Jonah
Redacteur
Top 5
1. Monster Hunter Tri
Een vlekkeloos werkende multiplayer, opzwepende orkestmuziek, verslavende gameplay en gigantische monsters. Monster Hunter Tri is met gemak één van de beste Wii-games aller tijden en verkrijgt deze titel door simpelweg één ding te doen: plezier bieden.
2. Just Cause 2
Just Cause 2 is de beste sandbox-game die ik ooit heb gespeeld. Punt. Je vraagt je in dergelijke games weleens af: “Kan ik dit doen of kan ik dat doen?” In Just Cause 2 is het antwoord zelden ‘Nee!’. Just Cause 2 doet wat een sandbox-game hoort te doen: vrijheid geven en diezelfde vrijheid belonen.
3. Pokémon SoulSilver
Ik had niet verwacht dat Nintendo het ooit zou lukken om van mijn meest geliefde Pokémon-game een succesvolle remake te maken, maar SoulSilver slaagt hier vol-le-dig in. De game barst van de nostalgie, maar biedt tegelijk allerlei nieuwe elementen die stuk voor stuk mijn hart hebben veroverd.
4. Bioshock 2
Hoewel Bioshock 2 niet hét vervolg is geworden waarvan ik had gedroomd (die eer gaat naar Bioshock: Infinite), heb ik me toch uitstekend vermaakt. Rapture is minder overweldigend dan eerst, maar het verhaal was, wederom dankzij een paar briljante plottwisten, om van te smullen.
5. Call of Duty: Black Ops
Hoewel ik deze plek aan Bad Company 2 wilde geven, kan ik dit vanwege slechte hitboxes en veelvuldig terugkerende lag niet doen. Black Ops voelt aan als een verademing; de balans voelt goed aan, ik heb weer eens echt plezier en de game verloopt altijd op een lekker tempo.
De grote verrassing
Metro 2033
Al jaren verslind ik met liefde verhaalgedreven shooters, dus met titels zoals Bioshock 2 wist ik me dit jaar wel te vermaken. Er is echter één shooter die alles voor mij overtroffen heeft en dat mag Metro 2033 zijn. De game sleept je als speler mee door de sfeervolle, enge tunnels en vertelt een diepgaand, pakkend verhaal van een gemeenschap die gedwongen is ondergrond te vechten voor het leven. Van bloedstollende monsters tot aan oogstrelend graphics, Metro 2033 heeft het allemaal.
De grote teleurstelling
Medal of Honor
Het vierde kwartaal van 2010 zou centraal staan om twee titanen: Medal of Honor en Call of Duty: Black Ops. Hoewel ik de eer had om eerstgenoemde game te reviewen, bleek dit uiteindelijk een grote teleurstelling voor me. Toegegeven, de singleplayer is over het algemeen uitstekend en geeft een authentiek oorlogsgevoel, maar de multiplayer barst van de problemen en is allesbehalve gebalanceerd in mijn ogen. Het is als een mix tussen Bad Company 2 en Modern Warfare 2 en dat werkt simpelweg niet.