Review: Viva Piñata: Trouble in Paradise

HEY JIJ DAAR.

Ja jij ja. Neem eens een potlood of een pen.

Nee, doe maar echt. Serieus.

Echt.

Goed zo.

Neem hem tussen je middel- en ringvinger en knijp flink in jouw vingers met je andere hand.

Dat krijg je voor het niet serieus nemen van Viva Piñata omdat het er kinderachtig uitziet. Kijk niet zo verongelijkt, je weet ook dat veel gamers afhaken bij teveel kleuren op het beeldscherm, zonder goed naar het spel te hebben gekeken. Maar nu is het tijd om de wondere wereld van Viva Piñata een eerlijke kans te geven!

Hard werken

Viva Piñata: Trouble In Paradise is moeilijk samen te vatten, maar ik zie het als een kruising tussen The Sims, Sim City en Pokemon. En nee, niet afhaken omdat The Sims in dat rijtje voorkomt, want Viva Piñata is meer hardcore dan je denkt. Het doel is om Piñata’s aan te trekken naar jouw tuin en ze blij te houden. Dat is verdraaid moeilijk. Er zijn namelijk waanzinnig veel soorten Piñata’s die elkaar opeten, speciale plantjes nodig hebben en gevoelig zijn voor bepaalde elementen. Er komen ook nog kwade Piñata’s kijken, je moet planten water geven, voldoen aan speciale behoeften van Piñata’s en al die dingen tegelijkertijd bijhouden. Tuinieren in Viva Piñata is zwaar werk.

Trouble In Paradise zal veel jongere kinderen, die het spel kopen voor de leuke kleurtjes, vies tegenvallen. Alleen als je je instelt op een ervaring zoals die van de Sims, waarbij je brein constant aan het denken en managen moet zijn, is dit een geweldig spel. Het bouwen van iets, het dan onderhouden en uitbreiden, is hier prachtig uitgewerkt. Het vereist serieuze oefening om steeds meer Piñata’s te verzamelen en als je dan een idyllisch tuintje hebt, is dat ook echt iets om trots op te zijn.

Het kinderachtige uiterlijk van het spel is dus nogal misleidend, maar het is er zeker niet minder prachtig om. Viva Piñata is, dankzij de sublieme stijl, nog steeds een lust voor het oog. Alles is van papier en prachtig gekleurd, waardoor een tuin vol met scharrelende Piñata’s een visuele verademing is. Afgezien van de waanzinnig slechte voice-acting, die in het Engels en Nederlands even slecht is, zit het met audio ook goed: rustige natuurgeluiden en overtuigende geluiden van jouw Piñata’s maken de ervaring voor de zintuigen af.

Evolutie van de Piñata

De gameplay is niet veranderd ten opzichte van het vorige deel. De icoontjes, controls en menu’s zijn zowat identiek. De controls zijn nog steeds wat onhandig en daaraan zal gewend moeten worden. De toevoegingen, die op de fundamenten van het vorige deel zijn gebouwd, zijn een groot succes. Je kunt nu met zijn tweeën tuinieren, online en offline, en er zijn nu doelen die het spel automatisch voor je stelt. Voor beginners is het volgen van doelen erg handig, want dan heb je nog een beetje structuur in het hectische tuinleven dat Viva Piñata kan zijn. Experts hoeven zich er niet aan te houden en kunnen hun eigen ding doen.

Als je even wilt spelen met de mogelijkheden van het spel kan je meteen kiezen voor een Just for Fun modus, waarin je meteen alles kan en mag. Toch vond ik daar weinig aan, omdat de langzame opbouw van een ‘normale’ tuin volledig ontbreekt. Per normale game heb je nu verschillende tuinen: een ‘normale’, een woestijntuin en een ijstuin. In het eerste deel werd ik soms ziek van het kijken naar dezelfde tuin en nu kan ik altijd wisselen tussen de drie. Heerlijk voor de variatie. De belangrijkste toevoeging van alles is echter de simpelste: er zijn tig nieuwe soorten Piñata’s, zaadjes en gebouwen die je als fan en nieuweling zeker wilt verzamelen.

Conclusie

Viva Piñata is nog steeds schizofreen: een blij uiterlijk, maar een keihard innerlijk waar jij je als gamer op stuk kan bijten. Als het jouw genre is, heb je hier te maken met een game die je veel uurtjes aan speelplezier op zal leveren. Het spel is nog altijd een lust voor de zintuigen, met prachtig visueel design en elegante natuurgeluiden. Het is niet een spel dat je wegblaast, maar iets waar je soms toch weer zin in krijgt en zo steeds meer uurtjes vreet.

Trouble in Paradise vernieuwt weinig en richt zich vooral op het uitbreiden van de stevige basis die er lag. Alle toevoegingen liggen voor de hand, maar zijn desalniettemin erg fijn om te hebben. Normaal ben ik kritisch met vervolgen die weinig toevoegen, maar Viva Piñata is anders. Het is nog steeds helemaal uniek, voelt nog steeds fris en is de vorige keer door te veel mensen links laten liggen. Hij is hier voor voor een tweede kans. En die kans geef ik hem maar al te graag.

Jij ook?