Je hoeft lang niet altijd origineel te zijn om een succes te boeken. Wie het beste van diverse bestaande concepten weet te combineren, kan zomaar een pareltje in handen hebben. Dat is zo’n beetje wat het Franse Streumon moet hebben gedacht met Necromunda: Hired Gun. En weet je, ik zou ze bijna gelijk geven. Neem een beetje DOOM, een snufje Titanfall en peper het met wat Wolfenstein en voilá. Wanneer dit alles geserveerd wordt op je allerbeste Warhammer 40K servies, zou je de dijk van een game die Hired Gun had kunnen zijn moeten hebben. Helaas ontbeert deze snelle FPS de finesse, de hand van de chef, en blijven we achter met iets wat nog net te pruimen is. Zolang je maar een beetje door de oogharen kijkt.
Beter goed gejat…
Zoals de titel van de game al doet vermoeden ben je niets meer dan een ‘Hired Gun’, oftewel een huurling, en dat geeft al een beetje weg met wat voor game we van doen hebben. Inderdaad, Necromunda: Hired Gun is een shooter waarin schieten op alles wat los en vast zit de boventoon voert. Diplomatiek, keuzes maken, nadenken over consequenties… allemaal niet nodig joh. Gewoon verstand op nul en raggen met die hap. Is dat erg? Tuurlijk niet. Andere dikke shooters hebben dat in het verleden al bewezen.
Je weet wel, shooters als DOOM en Wolfenstein. En laat Necromunda: Hired Gun zich nou net in dat straatje willen voegen. Op papier zou dat met gemak moeten lukken. Streumon heeft theoretisch gezien hele goede kaarten in handen. Vooral de troef genaamd Warhammer 40K – een franchise wiens uitgebreide lore absoluut opties biedt – zou van Hired Gun een regelrechte hit moeten maken. Maar ja, het spreekwoord luidt “beter goed gejat dan slecht verzonnen”, en dat impliceert dat je dus goed moet jatten. En wat dat betreft heeft Streumon een beetje last van butterfingers.
Laat ik het zo zeggen, Necromunda: Hired Gun is technisch gezien een hele toffe game die totaal niet goed uit de verf komt door een berg slordigheden. Het is een beetje het textbook example van een game die meer afwerking had moeten genieten. Want ja, ik zie aan alles dat Hired Gun echt een hele toffe shooter wil zijn en dat ook kan zijn, maar de bugs beletten het ervan. Aanvankelijk wilde ik het allemaal nog wel door de vingers zien, maar ik heb maar twee handen en dus niet genoeg vingers. Plus, ik heb ze nodig om te gamen. Jammer joh.
Een goed begin…
Weet je, laat ik vooral met het goede beginnen. Een goed begin is het halve werk. Dat goede begin wordt gemaakt door je scala aan proppenschieters. De gunplay in Necromunda: Hired Gun is best lache. Zodra je wat meer wapens weet te looten – want het is ook een beetje een looter shooter – en dikkere blaf-ijzers scoort, is kogels pompen het mooiste wat er is. Niet geheel onbelangrijk natuurlijk. Ook het wallrunnen en een beetje heen en weer slingeren met je grappling hook voegt de nodige spanning en sensatie toe aan de snelle gameplay. Het is met recht datgene waar Hired Gun in excelleert.
Het level design is van tijd tot tijd ook nog wel imposant. Zoals het een echte Warhammer-game betaamt, barst ook Hired Gun uit de voegen van stalen constructies met zoveel decoratieve doodshoofden dat de Waffen SS er nog jaloers op zou worden. Heel af en toe zou je bijna stil willen staan en gewoon eens even rond willen kijken, maar ja… dat gaat niet. Tijd voor een beetje sightseeing is er niet gezien bijna iedere factie in Hired Gun een appeltje met je te schillen heeft. De wrokt is zelfs zo erg dat je niet eens hoeft te zoeken naar een schermutseling. Die komt wel naar jou op een gegeven moment.
