Army of Two: The Devil’s Cartel

Als er één ding is waarvoor Nederlanders in het buitenland worden aangesproken, dan is dat drugs. “Amsterdam”, wordt er vaak lachend geroepen, en met enige jaloezie staren de buitenlanders je aan. Jij woont per slot van rekening in een waarlijk drugsparadijs! Zo voortvarend als we hier in Nederland echter een jointje kunnen opsteken, zorgt het hele drugsverhaal in andere werelddelen nog wel voor wat problemen. Mexico is hierbij key, en vrijwel wekelijks komen er wel berichten voor in de kranten die spreken over de doodseskaders van de gevreesde drugskartels in het geplaagde land. In Army of Two: The Devil’s Cartel mogen we aan den lijve ervaren hoe vreselijk dat kan zijn.

Nieuw maar vertrouwd?

Het bekende concept van Army of Two mag met deeltje drie onderhand wel bekend zijn. Een coöperatieve game bij uitstek, biedt de Army of Two-serie je de gelegenheid om samen met een maat op de bank een leger aan schurken aan gort te schieten. Een beproefd concept dat ditmaal in een derde deel tegelijkertijd nieuw maar ook vertrouwd probeert te zijn. Nieuw in het feit dat we ditmaal met twee andere hoofdpersonages aan de slag mogen gaan, Alpha en Bravo, maar vertrouwd in het gevoel dat de game over probeert te dragen. Die tussenweg gaat echter wel gepaard met de nodige veranderingen met eerdere delen. Salem en Rios, de personages waarmee spelers in de vorige twee delen mochten stoeien, zorgden namelijk voor een geheel andere sfeer in de game. Ze namen zichzelf en de game niet serieus en wisten op die wijze juist de gamer in te palmen.

Met Alpha en Bravo neemt de serie een meer serieuze wending, ook te zien in de setting, en dat doet The Devil’s Cartel helaas geen goed. Hoewel nog wat overblijfselen van de humoristische insteek aanwezig zijn, worden gamers in een serieus verhaal gegoten waarin een nog niet corrupte Mexicaanse politicus beschermd moet worden tegen een wraakzuchtig en meedogenloos drugskartel. Daarnaast blijkt dat er ook nog wat persoonlijke geschillen beslecht dienen te worden. Hoewel het verhaal in theorie nog helemaal niet zo slecht is, dient The Devil’s Cartel het helaas allemaal vrij inspiratieloos op.

Inspiratieloze actie

Eenzelfde beschrijving kan gegeven worden voor de actie van de third-person shooter, die niks nieuws onder de zon biedt. Hordes vijanden dienen te worden afgeslacht en een arsenaal aan wapens ligt tot je beschikking om die taak tot uitvoering te brengen. Schroef je de moeilijkheidsgraad van de game wat op, dan zul je zo nu en dan gebruik moeten maken van de mogelijkheid om dekking te zoeken. Vrijwel achter elk object kan je je verschuilen en van af een metertje of tien kan je al selecteren waar je personage naartoe moet sprinten of glijden, wat leidt tot een vloeiende beweging naar bijvoorbeeld een muurtje of paal. Dit werkt allemaal soepeltjes en leidt ook tot snellere en meer flitsende gameplay.

Grafisch teleurstellend

Grafisch gezien probeert The Devil’s Cartel het ook allemaal wat meer flitsend te maken, door de implementatie van de Frostbite 2.0 engine. Helaas hebben de ontwikkelaars bij Visceral Games kennelijk nog weinig kaas gegeten van de mogelijkheden die de engine van onder andere Battlefield 3 biedt, want grafisch stelt de game uitermate weinig voor. De destructie van omgevingen is dankzij de engine ook mogelijk, maar voegt gameplay-technisch gezien weinig toe. Een nieuwe Overkill modus laat spelers voor een tiental seconden even alles op spectaculaire wijze verwoesten, handig wanneer een stel vijanden lastig klein te krijgen is, maar na vijf keer wordt dit ook vrij gewoontjes en saai.

Army of Two: The Devil’s Cartel moet het dan ook volledig hebben van de co-op. Waar dat in de vorige twee delen wellicht nog de mindere kanten van de games kon verbergen, is het in The Devil’s Cartel ook weinig soeps. Spelers kunnen flanken, je kan een rolverdeling afspreken over welke wapens beiden hanteren – de één een subtiele sniper, de ander een vernietigend light machine-gun -, en af en toe word je even van elkaar gescheiden om afzonderlijk een verdieping aan schurken op te ruimen. Origineel is het niet, vermakelijk zeker.

Conclusie

Een paar overlevenden banen zich nog een weg door een grauw landschap waarin de offline splitscreen multiplayer een stille dood is gestorven. Army of Two is er een van, en hoewel de serie het frisse en energieke aspect mist nu het derde deel al weer in de schappen ligt, is het toch prijzenswaardig te noemen dat gamers in elk geval nog de mogelijkheid hebben om samen met een vriend of vriendin hangend op de bank schurken aan flarden te schieten. Dat aspect kan echter niet verbloemen dat The Devil’s Cartel een slechte game is die nergens in weet te excelleren en bij uitstek een game voor de budgetbak is.