Adventure Time. Waar de animatieserie juist uitblinkt in onverwachte plottwisten, grappige scenario’s en de meest awesome setting ooit, is de game een aaneenschakeling van gebrek aan inspiratie. Geen leuk doordachte levels, geen brute wapens of collectibles en in het geheel ook geen gevoel van progressie. Ik wílde niet dieper die kerker in, want er is geen avontuur te vinden: enkel meer backtracking en bamboestokken. En zelfs al zou de opzet van de game iets beter uitgewerkt zijn, dan blijft het nog steeds feit dat Explore The Dungeon gewoon aanvoelt als een kapot spel. De besturing valt tegen, alles wat er te vinden valt in de dungeon voelt nutteloos aan, en er is gewoon geen moment dat ik het spelen van de game daadwerkelijk als ‘vermakelijk’ kon beschrijven.

En dat is nou juist wat ik zo cru vind aan de game. Ik hoopte zo ernstig op een game die de essentie van Adventure Time vast kon leggen, de ‘vibe’ van de serie alleen al. Explore The Dungeon is absoluut niet wat ik wilde, en daarom doet dit magere cijfer mij misschien wel meer pijn dan de game zelf. De échte fans van Adventure Time kunnen wellicht nog een glimlach of twee halen uit de verwijzingen naar de serie en de voice-acting, maar een onbekende gamer zal hier nimmer een greintje lol uit kunnen halen. Voor hen heb ik de tip: kijk een keer Adventure Time en zie hoe het je bevalt, maar blijf te allen tijde weg van deze game.

Voor de liefhebbers van goede animatieseries: Tijd voor Avontuur is tegenwoordig iedere doordeweekse dag te zien op Cartoon Network, om 16.15 en 19.45 uur.