Leuk. Niet geweldig of bovengemiddeld, maar leuk. Meer kan ik er na tientallen uren spelen niet van maken. Leuk, als in “ik heb me er aardig mee kunnen bezighouden”. Ghost Recon Breakpoint voelt bijna als de gemiddelde hedendaagse horrorfilm. Je hebt er een aardige verwachting van, zit de voorstelling uit en je verlaat de zaal met het idee van “vermakelijk filmpje maar oh, oh, oh, wat is over sommige dingen slecht nagedacht”. Ghost Recon Breakpoint is in diezelfde zin vermakelijk en qua entertainmentwaarde een betere game dan voorganger Wildlands, al wordt Breakpoints stap in de goede richting overschaduwd door onlogische gameplay-elementen, slordige bugs, een berg microtransacties en, misschien nog het vervelendste, het verlies van diens onderscheidende identiteit.
De theoretische stap vooruit
Ik moet toegeven dat Breakpoint mij het eerste kwartier aardig voor de gek wist te houden toen ik mijn zojuist gecreëerde Nomad (die ik door het gebrek aan echt vergaande customization-opties rap van een ruig uiterlijk had voorzien) bebloed en ondersteboven in zijn smeulende, zojuist neergehaalde helikopter zag bungelen. Auroa, de archipel waar jij en je team heen zijn gestuurd om te achterhalen waarom er een vrachtschip tot zinken is gebracht, blijkt niet zo gastvrij en openhartig meer te zijn na een militaire coup. Een killer bee drone strike op je team laat je berooid, half-dood en hulpeloos achter. Je staat er alleen voor, er is geen hulp onderweg en bovendien zit de couppleger – voormalig legerkameraad Cole D. Walker, gespeeld door Jon ‘The Punisher’ Bernthal – je ook nog eens op de hielen.
Op papier heeft Ghost Recon Breakpoint dus al een veel beter plot te pakken dan Wildlands ons twee jaar geleden voorschotelde, waarin we tig uur slachtoffers moesten maken om een ongrijpbare El Sueño uit zijn tent te lokken. En zoals ik al zei, in het eerste kwartier bood Breakpoint me ook enkele elementen die mij behoorlijk wat hoop gaven. Ik kreeg het gevoel dat ik echt moest overleven en moest vechten voor de missie, hevig onderbewapend en zwaar in de minderheid. Stealth is prio en mijn wapen meester worden een must om niet onnodig de aandacht te trekken. De echte kernwaarden van een Ghost dus. Maar al snel kwamen de echte kernwaarden van Breakpoint om de hoek en die staan echt haaks op wat een game als Ghost Recon uiteindelijk wil uitdragen.
Een redundant levelsysteem
De meest prominente daarvan is de introductie van een loot en level-systeem zoals we deze uit andere Ubisoft-titels als Assassin’s Creed Origins, Assassin’s Creed Odyssey en The Division 2 kennen, welke in een game als Breakpoint totaal futiel is en eerlijk gezegd helemaal geen wezenlijk effect lijkt te hebben. Ubisoft introduceert dit systeem ter motivatie om goed beslagen ten ijs te komen wanneer je de confrontatie met aartsrivaal Walker aangaat – waar men minstens level 150 voor adviseert. De manier waarop het levelen werkt, voelt echter nergens echt aan als progressie. Allereerst lijkt het level van een wapen nul effect te hebben op diens combat stats, waardoor een nieuw wapen oppikken nooit als een upgrade aanvoelt. Ten tweede doet het level van je kleding er letterlijk niet toe en levert dit ook nog eens dubieuze vraagstukken op, gezien je theoretisch gezien beter beschermd de strijd in duikt met een level 80 pilotenmuts dan met een level 60 tactical helm. Juist…
Maar goed, laten we dan toch maar toegeven aan het levelen en gewoon accepteren dat het moet om verder te komen. Dit betekent wel dat je echt om de haverklap een wapen oppakt en je vorige linea recta in de kliko flikkert, waardoor je het U.S. Army-gevoel van ‘this is my rifle, it will not leave my side’ ook direct uit je hoofd mag zetten. Om de vijf minuten vind je wel weer een ander wapen die theoretisch een tikkeltje beter zou moeten zijn, dus je schietijzer tot in de puntjes customizen in Gunsmith voelt ook als tijdverdrijf. Daarnaast kreeg ik bij geen enkel wapen echt het gevoel dat het nou zoveel beter schoot dan een ander in zijn klasse, maar dat kan ook komen omdat headshots in Ghost Recon Breakpoint gewoon fataal zijn, wat altijd nog stukken beter is dan hoog gelevelde kogelsponzen die zonder moeite tig kogels kunnen wegkoppen.
