Harry Potter en de Orde van de Feniks

Eén ding kunnen we in ieder geval met zekerheid zeggen, namelijk dat de Harry Potter reeks ooit op gaat houden. Het zevende boek is namelijk uit en dat betekent dat de vijfde game aan de beurt is op zowat ieder platform. Vinden we dat leuk? Mijn PlayStation 3 wel…

Harry meets PlayStation 3

J.K. Rowling draaide zich nog maar eens om in haar zwembad met Engelse ponden op het moment dat de zoveelste Harry Potter-game uit kwam. Ik heb mij wel eens afgevraagd of zij het, afgezien van de financiële kant van de zaak, wel leuk vond dat de tovenaarsleerling ook in games was te bewonderen. De magie van Harry komt tenslotte met name in de boeken tot haar recht, hoe goed de films en hoe vet de games ook mogen zijn. Maar hoe het ook zij… we hebben maar weer te dealen met een nieuwe Harry Potter-game en ook nog een bijzondere want het is voor het eerst dat de PlayStation 3 wordt aangedaan. In alle eerlijkheid had ik niet meer dan sterk verbeterde graphics verwacht want de gameplay in de Potter-reeks is de afgelopen jaren niet erg veel veranderd. Met name de verhaallijnen, de graphics en het verband met de immens populaire boekentitels, hebben de vele gamers de afgelopen jaren verleid tot het kopen van een Harry Potter-game. Geef EA dus eens ongelijk dat ze nu weer los gaan op alle platformen met een nieuwe titel: Harry Potter en de orde van de Feniks.

Echte Potter-fans zijn het er wel over eens: Harry Potter and The Order of the Phoenix is het minst interessante (of duidelijker gezegd, het slechtste) boek uit de serie. Heel veel hoop geeft dat dus van te voren niet maar mijn vermoeden werd onmiddellijk, weliswaar gedeeltelijk, bevestigd op het moment dat ik de game opstartte want het weerzien met Harry en de zijnen blijkt grafisch absoluut niet tegen te vallen. Voor mij is deze beeld-patserij zeer belangrijk in een game als Harry Potter want dit bepaalt voor een groot gedeelte de sfeer in zo’n game. En sfeer is in Zweinstein een groot goed. Zonder sfeer geen Zweinstein en zonder Zweinstein geen Harry Potter, zo simpel is het. Sfeer hebben we dus voldoende en het klopt ook nog eens met de film! En dat is knap. Je hebt namelijk door alle details die je in de film ook ziet terugkomen het idee dat je naar een film zit te kijken en dat komt ook doordat de cutscenes perfect overlopen in de game. De game voegt daarom, ook als je de film al gezien hebt, echt iets toe aan de Harry Potter-beleving van dit deel. Soms worden er wel wat gedeeltes overgeslagen en nemen we een enorme stap in de tijd maar dat knabbelt niets af van de Potter-ervaring die deze game je geeft.

En waar draait het in dit deel dan wel om? Harry loopt haast zijn volgende jaartje op Zweinstein mis omdat hij heeft getoverd in het bijzijn van Dreuzels en dat is natuurlijk not done. Juffrouw Umbridge heeft het echter op Harry en Zweinstein voorzien en maakt het Harry en zijn medeleerlingen hun leven zuur. Harry en zijn vrienden verenigen de krachten en proberen een blok te vormen tegen deze irritante lerares en tegen Voldemort die ook weer terug is.

Gameplay-technisch draait de game voornamelijk om het oplossen van puzzels die verstopt zijn in opdrachten die je moet vervullen. Zoals gezegd zijn die grotendeels gelijk aan de film of kun je minimaal iets uit de film herkennen. Helaas slaat de verveling na verloop van tijd toch wel toe omdat het vaak meer van hetzelfde is wat je moet doen, namelijk van hot naar her en van hier naar daar in Zweinstein ronddolen. Het ‘rare’ is dat dit tegelijk ook een sterk punt van de game is omdat je in vergelijking met de vorige delen veel meer vrijheid hebt om te gaan en staan waar je maar wilt. Je kunt geen kamer, zaal of trappenhuis verzinnen of je kunt er heen lopen en door het ontbreken van laadschermen heb je echt het idee dat je soms verdwaalt als je tenminste geen kaart zou hebben die je werkelijk overal heen brengt waar je maar wilt. Op deze kaart kun je aangeven waar je naar toe wilt en voetstappen op de vloer loodsen je precies naar de plek van bestemming. Verdwalen is uitgesloten hoewel de gangen er vrijwel overal hetzelfde uitzien, maar misschien is dat in het echt ook wel zo.