…maar dan de andere helft van het werk
En daar komen we bij het eerste zwakke punt van Hired Gun; de belabberde A.I. die daarentegen wel loepzuiver schiet. Cannon fodder is er genoeg en het komt je letterlijk tegemoet gerend. Schreeuwend dat ze je dood willen hebben, rennen ze je tegemoet. Met vlagen wil Hired Gun de actie zo hoog hebben dat het maar eindeloos vijanden vlak voor je neus laat spawnen. Letterlijk. Het is pas wanneer de heerlijk industriële, bijna Fear Factory-achtige muziek afzwakt dat je weet wanneer je echt iedereen hebt gehad. Heel soms stopt het spawnen pas wanneer je een specifieke bounty hebt uitgeschakeld. Dat is heel leuk is voor je body count en je Bloodborne-eske health regen – gezien je health kweek door kills te maken – maar het kan de game meteen ook fokking chaotisch maken.
Maar goed, als vijanden dat toch zo graag binnen je anderhalve meter willen komen, dan kun je aan de slag met Glory Kills, al heten ze niet zo. Gewoon een mes erin en hoppakee, volgende patiënt. En hoe leuk dit soort finishers ook zijn, Hired Gun springt er een beetje te gortig mee om. Vijanden staan soms letterlijk in de rij om aan je mes geregen te worden. Terwijl je de ene nog aan het ontleden bent, komt de volgende geduldig wachtend bij je staan. Gezien je tijdens het uitvoeren van zo’n melee kill onschendbaar bent, heb je dus kans dat je op momenten aan de lopende band lui staat open te jassen. Alsof je op het abattoir werkt.
Strike a (T-)pose
Tijdens het uitvoeren van deze scripted close-up kills doet zich direct het volgende probleem voor. Animaties zijn soms echt om te huilen, zo slecht. Mocht iemand namelijk zo helder zijn om je aan te raken tijdens een Glory Kill, dan vindt Streumon dat je ineens meters van je target af moet warpen. Maar, wel lekker doorsteken natuurlijk. Boeien dat het lucht is waar je met je mes in loopt te wapperen. Zodra de animatie voorbij is, warpen we je gewoon weer terug. En dan die physics van gesneuvelden, amai. T-posing en achterover vallen alsof Isaac Newton nooit bestaan heeft… dat breekt na verloop van tijd echt op.
Weet je, ik denk dat ik hier maar ophoud. Over de menustructuur, de dialoog en de soms tegenvallende framerate ga ik niet meer beginnen. Ik heb al genoeg gezegd. Zelfs je Mastiff – welke je kan updragen en er een halve cyber-joekel van kunt maken – kan de eer niet meer redden. Fijn dat ‘ie targets voor je kan detecteren en er soms een in z’n flikker bijt, dat wel. En ja, je kunt ‘m ook aaien, maar dat is het punt niet. Hired Gun is gewoon in een te ruwe staat om van te genieten. Wat ik al zeg, het is in de basis echt geen slechte game en gedurende mijn acht uurtjes met Hired Gun heb ik er echt wel potentie in gezien. Maar jongens, dit gebrek aan verfijning doet ‘m wel keihard de das om.
Conclusie
Necromunda: Hired Gun is een mooi voorbeeld van een potentieel juweeltje die zijn straatwaarde ziet kelderen door een gebrek aan afwerking. Het concept, de gunplay en de slim geleende mechanics zijn allemaal prima, maar alles eromheen is echt janky. Belabberde animaties, vijanden die te dom zijn om te schijten, bugs, een hevig verwarrende menustructuur… ik kan het ook niet mooier maken dan het is. Streumon daarentegen wel, en ik adviseer ze met klem om dat ook te doen. Voor nu is Necromunda: Hired Gun namelijk niet meer dan een veel te ruwe diamant, die alleen met wat broodnodig slijpwerk echt waardevol kan worden.