Wie wat winters plezier zoekt in zijn of haar spellencatalogus, komt vaak van een warme kermis thuis. Met het verdwijnen van SSX, Nintendo’s eigen 1080°-franchise en zelfs indie-parels als Stoked, blijft er weinig staande op de piste der sneeuwspellen. Eind 2016 was het echter Ubisoft die een afdaling waagde met het ambitieuze Steep. Meer wintersporten, een groter gevoel voor vrijheid en, vooral niet onbelangrijk, eindelijk weer eens wat bakken sneeuw. Is dit nu dan de ultieme wintersportsimulator?
Vrijheidje blijheidje
Eindelijk weer in de poeder kunnen duiken, dat is precies wat Steep de speler biedt. Een regelrecht gat in de markt, maar Ubisoft Annecy wond er alsnog geen doekjes om. In plaats van overstag te gaan met een enkele wintersport, pakt Steep een breed aanbod aan ijskoud vermaak. Een gigantische berg, maar overal de vrijblijvende mogelijkheid om te schakelen tussen latten, planken, sleeën of zelfs parachutes en wingsuits. Afdalen is één, de manier waarop is een cruciaal tweede.
Verspreid over de berg vind je als speler dan ook een uitgestrekt aanbod aan verschillende activiteiten. Deels aangemaakt door het Franse ontwikkelteam, soms bijgestaan door zelfbedachte uitdagingen van vrienden en de community online. Door verschillende opdrachten te tackelen, krijg je zo een gevoel voor de verschillende vervoersmogelijkheden, alsmede de vrijheid die je hebt in het besturen daarvan. Zo biedt de berg al tal van verschillende afdalingen, met in elk de vrijheid om je eigen stijl en gevoel voor de desbetreffende wintersport te ontwikkelen.
Een gebrek aan curve
Dat gevoel voor vrijheidje blijheidje is dan ook de grootste drijfveer van Steep in zijn geheel. De game biedt niet bepaald een vast verhaal, laat staan een voorgestelde route of leercurve voor de speler. Het is volledig aan jezelf om je eigen winterse avontuur uit te stippelen. Voor sommigen betekent dat urenlang zelfstandig shredden, maar een andere groep gamers mist wellicht enige houvast of een daadwerkelijk einddoel om na te streven. Een first world problem van de hoogste plank, maar desalniettemin een die de game op een prominent front benadeeld.
Juist het complete gebrek aan narratief maakt het dat je als speler uiteindelijk weinig binding met de berg voelt. En dat gaat op den duur schuren. Als een uitgewoond, tweedehands snowboard op een verroeste rail. Zo nu en dan doen bepaalde ‘Mountain Stories’ zich voor, die je bijvoorbeeld plaatsen in een zogenaamd toernooi of een promotie-opname voor je eigen team of een sponsor als Red Bull. Allemaal leuk en aardig, maar in wezen voelt het niets anders dan letterlijk elke andere rit op de berg. De vriendelijke makkers waarmee je een opname maakt, verschijnen en verdwijnen in ijle lucht. Hun overdreven “That was SICK, bro!”-kreten laten je, ironisch genoeg, koud. Wie zijn jullie überhaupt? En waarom praten jullie allemaal alsof je een vet coole skateboarder uit een jaren 80-film na proberen te doen? Maar bovenal, hoe heb ik ineens vrienden?
Gemakkelijk, gezamenlijk
De enige andere vorm van voortstuwing komt vooral voort uit uit het verzamelen van cosmetische hebbedingetjes. Een nieuw konijnenpak om in te skiën, misschien een snowboard met een Watch Dogs 2-print erop. Allemaal puur visueel, echt ‘beter’ wordt je ervaring immers nergens. Elke speler start met dezelfde, brede reeks mogelijkheden, en er zijn geen nieuwe sporten of unieke gameplay-elementen om over verloop van tijd vrij te spelen.
