Solliciteren is een bitch. Gelukkig heb ik dat dus maar één keer een korte periode in mijn leven hoeven doen. De zoektocht naar geschikte vacatures leverde al snel leuke gesprekken op en tijdens het proces bleek dat gamen ook zakelijk van toegevoegde waarde kan zijn.
Als het functies in het management betreft, worden sollicitatiegesprekken vaak gevolgd of voorafgegaan door een assessment. De opgaven zorgen voor een score op diverse gebieden en dat levert de dienstdoende interviewer handvatten op bij het stellen van kritische vragen. Tijdsdruk en gezonde spanning zijn factoren die een rol spelen bij de uitkomst van dergelijke tests, maar er ontstaat zeker een bruikbaar plaatje. Over het algemeen zijn de resultaten voor diverse interpretaties vatbaar en als ze je verhaal niet perfect steunen, kunnen ze met enige creatieve uitleg alsnog in je voordeel uitpakken. Ik ervoer in de nabespreking met één van de potentiële werkgevers echter iets bijzonders: de resultaten waren té goed.
Het bleek dat ik bij de categorie multitasken erg ver boven het gemiddelde van eerdere sollicitanten had gescoord. De test was op zich simpel en bestond uit drie elementen: relatief makkelijke rekensommen, misleidende woorden en het opvangen van een balletje in een bakje. De sommen moesten zo snel mogelijk opgelost worden en de woorden verschenen kort op het scherm, veelal voorzien van een mindfuck. Het woord “blauw” werd bijvoorbeeld in het rood geschreven om de hersenen te laten koken. Daarnaast moest ik een bakje van links naar rechts bewegen om het eerdergenoemde balletje op te vangen. Met de spatiebalk kon het vallen versneld worden om een betere tijd te noteren. De combinatie-opdracht speelde zich of op het gehele computerscherm en vergde ondanks de simplistische taken best enig concentratievermogen.
De vraag of ik kon verklaren hoe het kwam dat ik zo opvallend uit de bus kwam, heb ik eerlijk beantwoord. Dat ik de verbinding met games legde, heeft mij misschien niet direct de baan gekost, maar de verbazing bij de interviewster was duidelijk zichtbaar. De keurige man met jasje en dasje, was dat een gamer? Dat was in de ogen van mijn gesprekspartner vreemd. De woorden zijn weliswaar niet uitgesproken, maar ik weet zeker dat zij dat op dat moment dacht. Voor mij was het echter duidelijk dat de vele jaren die ik gamend heb doorgebracht een steun zijn geweest bij de afgelegde test. Een gamer is namelijk gewend om snel te handelen, vooral als dat gaat om het volbrengen van gelijktijdige taken. En wat het opvangen van het balletje betreft hoef ik alleen maar aan mijn plezier met Pong terug te denken om te weten dat ik gelijk heb.
Je zou eigenlijk denken dat gamen ondertussen wel een geaccepteerde hobby is. Nog steeds ervaar ik echter dat volwassenen die gamen achterdochtig aangekeken worden. Zo reisde ik enige jaren regelmatig met de RandstadRail naar Den Haag, waarbij ik altijd mijn PlayStation Portable meenam. Ik beleefde onder andere Persona 3 in korte speelsessies en betrapte medereizigers structureel op meekijken. Niet zozeer het “laat mij eens kijken”-volk, maar vooral de “WTF doet die kerel?”-gluurders. Ik kan mij echt wel voorstellen dat ik in het oog sprong, maar als ik nu om mij heen kijk, gedurende de zeldzame momenten die ik mij nog in het openbaar vervoer begeef, sterft het van de volwassen gamers. De spelers van mobiele casual games mogen misschien niet als volwaardige gamers worden gezien, maar je begrijpt wat ik bedoel.
Gamen is een bezigheid die bij mij zorgt voor ontspanning, net zoals dat voor de duizenden Candy Crush-verslaafden moet gelden. Daarnaast stimuleren veel games het logisch denken en wat dat betreft volstaat het om alleen al een game als Portal te noemen. Ook denk ik met plezier terug aan de tijd waarin ik met een studiegenoot door de fantasierijke wereld van Myst ploeterde en er valt heel veel te zeggen over het organisatietalent dat nodig was bij de World of Warcraft-avonden in voorbije dagen. Ik ben nu eenmaal opgegroeid met games en niet van plan daar op korte termijn mee te stoppen. Als ik generatiegenoten bekijk, lijkt het er echter op dat ik tot een uitstervend ras behoor. Ze laten hun passie vallen zodra een bepaalde leeftijd is bereikt en vrienden vragen mij op feestjes zelfs of ik nog spelletjes speel. Hun woordkeuze is veelzeggend en dat is spijtig. Wat mij betreft zijn games juist een manier om jezelf fris te houden. Tot mijn vreugde vertelde één van hen laatst wel enthousiast over de Minecraft-bouwwerken van zijn zoontje en zelfs ook dat ze sinds kort samen Clash of Clans spelen. Het is in ieder geval een begin.
Natuurlijk gaat een gebrek aan tijd ook bij mij zijn tol eisen en hoewel ik enorm uitkijk naar Final Fantasy 15, vermaak ik me tegenwoordig vooral met games die je binnen een redelijke tijd kunt uitspelen. De dagen en nachten zijn vervangen door sessies van slechts een paar uur, maar dat is net de methadon die een sterker verlangen weet te onderdrukken.
Beloof me dat jij, onze overwegend jongere bezoeker, je passie met de loop der jaren ook niet verliest. Mochten je ouders daarover klagen, gebruik mijn woorden dan maar tijdens de discussie. Gegarandeerd succes!