Gamersnet.nl

Review: Wooting One

Tom Kauwenberg


Als we denken aan vernieuwing binnen de wereld van game-apparatuur, dan denken we niet snel aan toetsenborden. Mechanische (of zelfs optisch-mechanische) toetsenborden zijn alweer even de standaard voor het veeleisende volk, maar daaromheen lijkt weinig echt te innoveren.

Dat gold echter niet voor de Nederlandse start-up Wooting, die middels een crowdfundcampagne iets volledigs nieuws wilde proberen. Zodoende geschiedde de geboorte van de Wooting One, het eerste volledig analoge toetsenbord.

Van analoog naar beter

Wat de Wooting One per direct een uniek stukje typapparatuur maakt, zijn de schakelaars. Weliswaar is hier gekozen voor een reeds bekende Flaretech-switch van de Adomax, maar wordt deze aan de hand van een analoge input in kaart gebracht. Niet langer zendt het toetsenbord voor elke aanslag dus één signaal uit, nee; elk stukje minieme druk wordt vertolkt naar 255 optische sensorpunten, verspreid over slechts een paar millimeter.

De Wooting One weet dus niet alleen welke toets je wel of niet aanslaat, maar ook hoe diep deze ingedrukt wordt. En dát opent een aantal interessante deuren.

Ergens klinkt dat als een overdreven detail, maar in wezen maakt dat van elke toets een potentiële analoge trekker, zoals de meeste gamers die kennen van controllers of digitale gaspedalen. En daarmee is een revolutie binnen de invoerapparatuur geboren. De Wooting One kan precies wat vele gamers niet verwachten van een toetsenbord. Geleidelijk aan optrekken in een race, of langzaam sluipen en kruipen richting een aanstormende confrontatie.

Wooting One – Technische specificaties

Het precieze aanslaggevoel is daarmee grofweg te vergelijken met die van de Zowie Celeritas II. Dezelfde switch, maar nu veel nauwkeuriger opgemeten — en dus ook nauwkeuriger af te stellen.

De Flaretech-schakelaar zelve blijft een ongekend soepele, enigszins te verwachten bij de analoge belofte, die zonder meer de liefhebber van een lineaire aanslag aan zal spreken. Wel houdt Wooting vast aan het soms ratelende geluid van de springveren, die minder precieze gebruikers ook bij Zowie ervoeren.


Maar goed, de analoge belofte maakt natuurlijk al heel wat meer tongen los. Maar zo simpel als het klinkt, is het allerminst in de praktijk. Wie zijn toetsenbord aan wil sturen met tientallen trekkertjes onder de vinger, moet het een en ander afstellen. Een heleboel afstellen, welteverstaan.

Het avontuur van afstellen

Lang niet elke game snapt precies wat je nu aan het doen bent. Heb je een controller in je knuisten, of typ je op een toetsenbord? Voor vrijwel elke game zijn wat zorgvuldig opgezette instellingen vereist. En precies daar komt Wootings eigen besturingsprogramma, Wootility, om de hoek kijken.

Wootility is, naast een bijzonder smaakvolle woordspeling, het precieze stukje software wat van je toetsenbord een veelzijdige duizendpoot maakt. Enorm mooi of overweldigend is het niet, maar het geeft je het gereedschap om flink uit de voeten te kunnen.

Van het afstellen van analoge curves en deadzones, tot aan dubbele toetsen verspreiden in de diepte van een andere toets; Wootility maakt het inzichtelijk. En ja, natuurlijk valt er ook het een en ander aan lichtprofielen te variëren. Niks baanbrekends, maar het krijgt je op je RGB-bestemming.

Aan de hand van wat unieke code is het gemakkelijk andermans profiel binnen te halen en op te slaan op één van de vier on-board profielen, maar dan alsnog laat de Wooting One zich hullen in een avontuur rondom afstelling. Naast allerlei profielen op het toetsenbord zelf, moet ook bijna iedere gamer nauwkeuriger geleerd worden hoe om te gaan met dit niche-gerichte stukje randapparatuur.

Zo is er inderdaad al een dedicated profiel te vinden voor PlayerUnknown’s Battlegrounds van Wooting zelf, maar dient deze alsnóg van extra bijsluiters te worden voorzien. Geklungel met de in-game settings en zelfs dan nog mid-game over moeten schakelen tussen twee verschillende profielen; de wind zit niet altijd in de rug.


Zaken als deze sowieso vergen al een paar uur werk om de Wooting One naar jouw analoge hand te zetten, wat alleen maar verder onderstreept dat dit toetsenbord simpelweg niet voor iedereen is. De Wooting One is als een soort unieke revolutie binnen deze sector van de randapparatuur, maar tegelijkertijd wel eentje die enkel tot recht komt onder een zekere, liefhebbende doelgroep. Innovatief is het zeker, maar enkel de volhoudende toetsenbord-afficionado’s hebben er baat bij.

Luxe en lasten

En toch wordt je, mits je je tot die doelgroep rekent, wel enigszins in de watten gelegd. De mate van customization zijn daar al akte van, maar Wooting erkent de andere plezieren van toetsenborden ook met succes. Keycaps zijn met gemak aan te passen, en zelfs de schakelaar zelf is zo goed als on-the-fly te wisselen. Met het meegeleverde grijparmpje pluk je de analoge switch zo uit diens socket, waarna zelfs een viertal alternatieve (clicky) schakelaars of reserve-exemplaar zo erin gewipt is.

Tel daarbij een losse, gewoven micro USB-kabel en stevig kabelmanagement op, en je snapt dat er toch een zekere luxe richting de doelgroep gespeeld wordt. Kleine extraatjes, maar welkome toevoegingen voor de ingewijde gamer. En zelfs dan zal de Wooting voor sommigen onredelijk duur klinken. Met een richtprijs à 159,99 euro (tijdelijk verlaagd tot 129,99 euro) voor de Premium-uitvoering, mist er wellicht wat “premium” in het pakket…


Een dergelijke prijs voor nota bene een tenkeyless-toetsenbord, zonder extra macrotoetsen, dedicated media buttons of USB-passthrough, dat zal velen te ver gaan. En ergens is dat gegrond. Bij de concurrent krijg je immers voor hetzelfde bedrag gemakkelijk, naast mechanische schakelaars, een volledig aluminium behuizing of additionele knoppen te over.

Maar goed, ook dát onderstreept die eerdergenoemde afweging.

De Wooting One is zonder twijfel een stevig gebouwd en uniek stukje letterplank, maar je betaalt een flinke duit voor diens unieke selling point, het beste van zowel een toetsenbord als een controller. Een eigenzinnig, tijdrovend en haast Shakespeare-esque huwelijk, maar wel eentje die de markt kan revolutioneren.

Conclusie

Met de Wooting One heeft het Nederlandse Wooting een duidelijke visie voelbaar gemaakt; elke schakelaar kán in wezen meer betekenen dan deze nu zou doen. De Wooting One levert mogelijkheden én het gereedschap er iets van te maken. Het daadwerkelijk bruikbaar maken vergt wat tijd en moeite, maar daarvoor krijg je wel een van de meest revolutionaire toetsenbordervaring ooit terug.

Dat de Wooting One — alsmede de aanstormende full-size Wooting Two — misschien niet gehuld is in luxe toeters en bellen, is haast niet meer dan logisch. Het gaat hier overduidelijk om het gevoel, de flexibiliteit en, bovenal, de visie van betere toetsenborden. De Wooting One maakt precies dat tastbaar. En dat levert al een kleurrijke blik op de toekomst van onze randapparatuur.