Dat cosmetische motortje komt natuurlijk wél weer mooi aan bod in de online functionaliteiten van de game. Steep is ten alle tijden een multiplayer-gerichte open vlakte, waarin je andere spelers tegen kan komen om samen wat afdalingen te maken. En ja, dan wil je natuurlijk goed voor de dag komen. Klinkt oppervlakkig, maar dat is iets wat we nog niet vaak in winterse spellen terug hebben mogen zien. De mogelijkheid om vrij naadloos met vier man de poeder in te duiken — en samen wat levensgevaarlijke uitdagingen aan te gaan — is er eentje die Steep wat sterker in zijn sneeuwschoenen zet. Nimmer was gezamenlijk op wintersport gaan zo gemakkelijk.
Geen stijl in steilte?
En toch voelt Steep naar mijn idee lang niet als een van de beste, digitale wintersportervaringen tot dusver. De brede opzet van het spel is zonder meer prima uit de verf gekomen, maar het specifieke gevoel daarachter, daar valt nog over te twijfelen. Niet voor niets kaartte ik tijdens mijn E3 hands-on preview al aan hoe de besturing van de game ‘net niet’ voelde, en ook dat is na al die tijd niet bepaald verbeterd. Voor een game die beloofde het momentum van het legendarische Skate te vertolken naar de sneeuw, maakt het net iets te veel pijnlijke missers in diens overkomen.
Hoewel elk inbegrepen facet van Steep naar behoren lijkt te besturen, zal er voor fanatiekelingen in extreme sportspellen nog wat te wensen overblijven. In termen van freestyle mist de game bijtijds de ruimte om echt lekkere sessies neer te zetten, terwijl het gevoel voor stunts her en der karig afsteekt. Inexact, versimpeld en te vergevingsgezind, om precies te zijn. Een snoeiharde trick voelt wat minder fraai als de game het praktisch al voor je doet. Dat kan van een topper als Skate niet gezegd worden, nota bene dé game die skateboarden weer down to earth bracht met een verfijnd gevoel voor besturing en stijl.
Vergroot, maar verbeterd?
Tegelijkertijd is Steep in het afgelopen jaar wel stevig vergroot, aan de hand van verschillende uitbreidingpakketten. Deze brachten onder meer de Olympische Winterspelen van 2018, extra sporten en zelfs nieuwe bergen naar het spel. Stuk voor stuk aardige partjes aan ijskoude content, maar in de fundering blijft het gevoel onveranderd. Dan is het fraai dat bijvoorbeeld ook half pipes en de mogelijkheid tot freestyle slides zijn toegevoegd, maar ze maken het nergens dat Steep echt dieper of verfijnder aanvoelt. De slides schitteren in onnauwkeurig Olympische punten binnenharken, terwijl de halve pijpen niet voorzien in genoeg momentum om er iets moois van te maken.
Je moet het Steep nageven; de hoeveelheid verschillende content en speelstijlen zijn zeker noemenswaardig. Maar nee, lang niet alles voelt even fraai aan. Niet elke sport kan je even lang bezig houden en juist de belangrijkste facetten zijn in andere games wel eens beter getackeld. Wie bijvoorbeeld een goed potje realistisch wil freestylen op het snowboard, is nog altijd beter af met het vijf jaar eerder verschenen Stoked: Big Air Edition. In ieder geval als het aankomt op het gevoel voor precieze draaiing in de lucht of de wrijving met de sneeuw.
Conclusie
Al met al is Steep een game die succesvol heeft bewezen het concept wintersport zo breed en toegankelijk mogelijk te tackelen. In een mum van tijd sta je met vrienden en passanten op de berg, om al je met sneeuw overladen dromen na te kunnen leven. Daarmee is de game ongekend breed, zonder meer. Maar wat de game in breedte voorschotelt, kan het niet altijd in diepgang spiegelen. Lang niet elke sport, elke afdaling en elke meter sneeuw voelt even noemenswaardig als de ander, en daarmee doet Steep op sommige facetten onder aan concurrerende, winterse spellen. Een gebrek aan verhaal en échte drijfveer om verder te komen, dat missen we nog op deze berg(en).
En toch, met het gebrek aan een échte Skate in de sneeuw, biedt Steep wel bijzonder veel variatie en (online) vertier.
Vergeef me Tom, misschien heb ik iets gemist, maar wat is de waarde van een review bijna 1,5 jaar na release?
