Vrijdagavond om 18:00 uur opende Ubisoft de servers van Ghost Recon: Wildlands. Als een stel krijsende huismoeders tijdens de Bijenkorf Dwaze Dagen renden Leon en ik de game in, vastberaden om voor jullie een review op embargodatum te presenteren. Al snel bleek echter dat dit onbegonnen werk was. Het Bolivia van Ghost Recon: Wildlands is namelijk huge (believe me, it’s true). Aangezien we jullie een weloverwogen oordeel willen presenteren, laat de volledige recensie van Ghost Recon: Wildlands nog even op zich wachten. Wel willen we alvast onze eerste impressies met jullie delen.
Hoewel we nog geen definitief oordeel over Ghost Recon: Wildlands durven te vellen, kunnen we één ding wel al met zekerheid stellen: de setting is ontzettend vet. Het hedendaagse Bolivia is prachtig tot leven gewekt en je kunt de constante dreiging van kartelgeweld bijna proeven. Het voelt alsof je binnenstapt in een aflevering van Narcos. Niet alleen omdat het Bolivia van Wildlands bestuurd wordt door drugskartels, maar ook omdat je – net als in Narcos – bezig bent met een kleinschalige operatie. Officieel hoort de Amerikaanse overheid zich niet met de drugsoorlog te bemoeien en daarom stuurt de regering een team van slechts vier Ghosts. Dat maakt de setting extra vet: je bent altijd in de minderheid en weet dat je niet kunt rekenen op grootschalige militaire steun. Je zult het echt moeten hebben van je eigen skills en de steun van je teamgenoten.
Je teamgenoten zijn in Wildlands namelijk ontzettend belangrijk. Wanneer je de game solo speelt krijg je steun van drie computergestuurde Ghosts, maar Wildlands komt pas echt tot zijn recht wanneer je jouw vrienden uitnodigt voor een potje co-op. Leon en ik hebben uit ervaring geleerd dat “met een vrachtwagen een basis binnenrijden en kijken hoe ver we komen” in Wildlands zelden leidt tot succes, dus het is echt zaak om met je vrienden een goede strategie op te stellen. Hoewel Wildlands bij lange na niet zo strategisch is als de Ghost Recon-games van weleer, biedt de game genoeg opties om tactisch samenspel te bevorderen.
Helaas lijkt Wildlands daardoor ook te lijden aan het probleem waar alle coöperatieve open-wereld games door geteisterd worden: repetitiviteit. Al na een weekendje spelen konden Leon en ik een zucht niet onderdrukken wanneer we voor de zoveelste keer een truck moesten stelen, of in basis X object Y moesten vernietigen. Door de focus op co-op lijkt het verhaal een achtergrondpositie te hebben gekregen en dat is jammer, want juist op dat vlak toonde Ghost Recon: Wildlands veel potentie.
Voorlopige conclusie
Na een weekendje spelen is er nog veel onduidelijk over Ghost Recon: Wildlands. Zo was nog lastig te bepalen hoeveel vrijheid je nou daadwerkelijk krijgt bij het aanpakken van het Santa Blanca-kartel en hoeveel invloed jouw keuzes uiteindelijk hebben. Ook over de diepgang van het verhaal en de variëteit aan missies is het laatste nog niet geschreven. Eén ding is echter wel al duidelijk: Ghost Recon: Wildlands is een meer dan prima open wereld-shooter die vooral met vrienden erg leuk is, en je bovendien belachelijk veel waar voor je geld biedt. Of het inderdaad ”de verrassing van Q1″ gaat worden, dat vertelt mijn naamgenoot Leon je later deze week in de volledige review.
Inmiddels is onze volledige review van Ghost Recon: Wildlands verschenen!