Review: Brothers in Arms: Earned in Blood

Hoewel het eerste deel enkele jaren in ontwikkeling was vanwege de gigantische voorbereidingen, volgt het tweede deel al binnen een jaar. Uit de informatie die wij kregen leek het erop dat Brothers in Arms: Earned in Blood misschien te snel na het eerste deel uit zou komen en misschien niet zo vernieuwend zou zijn. Lees verder om te weten te komen of dat zo is.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Dat de gehele 101st Airborne inmiddels tot grootste heldengroep aller tijden is gekroond, kunnen we nu wel stellen. Naast films, een eigen legendarische serie op de BBC, hadden ze zelfs al een spel aan hun daden gewijd. Brothers in Arms: Road to Hill 30 ging over een groepje troopers vlak na de landing op D-Day. In het verhaal speelde Sergeant Matt Baker de hoofdrol en in Brothers in Arms: Earned in Blood speelt hij wederom een belangrijke rol. Voordat je er enge reïncarnatie theorieën op na houdt (aangezien heer Baker is overleden): in Brothers in Arms: Earned in Blood speel je inderdaad weer de eerste dagen na D-Day. Men kijkt terug op hoe deze dagen zijn verlopen in de ogen van, aan het begin van het verhaal nog, korporaal Joe ‘Red’Hartsock. Wederom slurpt het verhaal je helemaal op. De drama’s en rauwheid van oorlog zijn ongelooflijk goed uitgewerkt.

En dat laatste, daar gaat Brothers in Arms: Earned in Blood over. Aangezien de eerste sergeant van de groep van Hartsock de maden ligt te voeren, moet er een nieuwe squadleider worden gezocht. Tijdens de evaluatie van de afgelopen dagen speel jij dus de flashback en besef je hoe gruwelijk de oorlog voor je begon. Vrienden waarmee je hebt gelachen waren de volgende dag dood, ledematen van soldaten vlogen je om de oren of bepaalde gevechten liepen uit op schiettent-achtige taferelen. Inderdaad, Hartsock heeft zijn nieuwe positie verdient door bloed.

Hetzelfde, maar dan anders

De game speelt zich wederom geheel af in Frankrijk, enkele dagen na de invasie in Normandië, grafisch is het spel niet of nauwelijks opgekrikt en het aantal nieuwe wapens is bijzonder klein. Waarom heeft (beken maar dat je gespiekt hebt) de game dan zo’n hoog cijfer? Dat komt door het immateriële. De echte gelukkigen, filosofen en andere mensen die levensmoe zijn, weten dat dat het belangrijkste in het leven is. De AI van de Duitsers is namelijk significant verbeterd (voor degenen waar dat een te moeilijk woord voor is, dat betekent ‘positief’). Wanneer je het vuurteam tegenover een horde Duiters zet, om ze vervolgens volgens het boekje te flanken, moet je dit uitermate onopvallend doen. Word je namelijk gezien, dan trekken de Duitsers zich terug, waardoor jij in de meeste gevallen ongunstig zit. In sommige gevallen komt het zelfs voor dat jíj degene bent die geflankt wordt. Uiteraard komt af en toe het gevoel boven dat wanneer een Duitser jou flankt, dit ook wel duidelijk iets was wat hij moest doen. Door de, weliswaar minder dan in het vorige deel, maar de soms toch nog beperkte levelroutes, voelt de game met name bij gevechten met voertuigen erg scripted aan.

Diezelfde levels speel je overigens met een dubbel gevoel. Enerzijds het gevoel dat je daardoor echt met iets nieuws te maken hebt, anderzijds lijken sommige voorwerpen erg standaard. Met dat laatste bedoel ik dat naast het kerkje in St-Merie Eglise hetzelfde stapeltje dozen op exact dezelfde methode staat opgestapeld, als bijvoorbeeld langs de weg in een ander pittoresk Frans dorpje. Vaak staan de dozen op zo’n tactische plaats dat je er vergif op in kunt nemen dat er een groepje Duitsers passeert.

Ondanks dit minpunt is het juist datzelfde leveldesign dat de game een nieuwe, frisse manier van spelen geeft. Bij Brothers in Arms: Road to Hill 30 sloeg de verveling op het eind toe wanneer je voor de zoveelste keer door mortiervuur een punt moest proberen te halen. Brothers in Arms: Earned in Blood is vele malen gevarieërder en daardoor ook leuker om te spelen. Door het frequent afwisselen van missies met voertuigen, redt of haal dit, bevrijdt dat, is de motivatie om het spel uit te spelen groter dan voorheen. De levels zijn meer uitgestrekt en kunnen op meerdere manieren worden uitgespeeld door andere routes. Je hebt nu wél het gevoel dat je door een verlaten dorpje loopt, in plaats van een paar boerderijen met plekken waar je niet komt omdat een kar op zijn zijkant ligt. Al met al zorgt het leveldesign voor een frissere gameplay.

Conclusie

Brothers in Arms: Road to Hill was al een genot om te spelen. We hadden het wel gehad met de shooters waarbij je a la Rambo door de Duitse linies rende. Als je met Brothers in Arms: Earned in Blood een deel twee verwacht, kom je misschien bedrogen uit. Neem je de inspiraties die de makers duidelijk uit Band of Brothers haalden en de weinig nieuwe toevoegingen voor lief, dan heb je te maken met een goede game. De verbeterde AI, meer mogelijkheden naast de singleplayer en het frisse leveldesign in combinatie met de al reeds bestaande geweldige gameplay, zijn echter de dingen die die schoonheidsfoutjes doen verbleken en maken het tot een zeer goede titel. Gearbox heeft goed geluisterd naar de kritiek en ik kan dan ook niet wachten op de volgende Brothers in Arms game, welke zich misschien wel in Nederland af gaat spelen. Op naar de volgende add-on, eh… sequel.