Slave Zero is een 20 meter hoge mens-robot hybride met een raketwerper en twee verschillende guns. Hij kan hoog springen, hard stampen en met zijn enorme klauwen gebouwen en vijandig robottuig aan stukken rossen. En omdat Slave Zero een stoere rakker is, schiet hij ook nog eens ‘gangsta style’.
Overname
Slave Zero was van Accolade, bij mij vooral bekend van vroeger van enkele race games.
Ondertussen is Accolade overgenomen door Infogrames en gelukkig werd Slave Zero nog meegenomen om alsnog te worden uitgebracht.
Ik kan me de demo namelijk nog goed herinneren, waarin je het tonnen-wegende monster door een level heen moest loodsen waar overal beweging en actie was. Ik herinner me dan ook vooral hoe graag ik dit spel verder wilde spelen dan alleen maar het kleine stukje genot dat ik toen geproefd had.
Verhaaltje
Het verhaal achter Slave Zero is als volgt:
In de toekomst is het weer een grote bende, want één of andere megacoöperatie genaamd SovKhan heeft de macht in handen (origineel hè?). Ze regeert vanuit de megacity S1-9, waarvan de omliggende gebieden door de giftige uitstoot van de stad helemaal verwoest zijn.
Natuurlijk is er een groepje mensen dat het er niet mee eens is en graag die SovKhan eens mores wil leren. Dit groepje mensen noemt zich de ‘Guardians’ en bestaat uit afstammelingen van een oude stam van priester-strijders waarvan de leden uitblinken in geestelijke en lichamelijke kracht.
SovKhan heeft echter een techniek waarmee binnen enkele uren gigantische robots kunnen worden gekweekt. Deze Sentinels en Slaves kunnen makkelijk een hoop Guardians in een middagje slachten, dus moeten de Guardians wat terugdoen.
Vanuit hun basis in het riool waarnaar ze zijn verbannen (natuurlijk wonen ze er niet vrijwillig) is het hun gelukt een Slave te stelen en nu hebben ze hun beste strijder eraan verbonden. Deze ‘Slave Zero’ moet SovKhan ten gronde richten.
Grafisch- en geluids-geweld
Gelukkig is het spel niet helemaal gelijk aan de demo destijds, want toen werd alleen 3dfx’s Glide dialect ondersteund. Grafisch is het nog steeds indrukwekkend: Veel felle kleuren, soepele bewegingen en heel veel kleine bewegende objecten. De soepele bewegingen zie je vooral aan Slave zelf, want het spel wordt in 3rd person gespeeld. Slave’s armen zwaaien mooi en ook zijn klauwen bewegen heel natuurlijk. Verder zijn er natuurlijk ook nog de vele explosies die aan het grafische geweld meewerken.
Die kleine objecten die bewegen zijn auto’s en voetgangers die gewoon over straat bewegen en het zijn er op sommige plaatsen behoorlijk veel. Toch lijdt de frame rate er niet onder. Grappig is vooral het feit dat deze voertuigjes nogal vaak op jou of elkaar botsen. Overigens trad er bij mij nogal eens clipping op bij de reclameborden, maar dit is niet echt irritant en het zal vast nog wel verholpen worden in een patch of zo.
Het geluid vind ik van een iets mindere kwaliteit. Het klinkt niet echt lekker en er is niet echt een goed omgevingsgeluid, waardoor je vaak alleen de schoten en explosies hoort. Dit helpt niet mee aan het realisme. Het spel ondersteund echter wel ‘hardware sound’ en ‘hardware reverb’ (EAX, dus go Live!).
Wel heb je af en toe een stem op de achtergrond en dat is iets wat ikzelf nogal belangrijk vind in 3D shooters. Meestal is het een stem die je informatie verschaft over wat je moet doen of hoe goed je het (niet) doet. Af en toe laat de opper-Guardian zijn stem horen, maar dat klinkt meer als een bekende leermeester die zijn leerling advies geeft (‘use the Force, Luke’).
Om nog maar eens te klagen: De save-optie is nogal bagger, want hier kun je geen omschrijving geven. Het spel geeft alleen de sublevelnaam,de datum en tijd van opslaan en de toetsencombinaties voor quicksave en quickload slaan helemaal nergens op.