Puzzelen

Harry Potter en de Orde van de Feniks is een echte puzzelgame en geen actie-avontuur. De toverstaf van Harry neemt hierbij een prominente rol in en dat levert niet alleen prachtige plaatjes op maar het speelt ook nog eens lekker weg. De Sixaxis-controller, die ik eerlijk gezegd nog niet eerder op enig nut had betrapt, heb ik nu voor het eerst goed gebruikt, afgezien van een kijk-functie in een race game die inmiddels al weer stof staat te happen op een plank. De controller als toverstaf werkt trouwens best goed dus Harry Potter had de twijfelachtige eer om mijn zes-assige controller nieuw leven in te blazen.

Naast de hoofdopdrachten, die vaak niet meer bestaan dan uit het heen en weer rennen tussen punt A en B waarbij je voorwerpen moet halen en brengen, zijn er gelukkig nog talloze kleine missies te volbrengen, of liever gezegd, kleine spelletjes te spelen. Ook hier verval je regelmatig in het verzamelen van voorwerpen, maar ook kun je terecht voor een spelletje schaken of memory. Helemaal nutteloos zijn deze minigames ook weer niet want je kunt er upgrades voor je toverspreuken mee verzamelen. De uitwerking van die toverspreuken (het Wingardium Leviosa klinkt weer regelmatig in de gangen van Zweinstein) wordt heel aardig in beeld gebracht en dat is nou precies waar een game als deze het van moet hebben. Helaas lopen er naast Harry ook nog andere karakters in Zweinstein rond en die blinken niet uit qua intelligentie. Ze lopen vaak als een kip zonder kop door de spelwereld, kennelijk met de bedoeling deze spelwereld te vullen. Iets meer aandacht aan deze NPC’s zou wel op zijn plaats zijn geweest want we zijn inmiddels toch wel beter gewend in videogames.

Qua beeld zit het over het algemeen dus wel snor met deze game en over het geluid heb ik ook niets te klagen. Heel prettig is het dat EA (weer) de moeite heeft genomen om de game in het Nederlands te vertalen, iets waar Nintendo bijvoorbeeld een groot voorbeeld aan kan nemen. Je moet dan wel de originele stemmen missen maar het feit dat de jongere kinderen de Nederlandse versie kunnen spelen compenseert dat ruimschoots.

Conclusie

Harry Potter en de orde van de Feniks is wat mij betreft een heel prettig speelbare game geworden. Waarschijlijk komt dat in het geval van deze review omdat ik hem op de PlayStation 3 speelde want die biedt grafisch gezien natuurlijk de meeste vernieuwing. Voor wat betreft de rest komt helaas toch het ‘what’s new’-gevoel bij mij boven. Toch ben ik inmiddels al een heel eind gevorderd in de game en dat zegt toch wel wat… EA heeft (uiteraard met behulp van de mogelijkheden van de PlayStation 3) heel knap een goede sfeer weten neer te zetten. Het ontbreken van een multiplayer (wie wil dat eigenlijk?) doet niets af aan de kwaliteit van deze game, waarmee je toch wel een tijdje zoet bent. Het enige echt grote nadeel wat ik kan verzinnen is dat de game niet heel erg lang achter elkaar kan boeien en je dus aangewezen bent op korte speelsessies. Voor echte Potter-fans ligt dat waarschijnlijk anders want deze voor mij ‘leuke’ en ‘goede’ game zal voor hen een must-have zijn.