Vanaf de eerste keer dat ik gameplay-beelden zag van Maquette was ik verliefd en dus werd het mijn project van afgelopen week. De game laat je puzzels oplossen in een maquette van de omgeving, waarbij alles wat je in de kleine maquette doet, invloed heeft op de grote versie buiten.
De eerste tien minuten van de game waren een fantastische ervaring, met goede muziek en een sfeer waar je u tegen zegt. Helaas stopte mijn liefde voor de game al snel en dat is puur vanwege: de liefde in de game. Zet voor het spelen van deze game even een emmer naast je stoel voor het kotsen, want zelden heb ik zo’n geforceerd liefdesverhaal mogen beleven, waarbij het einde al vanaf het begin glashelder wordt. Spoiler Alert: de liefde stopt.
Disney is niet echt he
Nog zonder de ontwikkelaar te hebben opgezocht wist ik het al zeker. Deze game is ontwikkeld in de Verenigde Staten en hoogstwaarschijnlijk in Los Angeles. Ik zat bijna goed; ontwikkelaar Graceful Decay is gevestigd in San Francisco en dat is ook precies de reden waarom deze game zo enorm zoetsappig en irritant is. Deze mensen hebben veel teveel Disney-films gezien en zijn erin gaan geloven.
Natuurlijk is verliefd zijn leuk en gelukkig heb ik het ook een aantal keer mogen meemaken, maar de zoetheid, de grapjes die we al in 140 romcoms hebben gehoord, het ongelooflijk voorspelbare plot; om te kotsen. Het liefdesverhaal wordt ingesproken door twee grote namen: Bryce Dallas Howard (Jurassic World, Mandalorian, regie) en Seth Gabel (Salem, The Da Vinci Code) die in het echte leven ook getrouwd zijn. Ze doen hun werk echt goed; ze zijn slechts de dupe van het script.
Dan de gameplay, die bij vlagen erg vernuftig is maar uiteindelijk verzandt in trial, error en fucking ver lopen. Zoals gezegd kun je de grote wereld om je heen manipuleren door kleine voorwerpen in de maquette te verplaatsen. Zo kun je bijvoorbeeld gebruik maken van een sleutel, leg hem op de maquette als brug en in de grote wereld zal je eroverheen kunnen lopen. Leuk bedacht, eerlijk waar, maar voor elke puzzel is maar één uitkomst en deze zijn meer dan eens erg vaag.
Later in het spel komt er nog een derde laag, namelijk dat je zelf als klein persoon in de maquette loopt. Dan is de wereld dus enorm groot en zijn de afstanden belachelijk. Lopen, lopen, lopen dus, waarbij je meermaals terug zal moeten lopen omdat je nog niet snapt hoe de puzzel moet worden opgelost. Zo kom je wel aan de vijf uur gameplay-tijd, maar dat maakt het allemaal niet vermakelijker.
Grafisch amazing
Daarbij voelt het dus allemaal als een Wii Balance Board, leuk voor één trucje, maar het moet niet te lang duren. Wat wel enorm goed voor elkaar is (en de reden dat veel mensen deze game zullen spelen) zijn de graphics. Maquette is niet alleen enorm sfeervol, maar ook prachtig vormgegeven. Het is een lust voor het oog om nieuwe werelden en maquettes te bekijken. En ook de tekeningen die tijdens het verhaal worden gemaakt zijn erg sfeervol, totdat er weer een gebeurtenis uit het liefdesverhaal wordt verteld en je weer boven je emmer hangt natuurlijk.
Conclusie
Maquette is een gimmick die heel snel verveelt. De game is prachtig weergegeven en bij vlagen enorm sfeervol, maar de dingen die je in de wereld moet doen zijn langdradig, saai en zelden interessant. Toch ziet het verhaal de game het meeste in de weg. Vanaf minuut één weet je al dat de omschreven relatie niet stand zal houden. Zonder enige vorm van nuance krijg je twee personages te horen die individueel interessant zouden kunnen zijn, maar als koppel de belichaming is van oninteressante Disney-liefdes-plots. Als dat eruit was gehaald en men dit gewoon een puzzelgame had gemaakt met iets minder trial, error en ver lopen, dan was het echt een toffe game kunnen zijn. Helaas.