De controls zijn volgens de makers zo gekozen dat ze een optimale manier van spelen bewerkstelligen (moeilijk woord!), maar zij hebben blijkbaar nog nooit een ergonomische (nog een moeilijk woord!) toetsenbord onder hun vingers gehad.
Daar staan echter vrij korte laadtijden en een betrekkelijk kleine installatie-omvang ( 120 MB) tegenover.
Guns en ander marteltuig
In Slave Zero heb je drie soorten wapens, waarvan er dan per soort drie wapens zijn. Allereerst heb je de conventionele wapens, namelijk kogelspugende loodverspreiders. Daarnaast heb je nog de futuristische wapens, die voornamelijk plasma schieten en energie-afhankelijk zijn en als laatste heb je nog de raketwerper.
Van elke wapensoort vind je verderop in het spel nog twee upgrades. Je kunt echter maar één wapen per soort meenemen, maar een upgrade is altijd vernietigender en dus beter dan zijn voorganger.
Je hebt ook per wapen een eigen munitievoorraad en dat heeft vooral tot gevolg dat je soms tussen de conventionele wapens en de energiewapens moet wisselen. Dit is vooral irritant als je omringt bent door een massa vijanden die niets liever willen dan jou aan stukken schieten. De raketwerper is eigenlijk een secundair wapen die altijd beschikbaar is en je vooral in het heetst van de strijd moet helpen te overleven.
Verder heb je nog je enorme klauwen waarmee je vijanden en gebouwen kunt verpulveren. Ook kun je voorwerpen oppakken en gebruiken om mee te meppen, of je kunt ze simpelweg naar een argeloze vijand smijten.
Als laatste bezit je nog de mogelijkheid om enorm op de grond te stampen (‘en nou is het genoeg!’) en zo zwakke vijanden kapot te maken. Neem ook eens de moeite om Slave over een neergeschoten vijand te manoeuvreren. Deze wordt dan mooi uit elkaar geschopt.
Munitie en andere power-ups zijn niet schaars en het mollen van gebouwen helpt om deze te lokaliseren. Door ‘vijanden-die-heengegaan-zijn’ achtergelaten wapens hebben echter geen munitie-aanvullend effect.
‘Domme’ actie
De vijanden in Slave Zero zijn niet echt slim en zullen niet zomaar wegduiken als ze je zien. Ze komen meer in grote groepen en proberen je zo af te slachten. Van een afstand met raketten snipen is de makkelijkste manier om je van deze wandelende, vliegende en rijdende ergenissen te ontdoen, maar er naartoe rennen en schieten is leuker.
Zelfs de af-en-toe verschijnende boss is nooit erg moeilijk te verslaan en als je in een hinderlaag bent gelopen en bent afgeslacht, dan is het de volgende keer niet moeilijk om er zonder veel kleerscheuren (metaalscheuren) uit te komen.
Slave Zero is dan ook niet erg geschikt voor mensen die een intelligente uitdaging zoeken of voor mensen die bepaalde games kopen, omdat er mechs in meedoen. Slave Zero is er vooral voor de die-hard hardcore action freaks die gewoon wat afreageergeweld nodig hebben en daar zo weinig mogelijk bij willen nadenken! Gewoon ren-spring-richt-schiet is het credo!
Speel, vooral als je denkt/weet dat je goed bent, wel op medium of hard, want die 15 missies (ieder bestaande uit 3 sublevels) zijn sneller voorbij dan je denkt en van een echte replay waarde is niet veel sprake.
Verder is er nog een (beperkte) multiplayeroptie. Dit is alleen maar een simpele deathmatchversie van het spel en dus niet echt bijzonder. Eigenlijk dus ook meer voor de snelle actiefreak die even wil kijken hoeveel beter hij is dan andere spelers.
Conclusie
Wie gewoon even niets te doen heeft en van een stevig potje actie houdt, moet dit spel gewoon hebben om zich lekker af te kunnen reageren. Het is ook een prima afleiding om even te ontsnappen aan de verveling die ontstaan is, omdat er nog een aantal grote games moeten uitkomen.
Check wel voor het spelen eerst effe de handleiding (dat dikke papieren geval in de doos), want hierin staat al een walkthrough van de eerste missie.
