Tony Hawk’s Downhill Jam

Tony Hawk is al vele jaren een begrip in de wereld van het skateboarden. Op vrijwel alle platformen heeft de beste knul inmiddels zijn kop laten zien, maar pas met Tony Hawk’s Downhill Jam gooit de serie het eens over een totaal andere boeg. Hoe dit uitpakt, lees je in deze skatende review…

Een nieuw concept

Tony Hawk’s Downhill Jam verscheen eind vorig jaar al voor de Game Boy Advance, Nintendo DS en Wii en nu, ruim een half jaar later, is de PlayStation 2 dan alsnog aan de beurt. Niet alleen het principe van deze Tony Hawk-game is aangepakt, maar voor de verandering is er ook eens een andere ontwikkelaar op dit project gezet. Waar de afgelopen jaren vooral Neversoft Interactive zich bezig hield met de skatende avonturen van meneer Hawk, is deze keer de minder bekende ontwikkelaar SuperVillain Studios ingeschakeld om de PlayStation 2 van een sportief hoogtepunt te voorzien.

De uitspraak “never change a winning team” spookte toch wel snel door m’n hoofd, want tot dusver leverde Neversoft altijd prima games af. Oké, het was niet altijd even vernieuwend, maar echte misbaksels zijn er in mijn ogen toch nooit afgeleverd. SuperVillain Studios kreeg dus een loodzware taak om te vervullen en daarnaast moest men ook nog eens een nieuw concept ontwikkelen. Niet langer voeren tricks en het scoren van punten de boventoon, nee, deze keer is het zowaar een game geworden van de sport downhill skateboard racen. Ja, je hebt het goed gelezen: het wordt dus racen met je skateboard om zo snel mogelijk de finishlijn te passeren. Wat mij betreft nu al één van de slechtste ontwikkelingen van deze eeuw, naast Senseo en Nordic Walking…

Ongecontroleerd

Het racen in de game verloopt volgens een vrij arcade-achtige insteek, waarbij het duidelijk is dat men de game heel toegankelijk heeft willen maken. Je begint op een hoog punt in een bepaalde omgeving en vanaf dat punt ga je met je tegenstanders in volle vaart omlaag om als eerste de eindstreep te halen. Tijdens het racen kan je diverse tricks uithalen op je skateboard, waarmee je een tijdelijke snelheids-boost kunt verdienen. De mogelijke tricks worden je allemaal haarfijn uitgelegd tijdens een tutorial, maar het vervelende feit is echter dat het in de game eigenlijk niets uitmaakt wat je precies doet. Je wilt immers zo snel mogelijk naar beneden, dus zal je zo snel mogelijk weer een nieuwe boost willen gebruiken. Het resultaat: button bashen onderweg om zoveel mogelijk tricks in een zo kort mogelijke tijd uit te voeren.

Hiermee slaat de game voor mij de plank volledig mis, want het vette aan een skategame, hoe arcade of realistisch deze ook is, is toch wel het succesvol uitvoeren van een bepaalde stunt. Veel oefenen om de echt brute bewegingen onder de knie te krijgen en ze vervolgens perfect toe te passen tijdens een potje boarden, heerlijk! In Downhill Jam ben je dus eigenlijk zo veel mogelijk ongecontroleerde tricks aan het uitvoeren, terwijl je zo snel mogelijk door de levels raast…eeuwig zonde.

Schuin afsnijden

Naast het feit dat de tricks dus volledig naar de achtergrond worden geschoven, is de game zoals gezegd erg toegankelijk. Je bent op volle snelheid omlaag aan het scheuren op je skateboard, waarbij je voornaamste activiteiten bestaan uit het sturen en besturen van je character. De arcade-insteek komt ook hier weer duidelijk naar voren, want je zult echt je best moeten doen om op je plaat te gaan onderweg. Met hoge snelheid van de weg in het grasland racen is blijkbaar geen enkel probleem, want je rolt gewoon rustig weer verder richting de weg. Daarnaast kan je ook nog eens snel een bocht nemen door op de vangrail te grinden. Dit kan je wat tijd besparen, maar gezien de moeilijkheidsgraad van de game zal dit zeker niet een doorslaggevende factor zijn om een race winnend af te sluiten.

Belangrijker is het daarentegen om uit te vinden waar je in een level bepaalde stukken kunt afsnijden. Als je de snelle doorgangen in een level eenmaal kent, zal het je weinig moeite meer kosten om als eerste te eindigen. Hierdoor is de game dus goed vol te houden als je niet echt een hardcore gamer bent, maar voor iemand die wel eens vaker op een virtueel skateboard heeft gestaan, zal het bijzonder weinig uitdaging bieden.

Doorgewinterd

De uitdaging komt eveneens niet uit de verf in de verschillende levels en spelmodi, want naast wat gewoon omlaag racen, slalommen door portals om extra tijd te verdienen en een aantal andere omgevingen zal je niet veel speciaals vinden. Ook de multiplayer blijft met een paar mogelijkheden beperkt, wat eens te meer aangeeft dat je als doorgewinterde gamer door dit spel niet echt serieus wordt genomen. Het is wel mogelijk om nieuwe items vrij te spelen, zoals andere skateboards, nieuwe skaters of uitrusting voor je skater, maar dit zal eveneens alleen de casual gamer aanspreken.

Het grafische deel van de game wil ik eigenlijk niet al teveel bespreken, want dat is gewoon echt ondermaats. Matige textures, de framerate is niet altijd ideaal en zelfs de filmpjes tussendoor, waarin Tony Hawk himself samen met wat vrienden hard omlaag scheurt met zijn board, zijn niet bepaald om van te genieten. Gelukkig is het geluid, zoals in vrijwel alle Tony Hawk-games, prima voor elkaar. Degelijke deuntjes zijn er om je te vermaken en ze vallen in geen enkele manier op, zoals het goed achtergrondgeluid betaamt.

Conclusie

Tony Hawk’s Downhill Jam is een simpele game, in de brede zin van het woord. Je kunt lekker racen, zonder echt na te denken je tricks uitvoeren en op een makkelijke, arcade-manier je proberen te vermaken. Iemand die weinig eisen stelt aan een game en lekker snel ergens in wilt stappen kan prima uit de voeten met Downhill Jam, maar echte PlayStation 2-fans die toch op een vette skategame zaten te wachten, komen helaas bedrogen uit. Die mensen kan ik eigenlijk alleen maar adviseren om gewoon nog eens Underground 2 of American Wasteland uit het stof te halen. Vroeger was alles beter…