Desperados 2: Cooper’s Revenge

Alweer een tijdje terug, 5 jaar om precies te zijn, lanceerde ontwikkelaar Spellbound de game Desperados: Wanted Dead or Alive. Een gewaagde stap, aangezien het legendarische Commandos heer en meester was in het strategie-genre. Desperados kreeg veel lof van de gamejournalistiek en een vervolg kon dan ook niet uitblijven. Kan Desperados 2: Cooper’s Revenge de kwaliteit van het eerste deel overtreffen?

Once upon a time in the West

Desperados 2: Cooper’s Revenge is de sequel op het verfrissende origineel Desperados: Wanted Dead or Alive. Omdat dit al weer een flinke tijd geleden is, zal ik jullie geheugen even opfrissen. Want waar ging Desperados: Wanted Dead or Alive ook alweer over? Een desperado is een persoon die op jacht gaat naar schurken uit het Wilde Westen, en dat is dus ook precies wat je in deze game moest doen: premie jagen. Jij had in het begin maar één Desperado onder controle, de leider, maar dat aantal werd al gauw uitgebreid tot zes. Onder leiding van John Cooper ging het zestal op jacht naar gangleider El Diabolo. Elk personage had zijn eigen speciale vaardigheden, waardoor tactisch inzicht en lef een must waren voor de speler. Het ene personage was goed met vergif, de ander schoot sneller dan zijn eigen schaduw en weer een ander (een vrouw natuurlijk) kon de vijanden verleiden. Verleiden? Wat heb je daar nou aan? Voorbeeldje: Kate lokt met haar charmante gedrag een vijand naar haar toe, en laat hem haar achtervolgen. Vervolgens komen twee andere desperados van je team achter een hoekje vandaan en slaan de bandiet knock-out. Kate gaat weer verder door de bandiet vast te binden. Ten slotte maakt John Cooper het af door de vastgebonden, bewusteloze bandiet te dumpen in een of ander schuurtje. Zoals het hierboven staat beschreven, is de ideale manier van een vijand ombrengen. Niemand die je hoort, en niemand die iets verdachts ziet. Helaas is het allemaal niet zo makkelijk, en dat maakt deze game nou zo heerlijk… Want Desperados 2 heeft bijna dezelfde opzet!

Consider it done, boss

“Consider it done, boss. Owkay. Comin’ royal over. Sir. Halt! Ein verletzte!”. Allemaal nostalgische zinnetjes uit Commandos, de tweede wereldoorlog-game van Eidos Interactive en Pyro Studios. De stem van John Cooper deed echter niet veel onder voor de doorsnee Commandos-babbel. Met zijn schorre stem wist hij het ‘Wilde Westen sfeertje’ helemaal af te maken. Deze stem is echter veranderd in Desperados 2: Cooper’s Revenge. Het is duidelijker, hij articuleert beter en dat is eigenlijk best zonde. Want het was zo cool, het paste perfect bij de game. Gelukkig is maar een detail van de game, want de rest van het spel is vrijwel hetzelfde. Opnieuw neem je de zes helden onder controle, en dit krijgt een heel nieuwe dimensie. Nu kun je namelijk overschakelen van ‘bird-eye-view’ naar third/first-person, en andersom. Dit wil dus zeggen dat je kan switchen tussen zicht van bovenaf en meekijken vanaf de schouders van de speler. Dit is niet zoals in Oblivion, waar het vooral de bedoeling is om third person te spelen, maar in Desperados 2 is het in beide gevallen heel goed uitgewerkt. Je kan de missie uitspelen in zowel first-person- als de bird-eye-view. Het is echter wel handiger om steeds te switchen. Sta je in een shootout, dan is first person natuurlijk handiger omdat je dan zelf kan richten door middel van een richtkruis. Voor overzicht en het opstellen van een aanvalsplan bekijk je natuurlijk alles vanuit de lucht.

Vernieuwingen

Zoals ik al een klein beetje verklapte is er een nieuw personage: Hawkeye. Deze Indiaanse knakker kan goed overweg met pijl en boog, kan een tomahawk gooien, dieren wegjagen met zijn stem en andere personages van medische assistentie voorzien. Dieren wegjagen kan dus ook van pas komen door ze in een grote kudde naar een groep vijanden te laten stormen. Ook de personages zelf zijn verder uitgediept. Ieder heeft zijn eigen karakter gekregen, en dat merk je ook in de gameplay. De een is meer van het macho-type terwijl de ander het op een subtielere manier aanpakt. Dit is te merken aan uitspraken, gezichtsuitdrukkingen en de manier van lopen van het personage. Elke keer pakt het op een andere manier uit, aangezien de arrogantie van Kate en Sam goed samenvalt met de subtiliteit van Kate en Hawkeye. Over het algemeen zijn er geen grootse vernieuwingen, op de reeds besproken ‘view-switch’ na. Maar dat maakt eigenlijk helemaal niets uit, want Desperados was al geniaal!

Moeilijkheidsgraad

De speelsnelheid van de game is ook onderhanden genomen. Je kon in de eerste Desperados al een quick action uitvoeren, maar dat is dieper uitgewerkt in deze sequel. Quick actions zijn eigenlijk niet meer dan bepaalde acties opnemen en opslaan, zodat je die later opnieuw uit kan laten voeren door simpelweg op een sneltoets te drukken. In dit tweede deel is het echter mogelijk om vijf quick actions op te slaan, waardoor de snelheid van de game flink wordt opgeschroeft. Elke actie op het juiste moment uitvoeren, en succes is gegarandeerd. Plan je echter een verkeerde actie in, dan zul je dat niet direct merken. Aan het eind van het level misschien wel, als je bijvoorbeeld een lijk bent vergeten weg te dragen. En dan heb je een probleem dat moeilijk op te lossen is… Des te moeilijker een game, des te uitdagender wordt het om uit te spelen. Hierdoor wordt de herspeelwaarde ook weer een flink wordt opgeschroeft. Helaas (?) heeft ontwikkelaar Spellbound de moeilijkheidsgraad in dit tweede deel een stuk lager gemaakt, waardoor het spel een stuk van zijn kracht verliest. Jammer, want er had dus meer in gezeten. Daar (negatief) tegenover staan de graphics. De game wordt af en toe nog wel eens lastig, omdat de camera niet altijd lekker meewerkt. Je moet teveel zelf doen, een beetje geholpen worden door de camera had geen kwaad gekund.

Conclusie

Al met al is Desperados 2 geen verbetering van het origineel. Het was ook zeker niet makkelijk om het eerste deel te overtreffen, maar er had meer ingezeten. Als je een zeer goed origineel wil overtreffen, moet je met graphics van hoog niveau komen en het goede uit het origineel behouden. Voor het overgrote deel is dit gelukt, met name het leveldesign is erg goed, maar de graphics laten soms nog te wensen over. Ook de gameplay had meer diepgang mogen krijgen. Het is dus een game die je nog wel veel uren speelplezier kan bezorgen, hoewel Desperados 1 stiekem toch leuker was.