DmC: Devil May Cry

Respect voor Capcom. Bij sterke franchises is een vervolg in de vorm van een enigszins verbeterde kopie een zeer eenvoudige wijze om snel geld binnen te harken. Het meest recente deel van de Devil May Cry-reeks, Devil May Cry 4, is wellicht zelfs het beste deel van de reeks, dus een eenvoudig vervolg was niet geheel ongewoon geweest. In plaats daarvan heeft ontwikkelaar Ninja Theory de opdracht gekregen om de serie een reboot te geven, ondanks dat dit dus niet nodig is.

Dikke actie

DmC: Devil May Cry is beslist anders dan we van de reeks gewend zijn. De game belooft daadwerkelijk een reboot in al zijn glorie te worden en we kunnen dus op zeer veel vlakken nieuwigheden verwachten. Het spel zal wel bekende personages, soortgelijke gameplay en zelfde sfeer bevatten, maar diens invulling is volledig anders. Hierover is niet alles bekendgemaakt, maar over de gameplay van DmC hoeven we ons in ieder geval weinig zorgen te maken: het lijkt allemaal zeer vloeiend in zijn werk te gaan.

Devil May Cry heeft diens naam opgebouwd door snelle, spectaculaire actie met flink veel diepgang te bieden en DmC verloochent het verleden van de reeks niet. De nieuwe Dante kan met diens grote zwaard uiteraard weer een grote diversiteit aan combo’s uitvoeren om dit af te wisselen met pistolen. Naast een flink zwaard is de jongeman bovendien bewapend met een krachtige bijl en een snelle zeis. Afwisselen van vaardigheden zorgt ervoor dat je jouw gevechten zou effectief mogelijk uitvoert en dat is nu niet anders, vooral doordat Nero’s moves van Devil May Cry 4 op aangepaste wijze terugkeren.

De Dante van DmC kan namelijk gebruikmaken van een speciale vaardigheid die ervoor zorgt dat hij grote afstand kan overbruggen met behulp van engelachtige, dan wel duivelse, krachten. Met zijn hand is het namelijk mogelijk om bijvoorbeeld vijanden naar je toe te slepen, maar ook kun je jezelf naar iemand toe trekken. Dit gebruiken tijdens gevechten zorgt ervoor dat je geen moment onbenut laat om schade toe te brengen. Van de grijpmoves zul je overigens ook gebruikmaken om jezelf naar hogere platformen te trekken of om bepaalde objecten naar je toe te trekken.

Sfeer

De eerste speelsessie van DmC wist ook een voorproefje te geven van de sfeer die de game rijk is. Dante lijkt in het spel in een parallel universum te belanden, waarin demonen heersen en deze het allemaal op de jongen hebben voorzien. Hoewel deze wereld, die wordt aangeduid als Limbo, hier en daar op de menselijke equivalent lijkt, blijkt deze flink veel weirde shit te huisvesten. Je ziet dan wel hier en daar schimmen van voorbijgangers, maar plotseling opduikende, bloedrode teksten die Dante manen, zijn eerder regel dan uitzondering.

De wereld wordt bovendien geregeld verscheurd. Plotseling verdwijnt bijvoorbeeld aarde onder je voeten of verschuiven muren ineens volledig. Het belooft het spel dynamisch te maken, maar kan wellicht toch iets te veel de focus gaan leggen op het cinematografische aspect. Wel wist de eerste impressie al duidelijk te maken dat Limbo absoluut barst van de sfeer. Het gespeelde onderdeel kenmerkte zich namelijk door diens felgekleurde kleurenpalet, maar toch ook door de rauwe omgeving. Hopelijk weet Ninja Theory er in de rest van de game nog wel enige diversiteit in aan te brengen.

Voorlopige conclusie

Ninja Theory belooft met DmC: Devil May Cry te bewijzen dat een frisse wind een goede zet is voor de reeks. Overal lijken aanpassingen en verbeteringen aan de formule te zijn gedaan en ziet het er bovendien naar uit dat deze goede aanvullingen vormen voor de serie. Enige twijfels zijn nog wel aanwezig betreffende de invulling van de personages, want te veel geknoei aan de authenticiteit van de figuren zou het spel wel eens kunnen schaden. Nochtans weten de sterke sfeer en gameplay beslist naar meer te smaken.