Daikatana

John Romero, wie kent hem niet? Maker van onder andere DOOM 1 & 2, Hexen, Heretic en Quake 1 & 2. Nu is hij compleet een andere richting in geslagen. Werkte hij eerst als ontwerper en maker aan de zojuist genoemde spellen, hij heeft nu zijn eigen bedrijf opgericht. Wat kan hij in zijn ‘ééntje’ aan de wereld laten zien?

Na Quake 2 is John Romero dus zijn eigen bedrijf (ION Storm) begonnen en is, met de licensie van de Quake 2 engine op zak, aan de slag gegaan met Daikatana, iets wat hij altijd al heeft willen doen. Ik hoor je nu al zeggen: “De Quake 2 engine? Is die niet een beetje verouderd?” En inderdaad, je hebt gelijk. Het spel had eigenlijk al veel eerder uit moeten komen, maar dat is dus niet gelukt. Een opstart-probleempje voor zijn kersverse bedrijf zullen we maar zeggen. Gelukkig hebben zijn mannen bij ION storm wel voor een flinke verbetering gezorgd. Deze zal onder het kopje Beeld en Geluid worden besproken.

De Daikatana
Nu het spel zelf maar eens, want daar gaat deze recensie tenslotte over. Je wordt in de huid van Hiro Miyamato, zwaardvecht-leraar, op een regenachtige avond al oefenend neergezet. Je wordt echter onderbroken door een oude man, met een nogal vreemd verhaal. “Er was eens… Lang lang geleden…” En in het kort komt het op het volgende neer: In de vroegere tijden was er een kwaadaardig koninkrijk. Een groep rebellen had een sinister plan bedacht om de kwade macht te verdrijven. Er werd met een éénmans aktie geprobeerd een moordaanslag te plegen op de koning. Voor deze missie werd een speciaal zwaard gemaakt, genaamd, je raadt het al, Daikatana. Degene die, in een enorme zwaardslag, samen met de Daikatana het kwaad verdreef was een voorouder van de oude man. Echter, tot de conclusie gekomen dat de Daikatana te krachtig is voor normale mensen om er mee om te gaan, besloot de voorouder van Hiro (de maker van de Daikatana) het zwaard in de ondergrondse lava te gooien.

Helaas is er ergens in het verleden toch nog iets fout gegaan, want de huidige leiders van het land stammen af van dezelfde familie als de kwade koning. Alleen de Daikatana zou dit kunnen veranderen. Zijn hele leven is de oude man al op zoek naar het zwaard. Hij is er heilig van overtuigd dat het nog bestaat. Maar helaas, vanwege zijn leeftijd is de klus dus voor… Jou! Nog voordat de oude man alle informatie heeft kunnen geven hebben spionnen de oude man al vermoord en sta je er alleen voor…

Daar gaan we dan…
… Op zoek naar de Daikatana. De laatste woorden van de oude man proberen je wat dichter bij het uiteindelijke doel te brengen. Helaas valt dit in duigen en bevindt je je uiteindelijk niet binnen, maar buiten de poorten van één of ander gebouw en kom je erachter dat je je in een moeras begeeft. Wat is de wereld toch weer mooi. Vanaf hier zal de aktie beginnen en de spanning in het verhaal toenemen… Daar ons 2e wapen… En? Onze eerste tegenstander! Een robot-mug? En een robot-kikker? En ze zijn nog eens bijzonder klein en irritant ook! Na twee keer op de normale manier dood gegaan te zijn, lopen we dit keer maar eens hard door. Dat helpt. Helaas komen we niet verder dan een poort die dichtzit met laserstralen waar je, na twintig keer dood gegaan te zijn, toch ook niet echt vrolijk van wordt. Snel kruip ik achter mijn computer vandaan om mijn irritatie ergens anders op te richten. Jammer, want het spel beloofde in het begin veel goeds. Ook poging 2 strandde na 2 uur spelen op dezelfde plek. Na deze verwoede poging en het ééntonige deuntje in mijn hoofd hebbende, verwijder ik het spel maar weer van mijn HD. Zonde van de meer dan 600 MB tellende ruimte.

Gameplay, Graphics en Geluid en de rest
De heren hebben wel ongeveer 50 tegenstanders en zo’n 26 wapens bedacht. Op zich geen slechte prestatie. Het spel zelf is verdeeld over 4 episodes met elk hun eigen tegenstanders en hun eigen wapens. Wapens meenemen naar een andere episode is uit den boze. De mooiste optie die er is, is wel die van je medespelers. Dit zijn 2 door de computer gestuurde personen die jou overal zullen helpen. Één nadeel: Zodra er één van hun twee dood gaat, is tevens het hele spel afgelopen.

Alhoewel de Quake 2 engine verouderd is hebben de makers er wel aan gedacht om hem flink aan te passen en te verbeteren. Zo zijn er onder andere mist-, regen- en sneeuweffecten toegevoegd. Verder is er geen 3D foutje te ontdekken en loopt de engine erg soepel.

Het geluid had daarentegen wel veel beter gekund. Het klinkt als ‘een goed begin’, maar er is niet meer verder aan ontwikkeld. De muziek is op zich wel ‘aardig’, maar heeft absoluut niks met het spel te maken en doet de sfeer dan ook geen goed.

Conclusie
Het spel belooft erg veel, maar het begin is zo zwak en vervelend dat ik niet veel verder ben gekomen. Misschien zijn er mensen die dit wel is gelukt. Ben je een fan van 3D shoot-‘em-ups? Dan raad ik je aan een andere titel aan te schaffen. Want alleen de die-hard-shoot-‘em-up fans die dachten dat Romero na Quake een soort god is geworden zullen dit spel op de plank hebben staan.