Je zou door de overvloed aan lootcrates en gedropte gear dan ook denken dat er niet enorm veel behoefte is aan het aanschaffen van extra wapengekletter, maar het tabblad microtransacties bewijst het ogenschijnlijke tegendeel. Ubisoft lijkt er geen enkele moeite mee te hebben om je na aanschaf van de game nogmaals de knip te laten trekken om je arsenaal, kledingkast en wagenpark net even wat vlotter aan te vullen. Nu ben ik niet het type persoon dat zich snel laat verleiden tot het uitgeven van extra geld, maar het is bijna absurd om te zien hoeveel geld je in-game nog kunt spenderen aan items die merendeels ook nog eens puur cosmetisch zijn. En dan moeten we ons nog even bedenken dat het ooit erger was, maar gelukkig heeft Ubisoft de zogeheten ‘timesavers’, skill points en advanced weapon upgrades al uit de game gesloopt ‘omdat deze er niet in hoorden’. Afijn, hier kan ik me nog overheen zetten – niet zeiken, gewoon lekker spelen en vooral selectief door je menu scrollen en dat ene tabblad vermijden.
Niet zeiken (of misschien nog een klein beetje)
Wanneer je dat doet en je dus niet al te veel laat afleiden door onlogische beslissingen vanuit kamp Ubisoft, blijft er namelijk wel een tactische militaire third-person shooter over die je zowel solo als in teamverband aardig wat uurtjes sluip-, scout- en schietplezier kan bieden, waarbij solo ook echt solo is (dus geen AI-medespelers die gruwelijk in de weg lopen). Sterker nog, wanneer je jezelf over al het voorgenoemde heen kan zetten, zou je de spelwereld van Auroa nog best wel eens kunnen gaan waarderen, gezien deze er absoluut niet verkeerd uitziet. De eilandengroep barst van de flora en fauna, sfeervolle beekjes waar je je drinkflesje kunt vullen wanneer je stamina een tik te verduren heeft gekregen en schitterende vergezichten heersen tot de met. Je zou bijna vergeten dat je daar bent om de moordmachine uit te hangen of dat de volgende bug om de hoek loert.
Want ja, ook bugs kunnen de boel aardig vergallen. Besturing van voertuigen die spontaan haakse bochten willen maken, wapens die niet inladen, quest-gevers die je niet meer willen volgen waardoor je jouw missie niet kunt voltooien, mensen die zonder gêne door elkaar heen blijven praten wanneer je de zoveelste zouteloze dialoog tracht te skippen en NPC’s die doodleuk met je in gesprek blijven gaan terwijl een klein leger diens munitie in jouw lijf staat te pompen. Ik besef me maar al te goed dat een open wereld – en vooral een van dit formaat – niet foutloos kan zijn, maar jongens, sommige bugs kunnen anno 2019 niet meer.
Conclusie
Ik kan het niet genoeg benadrukken, maar ik moet echt met pijn en moeite concluderen dat Ghost Recon Breakpoint een game is waar ik echt veel positiever over had willen zijn, puur omdat ik weet dat dit spel zo verschrikkelijk veel potentie heeft. Ik heb het echt langer dan normaal gespeeld voordat ik aan deze recensie begon, puur om te zien of het nog beter zou worden (wat ook gelijk de reden voor deze late review is, waarvoor mijn welgemeende excuses). Breakpoint had de game moeten worden die mij de matige ervaring van Wildlands moest doen vergeten, maar helaas doet het weer net zoveel dingen fout als dat het heeft verholpen. Misschien klamp ik me nog te hard vast aan het oude Ghost Recon, welke destijds echt nog een eigen smoelwerk had, en ben ik gewoon een beetje salty dat ook deze franchise ten prooi is gevallen aan het bijna verplichte ‘open wereld loot & shoot’-principe waardoor Breakpoint voor mij aanvoelt als een mengelmoesje aan Ubi-games.
En toch moet ik ook toegeven dat de ware essentie van Ghost Recon Breakpoint vermakelijk is. Het gevoel dat de gameplay creëert – sluipen, scouten, elimineren en weer geruisloos opgaan in de omgeving – blijft me grijpen en verveelt me nooit. Zelfs niet wanneer het om oliedomme vijanden gaat. Of ik dat nou alleen doe of met drie anderen, Auroa heeft me aan alle kanten opties geboden om me aan deze bezigheden te vergrijpen, zelfs in multiplayer-vorm (ook al brak het betreden van een online hub vol andere Nomads wel weer het idee dat je de enige overlever van je helikoptercrash was). Afijn, daar ga ik weer… Laat ik Ubisoft dan in ieder geval nog even bedanken voor enkele tientallen uren aan mooie vergezichten en lekker tactisch schietwerk. Ghost Recon Breakpoint is in mijn beleving vooral ‘leuk’. Niets meer, niets minder.