NOX

Om spellen te reviewen, moet je heel wat spellen gespeeld hebben. De kunst van het reviewen zit hem immer in het vergelijken van de kwaliteit en speelbaarheid van een aantal spellen uit hetzelfde genre. De spellen waar je mee vergelijkt zijn ongeveer van hetzelfde kaliber als het spel dat je reviewt, of ze zijn gewoon erg veel beter. Dit bepaalt de toon van een review. “Wat moet ik met deze info?” denk je nu vast en zeker. Nou, mijn punt is het volgende, hoe review je een spel waar je geen gelijkende spellen van kent? Maar ik zal mijn best doen.

Over welk spel ik het heb? NOX, van de mensen van Westwood Studios. En nee, ik kan dus geen spel noemen dat er op lijkt. Misschien Diablo, maar het enige waarin Diablo met NOX overeenkomt is de manier van spelen. Daarover later meer. Laat ik maar gewoon beginnen bij het begin en jullie meenemen naar de wereld van NOX met het eerste dat je ervan te zien krijgt (op de doos na), namelijk de installatie.

Installatie-verhaal
Vroeger, in de tijd dat de Sierra-spellen op mijn harde schijf stonden, was de installatie eigenlijk heel standaard. Je had een stuk of 8 diskettes en het installatieprogramma vroeg deze één voor één in de drive te stoppen. Ondertussen kon je wat tekstjes lezen over het invullen van de registratiekaart en welke spellen er nog meer kwamen. Ik kan me nog één installatie herinneren waarbij er een aantal anekdotes langskwamen, maar verder was het een normale, saaie installatie. Het kon ook niet anders.

Tegenwoordig wel. De snelheid van de CD-Rom-drives en harde schijven laten verschillende dingen toe. Bijvoorbeeld het net-niet-multi-threaden van Windows, dat de illusie wekt dat je met verschillende processen tegelijk bezig bent. (Als je precies wilt weten waar ik het over heb, zoek dan eens op internet naar “Linux”.) NOX is het eerste spel dat ik gezien heb dat hier gebruik van maakt. De installatie is een boel MBtjes van een CDtje op je harde schijf pleuren, maar dit wordt vermakelijk gemaakt door je alvast een pre-prologue te geven. Een voor-intro of een extra inleiding. Ik weet niet hoe ik het moet noemen. Het verhaaltje dat je hoort en dat je met statische plaatjes ziet, is in ieder geval een redelijk belangrijk deel van de intro. Er wordt je namelijk uitgelegd wat de geschiedenis van NOX is. Heerlijk, de eerste keer dat ik met plezier een spel meerdere keren installeer. Software-huizen, neem hier een voorbeeld aan!

Muis laat sporen achter
Om maar meteen verder te gaan bij het begin. Na de installatie start je het spel op en word je getrakteerd op een mooie intro. Qua verhaal geeft het niet echt veel meer dan de installatie-intro, want dat wat je verwacht, gebeurt precies zo, maar dan met een klein beetje humor. Let overigens eens op de prachtige kwaliteit van de full-screen animatie. Op mijn pc zag het er in ieder geval erg bewonderenswaardig uit allemaal.

Als je dan in het menu komt, is het eerst dat je opvalt de sporen die je muis achterlaat. Het ziet een beetje uit als “faery dust” van Tinkerbell of zo. Even wennen, maar wel grappig.

Let’s play!
Na het nakijken van de instellingen, start ik een solo-spel. Ik kan kiezen tussen drie verschillende karakters. De Fighter is een vechter die met alle wapens goed overweg kan. Hij kan alleen geen magie gebruiken. Nu ben ik een groot fan van Fantasy, met name magie en dergelijke, dus deze valt voor mij al af. Aan de andere kant staat er de Wizard, een magiër die slecht met wapens overweg kan. Niet helemaal mijn stijl, stel je mana is op! Nee, dan kies ik wel, helemaal in mijn eigen stijl, voor de middenweg, de Sorceror. Deze kan een aantal wapens gebruiken, waaronder de boog, en heeft de mogelijkheid tot het gebruik van magie. Perfect voor mij dus.

De besturing was in het begin even wennen, maar al snel had ik het onder de knie. Lopen en vechten gaat volledig via de muis, de rechtermuisknop gebruik je om te lopen en de linker om aan te vallen. In het begin zat ik er nogal eens naast, dat ik in plaats van te lopen een stuk lucht probeerde om te hakken. Het is een handigheidje. Als je er eenmaal aan gewend bent, is het makkelijk (maar dat is ook de definitie van “eraan gewend zijn”, niet?).

Het verhaal vordert tijdens het spelen, maar is niet bepaald indrukwekkend. De bedoeling is gewoon alles neerhakken wat je tegenkomt en de gangen volgen.

Grafisch een juweeltje
“Alles neerhakken wat je tegenkomt en de gangen volgen,” klinkt saai? De mensen van Westwood hebben dit anders in een erg leuk jasje gestopt! Werkelijk verslavend en dat komt deels ook door de grafische prestaties. Het spel voelt aan als een Fantasy-verhaal en dat zie je in de tekeningen. Alles heeft de juiste sfeer, van muziek tot verlichting. De dorpjes doen wat klein aan, maar ach, als je de belangrijkste gebouwen maar hebt, toch?

Ook de spreuken worden grafisch interessant weergegeven. Wanneer de Sorceror iemand probeert te “charmen” (bevrienden), zie je een groen straaltje tussen zijn handen uit komen en gaan er sterretjes rond het hoofd van het slachtoffer vliegen. Vooral dit laatste spreekt mij erg aan, het cartoon-element dat erin zit. De spreuken zijn niet echt revolutionair te noemen, maar de weergave ervan is soms erg geestig. Zo is het mogelijk om een “Fist of Vengeance” op te roepen. Dit is een gigantische vuist die gewoon uit het niets op het slachtoffer valt. Misschien door de makers niet als humor bedoelt, maar zo komt het wel op mij over.

Multiplaying “patch”
Is het spel uitgegeven met alleen een “Deathmatch”-mogelijkheid, sinds 26 juni staat op de site van Nox te lezen dat er een “Coöperative play”-module gemaakt wordt. Deze heet Nox Quest en zal als een gratis (!!) download beschikbaar worden. Ergens deze maand (juli) komt deze patch uit, maar vooralsnog heb ik er niks over gehoord. Zodra we weten dat de patch er is, zul je dit natuurlijk bij het nieuws vinden!

Nox Quest geeft de mogelijk om met 1 tot 6 spelers samen door velden heen te gaan. Het spel heeft geen einde, maar wordt wel steeds moeilijker. Bovendien zullen er zeer veel verschillende maps in zitten. Bovendien zijn deze maps veel groter dan de nu bestaande maps voor de “normale” Multiplayer-mode. Wat wel gelijk is gebleven, is de experience. In de “normale” Multiplayer-mode is het namelijk zo geregeld, dat iedereen level 10 is. Niemand krijgt meer experience, dus je wordt ook niet beter. Tenminste, niet qua stats. Je kunt natuurlijk wel (veel) beter worden door de juiste spullen te vinden. Magische pijlen schieten met een magische boog is natuurlijk heel wat beter dan een stuk hout om mee te meppen…

Conclusie
RPG-fans, dit spel is een absolute topper! Als je Diablo leuk vond, vind je dit fantastisch. Geloof me, hier schrijft een echte addict 🙂