Het is donderdagavond 25 oktober en de hele avond voel ik in de gameshop waar ik voor werk een vreemd soort spanning hangen. Klanten lopen af en aan en hebben allemaal dezelfde vraag; verkoop je hem al? Iedereen moet ik teleurstellen, want wat ze willen hebben komt morgen pas uit. Niemand kan meer wachten en de volgende dag is het na acht jaar eindelijk zo ver; Red Dead Redemption 2 ligt in de schappen!
Het is alsof Jezus van Nazareth hoogstpersoonlijk terug is gekomen op aarde, maar ook hij zal waarschijnlijk dan te druk zijn met het nieuwe epos van Rockstar. Natuurlijk moet ik ook aan de hype geloven en voordat de zon op was, zat ik al op mijn digitale paard cowboytje te spelen. De eerste drie uur liet ik de ervaring over me heen komen en met open mond zat ik te kijken naar de idioot vette details en grafische pracht in Red Dead 2.
De sneeuwsporen die je achterlaat, de hoed die van je hoofd kan worden afschoten, het dreigende onweer dat langzaam over de bergen trekt. Het Wilde Westen van 1899 is verreweg de grootste ster van de game en een hoge school-voorbeeld world building, voor de rest van de game-industrie (ja ik kijk naar jou, Ubisoft).
Red Dead Redemption 2 heeft me genadeloos te pakken in de eerste uren, maar de scheurtjes in mijn enthousiasme treden op naarmate de speelsessie vordert. De details die ik eerst zo opzienbarend vond worden langzaam irritant. Ontzettend tof dat het leegroven van huizen extreem realistisch is, doordat je de kastjes en lades één voor één moet openmaken. Maar na een aantal uurtjes heb je dit wel gezien en wil je gewoon verder met de echt leuke dingen in de game.
Ook wil het tempo maar niet omhoog door het ultrarealisme en hierdoor wordt de game in mijn ogen op een aantal momenten gewoon saai. Ja ik zei het, saai! Je moet douchen, eten, je paard borstelen, slapen. Allemaal saaie dingen die je doet in het echte leven, moet je nu ook doen als je juist wilt ontspannen in een videogame. En het houdt daar niet bij op, want het is een hele waslijst aan dit soort ultra realistische handelingen die gewoon irritant zijn.
Vergeet je wapens niet uit de tas van je paard te halen als je afstapt, ritten van makkelijk tien minuten waarin je niets doet en je paard kan je niet altijd oproepen waardoor je soms enorme stukken moet lopen. Het duurt en het duurt maar, en het is heerlijk als je dan eindelijk een shoot-out krijgt voorgeschoteld, ondanks dat de gunplay erg clunky voelt. Maar dat maakt niet uit, want er is eindelijk actie te beleven in deze veel te lange speelfilm.
Na twaalf uurtjes Red Dead Redemption 2 in een aantal dagen heb ik de Blu-Ray weer uit mijn PlayStation 4 Pro gehaald en ik voel me er bijna schuldig om. Het één na snelste verkopende entertainmentproduct laat ik links liggen, terwijl het lijkt alsof werkelijk iedereen de game helemaal het einde vindt. Opbiechten dat je voor Donald Trump hebt gestemd is makkelijker dan verklaren dat je Red Dead 2 niet leuk vindt.
Het voelt ook bijna alsof ik de talenten achter Rockstar verraad door het niet te spelen, want de kwaliteit druipt er vanaf en ik haak af omdat er in zekere zin teveel kwaliteit is ingestopt. Maar een deel van de kwaliteit wat erin zit, is ook een vorm van opscheppen. “Kijk hoe vet realistisch het eruit ziet hoe je lijken en huizen berooft!”
Hartstikke tof man, maar maakt het je game daadwerkelijk beter en leuk om te spelen? Want ik irriteer me dood aan het enorm lage tempo dat je hierdoor creëert. Ook is het heel tof dat je paard een realistische gehoorafstand heeft, maar als ik midden op de prairie sta zonder paard en ik hierdoor tien minuten terug moet lopen, is het gewoon vervelend. Maar tegelijkertijd is het ook weer een demonstratie van Rockstar van hoe bizar goed ze zijn in het bouwen van een wereld die gewoon klopt. In alles. Jammer genoeg.
Ik ben teleurgesteld dat ik niet mee kan gaan in de hype van Red Dead Redemption 2, want het verdient alle complimenten die het krijgt. Het is echter ook belangrijk dat Red Dead Redemption 2 een disclaimer krijgt. Het Wilde Westen van Rockstar is lang niet voor iedereen bedoeld. Heb je een aandachtsspanne van een visstick en het geduld van een baby met honger, dan is dit meesterwerk niet voor jou bedoeld. Ook al wil je het net als ik ontzettend graag met liefde spelen, deze game is voor ons blijkbaar té goed.