Wie wat winters plezier zoekt in zijn of haar spellencatalogus, komt vaak van een warme kermis thuis. Met het verdwijnen van SSX, Nintendo’s eigen 1080°-franchise en zelfs indie-parels als Stoked, blijft er weinig staande op de piste der sneeuwspellen. Eind 2016 was het echter Ubisoft die een afdaling waagde met het ambitieuze Steep. Meer wintersporten, een groter gevoel voor vrijheid en, vooral niet onbelangrijk, eindelijk weer eens wat bakken sneeuw. Is dit nu dan de ultieme wintersportsimulator?
Vrijheidje blijheidje
Eindelijk weer in de poeder kunnen duiken, dat is precies wat Steep de speler biedt. Een regelrecht gat in de markt, maar Ubisoft Annecy wond er alsnog geen doekjes om. In plaats van overstag te gaan met een enkele wintersport, pakt Steep een breed aanbod aan ijskoud vermaak. Een gigantische berg, maar overal de vrijblijvende mogelijkheid om te schakelen tussen latten, planken, sleeën of zelfs parachutes en wingsuits. Afdalen is één, de manier waarop is een cruciaal tweede.
Verspreid over de berg vind je als speler dan ook een uitgestrekt aanbod aan verschillende activiteiten. Deels aangemaakt door het Franse ontwikkelteam, soms bijgestaan door zelfbedachte uitdagingen van vrienden en de community online. Door verschillende opdrachten te tackelen, krijg je zo een gevoel voor de verschillende vervoersmogelijkheden, alsmede de vrijheid die je hebt in het besturen daarvan. Zo biedt de berg al tal van verschillende afdalingen, met in elk de vrijheid om je eigen stijl en gevoel voor de desbetreffende wintersport te ontwikkelen.
Een gebrek aan curve
Dat gevoel voor vrijheidje blijheidje is dan ook de grootste drijfveer van Steep in zijn geheel. De game biedt niet bepaald een vast verhaal, laat staan een voorgestelde route of leercurve voor de speler. Het is volledig aan jezelf om je eigen winterse avontuur uit te stippelen. Voor sommigen betekent dat urenlang zelfstandig shredden, maar een andere groep gamers mist wellicht enige houvast of een daadwerkelijk einddoel om na te streven. Een first world problem van de hoogste plank, maar desalniettemin een die de game op een prominent front benadeeld.
Juist het complete gebrek aan narratief maakt het dat je als speler uiteindelijk weinig binding met de berg voelt. En dat gaat op den duur schuren. Als een uitgewoond, tweedehands snowboard op een verroeste rail. Zo nu en dan doen bepaalde ‘Mountain Stories’ zich voor, die je bijvoorbeeld plaatsen in een zogenaamd toernooi of een promotie-opname voor je eigen team of een sponsor als Red Bull. Allemaal leuk en aardig, maar in wezen voelt het niets anders dan letterlijk elke andere rit op de berg. De vriendelijke makkers waarmee je een opname maakt, verschijnen en verdwijnen in ijle lucht. Hun overdreven “That was SICK, bro!”-kreten laten je, ironisch genoeg, koud. Wie zijn jullie überhaupt? En waarom praten jullie allemaal alsof je een vet coole skateboarder uit een jaren 80-film na proberen te doen? Maar bovenal, hoe heb ik ineens vrienden?
Gemakkelijk, gezamenlijk
De enige andere vorm van voortstuwing komt vooral voort uit uit het verzamelen van cosmetische hebbedingetjes. Een nieuw konijnenpak om in te skiën, misschien een snowboard met een Watch Dogs 2-print erop. Allemaal puur visueel, echt ‘beter’ wordt je ervaring immers nergens. Elke speler start met dezelfde, brede reeks mogelijkheden, en er zijn geen nieuwe sporten of unieke gameplay-elementen om over verloop van tijd vrij te spelen.
