Tekken, Virtua Fighter, Dead or Alive, Mortal Kombat… vrijwel iedereen is wel in staat om een aantal series van knokgames op te noemen waar je jezelf eens stevig mee uit kunt leven. Sinds kort ken ik een weer een nieuwe serie om aan dit lijstje toe te voegen: King of Fighters. Niet minder dan 2 games uit de serie vielen in de bus en hoe die gevechten verliepen, lees je in de review…
Verschillend
Even stond ik vol verbazing te kijken naar de zojuist gearriveerde games. King of Fighters: Maximum Impact 2 en King of Fighters XI. Twee games uit dezelfde serie die op hetzelfde moment uitgebracht worden. Dat kan eigenlijk maar twee dingen betekenen: óf de marketing manager van de serie besteedt al zijn vrije tijd aan het al kwijlend bespelen van een triangel, óf men is zo overtuigd van de games dat ze gewoon beide spellen tegelijk in de winkelrekken gooien. Wat denk je? Blijken beide antwoorden fout te zijn…
Hoewel de games uit dezelfde serie komen, zijn het toch echt twee totaal verschillende concepten. Oké, beide games zijn gemaakt als pure beat’em up om eens een lekker potje te vechten, maar wat je voorgeschoteld krijgt is toch zeker niet twee keer hetzelfde. Laten we maar eens de eerste game van deze duo-review onder de loep nemen, King of Fighters: Maximum Impact 2.
Volle glorie
King of Fighters: Maximum Impact 2 is ook wel bekend (voor zover we van ‘bekend’ kunnen spreken) onder de naam King of Fighters 2006. Deze game is namelijk vorig jaar al in Amerika uitgebracht en zoals het een beetje game betaamt, volgt de Europese release een behoorlijke tijd later. Deze King of Fighters-game is meteen de eerste game uit de serie die volledig 3D gegaan is. Gezien de huidige maatstaven mag dat natuurlijk ook wel eens een keer en zodoende laten de gevechten zich nu in volle glorie bewonderen. In feite brengt deze game je hetzelfde als vrijwel elke andere game. Spelvarianten als een story mode, versus mode, practice, time attack en ga zo maar door. Voor zover dus eigenlijk geen gebreken en volgt de game het bekende principe. Daarnaast zijn er ook nog enkele extra’s zoals het uitvoeren van missies.
Wat betreft de vechters komen we ook zeker niet tekort, want een scala van 24 vechters wacht je direct op om mee aan de slag te gaan en er zijn ook nog eens diverse verborgen characters om te unlocken. Lekkere pakkende namen als Chae Lim, Mignon Beart, Terry Bogard en uiteraard ontbreken de broertjes Yuri en Ryo Sakazaki niet. Kortom, een bonte verzameling met voornamelijk foute Japanse personen en hier en daar een quasi-stoere Amerikaan. Ook op dit front weinig verrassends dus te bespeuren, al hoeft dat natuurlijk niet per se een slechte zaak te zijn…
Mishandelen
Het vechten met King of Fighters: Maximum Impact 2 verloopt vrij redelijk, al werkt het principe van button bashen meer dan goed. Zeker op de lagere niveau’s kom je een heel eind door je gamepad eens bruut te mishandelen. Toch ontbreekt de echte diepgang van het vechten, zoals de combo’s van Mortal Kombat en de special moves bijvoorbeeld uit Tekken. Het is in deze game gewoon heel basic gehouden, met een enkele uitgebreide counter-attack of bijzondere aanval als uitzondering. Helaas bewegen de characters niet heel soepel, waardoor je soms het gevoel krijgt alsof er een minimale vorm van ‘lag’ te bespeuren is. Dit is toch wel jammer, omdat het vechten zo heel onnatuurlijk aanvoelt.
King of Fighters XI
De tweede game die in m’n PlayStation 2 rondjes mag gaan draaien is King of Fighters XI. De enige vergelijking die hierbij met Maximum Impact 2 te maken valt, betreft het arsenaal aan vechters. Zo komen diverse namen weer terug, al is deze keer het aanbod vele malen groter. Toch is er iets speciaals aan deze versie, want dit is namelijk een overzetting van de arcade-game. En als ik arcade zeg, dan bedoel ik ook echt arcade.
Irritante muziek, platte achtergronden met vreemde animaties en een niet al te ingewikkelde gameplay: de basis-ingrediënten voor King of Fighters XI. Het dient wel meteen gezegd te worden dat je niet vies moet zijn van de echte old-skool ervaring als je bezig wilt gaan met deze game. Vergelijk het maar met een van de eerste Street Fighter-games, dan weet je wat je te wachten staat. Het leukste moment beleef je in elk geval op het moment dat een gevecht gaat beginnen. De bekende term “Ready” komt in beeld en een fijne Oosterse dame spreekt dit heerlijk uit als “Leddie?”. Wat betreft gevoel voor humor zit het dus wel snor met deze game…
Retro-gevoel
Net zoals de eerste game uit deze duo-review bevat King of Fighters XI diverse bekende game modi. Arcade play, team play en single play, maar ook een modus getiteld ‘Endless’, waarin je het zo lang mogelijk moet zien uit te houden tegen diverse tegenstanders. Een beetje zoals de survival-modus uit Tekken. Daarnaast kan je ook nog diverse challenges spelen, waarin je bijvoorbeeld je tegenstander met een perfecte knock-out moet verslaan, een aantal counter attacks moet uitvoeren of binnen een bepaalde tijd de wedstrijd moet zien te winnen. Hiermee kan je dan weer diverse extra’s vrijspelen.
Helaas is dit ook het enige uitdagende deel van de game qua opzet, want het vechten blijft zeer minimaal. Ook hier werkt button-bashen prima en met slechts enkele klappen liggen de meeste tegenstanders al horizontaal. Zo is één potje nog wel leuk om even het retro-gevoel op te snuiven, maar na dat ene potje heb je het ook wel gelijk gehad en verlang je weer naar het betere werk.
Conclusie
King of Fighters: Maximum Impact 2 en King of Fighters XI zijn twee games uit dezelfde serie, maar met een totaal andere insteek. Droom je nog steeds van het echte arcadewerk, dan zal XI je het meeste liggen, al is de kans klein dat je ook echt lange tijd geboeid zult blijven met deze manier van vechten. Maximum Impact 2 lijkt dan toch de betere papieren te hebben. Het vechten is gemakkelijk en er zijn diverse modi om te knokken, maar daar staat tegenover dat het grafisch nog zeker niet helemaal top is en ook het bewegen van de characters had een stuk beter uitgewerkt mogen worden.
En dan de hamvraag: de beoordeling. Hoewel het twee aparte games zijn, elk met een eigen aanpak, zie ik geen probleem om beide games van een gezamenlijk cijfer te voorzien. Beide versies spelen makkelijk, zijn qua graphics en geluid zeer matig en worden met gemak voorbij gestreefd door de meer bekende vechtseries. De arcade-versie is mogelijk het proberen waard voor de echte die-hard, maar verder hebben beide games nog een lange weg te gaan om de huidige topgames uit het genre ook maar iets te bedreigen.