Zat ik ook te denken, maar aan de andere kant is de olympische variant nog niet zo lang uit. Bovendien hoeven reviews ook niet altijd bij aanvang van een game gemaakt te worden. Ik heb deze een tijdje geleden als promo gekregen, maar nog geen tijd gehad om uit te proberen.
Na het lezen van de review toch zin om deze binnenkort maar eens opstarten. Eens zien of ik tot dezelfde conclusie kom.
eindelijk weer in de poeder kunnen duiken haha
ik ga jawel in de zomer fe gold edition halen
de
(null)
Onder het mom van ‘beter laat dan nooit’ is deze ultiem late review verschenen. Inderdaad heb ik daarbij voor het gemak alle DLC inbegrepen in het benaderen van een oordeel, om het nog enigszins ‘tijdig’ te houden.
De laatste tijd ontstond sowieso — onder meer op Discord en bij ons in de redactie — de discussie of late(re) recensies niet eens iets zijn waar we aan moeten denken. Een review kort na release blijft immers ook maar een paar weken/maanden echt relevant, dus waarom ook niet wat vaker een late(re) recensie schrijven?
Pro-tip: hierover discussiëren uitgebreid in een recente aflevering van onze podcast.
Bovendien, we misten deze game nog in ons recensie-aanbod. Pas kortgeleden ontving ik van Ubisoft de game (aanvankelijk om te streamen), maar waarom vullen we dan de gaatjes in onze reeks reviews niet gewoon aan? Naar mijn idee is daar niks mis mee; er zullen altijd mensen blijven die twijfelen over de game, zij het in een aanbieding ergens of wellicht in de budgetbak. En liever een late impressie dan de game compleet ‘negeren’ op je outlet.
Sowieso ben ik voorstander van reviews, of ze nu vroeg of laat verschijnen. Liever beide, natuurlijk, maar waarom zouden we niet de kans aangrijpen om gemiste games later nog op te pakken? Hoor graag van jullie hoe jullie hierin staan.
Goede uitleg! Snap het wel, zeker als er veel DLC is uitgekomen en de game nu voor een klein prijsje op te pikken is. Daarnaast is het met de staat waarin huidige games vaak worden uitgegeven sowieso beter om te wachten voordat de bugs eruit zijn gepatched. Mede daardoor wacht ik zeker bij SP games tegenwoordig vaak een half jaar voordat ik ze koop. De backlog is toch groot genoeg om me bezig te houden.
Dat is dus ook precies het discussiepunt wat ik laatst aankaartte. Doordat games als concept steeds vaker een fluïde product zijn (al helemaal als ze games as a service pretenderen te zijn), voelen traditionele reviews vaak snel outdated. Overbodig, in sommige gevallen.
Ik denk dat met de prijsverlaging en alle extra content het nu (weer) redelijk relevant is in het geval van Steep, maar het liefst hebben we natuurlijk óók een review kort na release. Voor velen geldt dat nog als hét referentiepunt om een game wel of niet te kopen, en daar springen we natuurlijk ook graag op in.
De game biedt juist heel veel diepgang….
In welk opzicht dan? Ik was namelijk van mening dat er tal van andere winterse spellen zijn die hun facetten veel dieper uitgewerkt hebben. In Steep heb je alle trucs en de globale besturing zo onder de knie, zonder dat ie ooit veel uitgebreider wordt. Enkel wat rijker aan cosmetische toevoegingen.
Het kan aan mij liggen, maar ik voelde enige ergernis bij het feit dat de game sommige sprongen en handelingen voor je doet. Een barrel roll komt altijd goed uit en eenmaal aan een rail geplakt, zit je er ook ramvast op. Je verliest controle omdat de game je iets extra’s wil gunnen. Hetzelfde geldt voor het creëren van momentum in bijvoorbeeld de halfpipes of op iets minder steile afdalingen.
De Fransozen beweerden ooit dat Steep de ‘EA Skate van de sneeuw’ moest worden, maar naar mijn idee is dat nog altijd Stoked: Big Air Edition, van zo’n vijf jaar terug. Praktischere controls, veel meer mogelijkheden op de plank.
Naar mijn idee is Steep erg sterk als breed opgezette wintersportsimulator, maar lang niet elke sport en elke afdaling voelt heel diepgaand.