Dat cosmetische motortje komt natuurlijk wél weer mooi aan bod in de online functionaliteiten van de game. Steep is ten alle tijden een multiplayer-gerichte open vlakte, waarin je andere spelers tegen kan komen om samen wat afdalingen te maken. En ja, dan wil je natuurlijk goed voor de dag komen. Klinkt oppervlakkig, maar dat is iets wat we nog niet vaak in winterse spellen terug hebben mogen zien. De mogelijkheid om vrij naadloos met vier man de poeder in te duiken — en samen wat levensgevaarlijke uitdagingen aan te gaan — is er eentje die Steep wat sterker in zijn sneeuwschoenen zet. Nimmer was gezamenlijk op wintersport gaan zo gemakkelijk.
Geen stijl in steilte?
En toch voelt Steep naar mijn idee lang niet als een van de beste, digitale wintersportervaringen tot dusver. De brede opzet van het spel is zonder meer prima uit de verf gekomen, maar het specifieke gevoel daarachter, daar valt nog over te twijfelen. Niet voor niets kaartte ik tijdens mijn E3 hands-on preview al aan hoe de besturing van de game ‘net niet’ voelde, en ook dat is na al die tijd niet bepaald verbeterd. Voor een game die beloofde het momentum van het legendarische Skate te vertolken naar de sneeuw, maakt het net iets te veel pijnlijke missers in diens overkomen.
Hoewel elk inbegrepen facet van Steep naar behoren lijkt te besturen, zal er voor fanatiekelingen in extreme sportspellen nog wat te wensen overblijven. In termen van freestyle mist de game bijtijds de ruimte om echt lekkere sessies neer te zetten, terwijl het gevoel voor stunts her en der karig afsteekt. Inexact, versimpeld en te vergevingsgezind, om precies te zijn. Een snoeiharde trick voelt wat minder fraai als de game het praktisch al voor je doet. Dat kan van een topper als Skate niet gezegd worden, nota bene dé game die skateboarden weer down to earth bracht met een verfijnd gevoel voor besturing en stijl.
Vergroot, maar verbeterd?
Tegelijkertijd is Steep in het afgelopen jaar wel stevig vergroot, aan de hand van verschillende uitbreidingpakketten. Deze brachten onder meer de Olympische Winterspelen van 2018, extra sporten en zelfs nieuwe bergen naar het spel. Stuk voor stuk aardige partjes aan ijskoude content, maar in de fundering blijft het gevoel onveranderd. Dan is het fraai dat bijvoorbeeld ook half pipes en de mogelijkheid tot freestyle slides zijn toegevoegd, maar ze maken het nergens dat Steep echt dieper of verfijnder aanvoelt. De slides schitteren in onnauwkeurig Olympische punten binnenharken, terwijl de halve pijpen niet voorzien in genoeg momentum om er iets moois van te maken.
Je moet het Steep nageven; de hoeveelheid verschillende content en speelstijlen zijn zeker noemenswaardig. Maar nee, lang niet alles voelt even fraai aan. Niet elke sport kan je even lang bezig houden en juist de belangrijkste facetten zijn in andere games wel eens beter getackeld. Wie bijvoorbeeld een goed potje realistisch wil freestylen op het snowboard, is nog altijd beter af met het vijf jaar eerder verschenen Stoked: Big Air Edition. In ieder geval als het aankomt op het gevoel voor precieze draaiing in de lucht of de wrijving met de sneeuw.
Conclusie
Al met al is Steep een game die succesvol heeft bewezen het concept wintersport zo breed en toegankelijk mogelijk te tackelen. In een mum van tijd sta je met vrienden en passanten op de berg, om al je met sneeuw overladen dromen na te kunnen leven. Daarmee is de game ongekend breed, zonder meer. Maar wat de game in breedte voorschotelt, kan het niet altijd in diepgang spiegelen. Lang niet elke sport, elke afdaling en elke meter sneeuw voelt even noemenswaardig als de ander, en daarmee doet Steep op sommige facetten onder aan concurrerende, winterse spellen. Een gebrek aan verhaal en échte drijfveer om verder te komen, dat missen we nog op deze berg(en).
En toch, met het gebrek aan een échte Skate in de sneeuw, biedt Steep wel bijzonder veel variatie en (online) vertier.