Wolfenstein is ouder dan menig gamer op GamersNET en ook ik heb de meer dan dertig jaar oude versies uit de franchise moeten missen. Echter, op onze eerste pc in de jaren ’90 ontdekte ik Wolfenstein 3D, een van de eerste – al dan niet de eerste – shooter die ik speelde en ik was direct verknocht. Helaas verdween de serie op den duur uit mijn blikveld en durfde ik Wolfenstein uit 2009 niet eens aan. Totdat Bethesda en MachineGames met verbluffende trailers aan kwamen zetten van Wolfenstein: The New Order. De voorliefde van de eeuwenoude shooterreeks keerde terug en hier ben ik , samen met William “B.J.” Blazkowicz, om de Nazi’s lood te schenken.
Wake up, you’re dead
Castle Wolfenstein leeft en bloeit meer dan ooit. De Duitsers hebben immers de Tweede Wereldoorlog gewonnen. Het is B.J. Blazkowicz en zijn naaste strijdmakkers niet gelukt de Nazi’s in 1946 te verslaan en het leven van B.J. kent geen vredig lot. Tijdens een ontsnapping raakt hij in een coma, wordt hij gevonden door vissers en vervoerd naar Polen waar hij als een kasplantje ‘leeft’ in een gekkenhuis. Hij wordt verzorgd door Anya, maar ook moet hij toezien hoe doorgedraaide mensen door de Nazi’s worden meegevoerd en als experiment belanden bij Wilhelm “Deathshead” Strasse. Op de dag dat het gekkenhuis gesloten zal worden, lukt het B.J. wakker te worden uit zijn coma en de eerste Nazi’s naar de hel te drijven. Het is dan 1960, veertien jaar nadat hij in coma raakte en we zijn een behoorlijke technologische vooruitgang verder. Je komt steeds meer tot besef wat er is gebeurd in al die tijd en wat je zult moeten doen om je verzet bijeen te roepen en Nazi-Duitsland alsnog tegen de grond te werpen.
Het is te merken, en gelukkig ook, dat ontwikkelaar MachineGames zich volledig heeft gericht op een verhalende singleplayer ervaring. Wolfenstein: The New Order bevat geen online multiplayer en dat is totaal niet erg. Deze game wordt namelijk ontzettend goed verteld middels emotie- en actievolle cutscenes, interessante dialogen en schrikwekkende wendingen die je moreel even omver werpen. Het contrast tussen de Geallieerden en de Nazi’s, ‘goed’ en ‘kwaad’, wordt daarbij zeer groots geschetst, maar ook niet serieus genomen. Het verhaal bevat broederschap met de nodige dosis sarcastische en harde humor, waardoor deze interpretatie een flinke glimlach op je gezicht zet.
Nazi’s jagen
Naast een fantastisch verhaal willen we uiteraard ook een sterke gameplay en die biedt Wolfenstein: The New Order wel. Door de technologische ontwikkelingen vecht je als B.J. Blazkowicz niet alleen tegen Nazi-soldaten, maar komen ook enorme robots, turrets, geavanceerde tanks, Panzerhunden en ouderwetse bazen voorbij. Dit zorgt voor een ietwat andere strategie, hoewel Wolfenstein natuurlijk het ordinaire schieten behoudt. Dikke machinegeweren, shotguns en ander zwaar geschut wordt in je handen gedrukt en je kunt zelfs dual-wielding guns dragen, want twee geweren zijn altijd beter dan één. Echter, hoewel je zou denken dat het gewoonweg Duitsers knallen betreft, dan schiet je tekort. Deze Wolfenstein zorgt voor een tactische balans door ammunitie schaarser te maken dan in de meeste andere shooters. Je moet echt de resten van dode soldaten oppakken, maar ook alles uitkammen om kogels te vergaren. Dit is tevens het geval met je gezondheid (en armor), want deze regenereert deels, al zul je vaak ook op zoek moeten naar medkits.
Daarnaast is stealth te werk gaan geen overbodige luxe, want met grof geweld het slagveld betreden, wat heerlijk is en voldoening geeft, resulteert helaas vaak in Nazi’s die alarm slaan, waardoor je jezelf alleen maar meer in de moeilijkheden brengt. Guns blazing is dus niet altijd een verstandige optie en in sommige levels ben je bijna verplicht rustig aan te doen als je alleen een mes bij je draagt. Dit zorgt niet alleen voor een tactisch aspect, maar ook voor afwisseling en iets meer rust in de game. MachineGames geeft je bovendien de keuze je lichtelijk te specialiseren door middel van perks: Stealth, Tactical, Assault en Demolition. Hierdoor kun je de focus leggen op stille kills, headshots en kleine handwapens,dual wielding en heavy machine guns of granaten en raketwerpers. Denk niet dat je een RPG-achtig systeem voor je kiezen krijgt, want het blijft oppervlakkig, al is de keuze tot een specialisatie natuurlijk niet verkeerd.
B.J. Blazkowicz leeft
Het is best knap dat een studio als MachineGames, die in 2009 is opgericht door oud leden van Starbreeze Studios (The Chronicles of Riddick, The Darkness), met Wolfenstein: The New Order als eerste game al zo’n prestatie kan leveren. Het blijft voor mij persoonlijk belangrijk dat er pure singleplayer games blijven verschijnen, want je ziet het aan het resultaat van deze Wolfenstein. De game is doordrenkt met sfeer, afwisselende omgevingen, de wreedheid van de Nazi’s en een passende, dreigende, maar ook heerlijk foute Duitse Schlager-soundtrack. Ook is de interpretatie van de naoorlogse Duitse overwinning ongelooflijk goed neergezet; Duitsland is immers een echt industrieel land en dat is in The New Order prima weergegeven. De enorme gebouwen, fabrieken, Castle Wolfenstein, maar ook vooral de robots, Panzerhunden en ander wandelend metaal benadrukken dit extra. Ook heeft dit alternatieve verhaal natuurlijk een angstaanjagend tintje, omdat iedereen die geen Ariër is, wreed wordt behandeld. Grote kans dat je een experiment bent van Deathshead, die niet vreest voor wat snijwerk in het menselijk lichaam. Hij kan vergeleken worden met Josef Mengele, die in de Tweede Wereldoorlog de Engel des Doods werd genoemd vanwege zijn (dodelijke) medische experimenten in Auschwitz.
Toch kent Wolfenstein: The New Order een paar kleine kanttekeningen. Jammer genoeg is de shooter geen echte current-gen game, want hij verschijnt ook op de PlayStation 3 en Xbox 360. Dit zorgt ervoor dat de cross-gen mankementen merkbaar zijn. Zo zijn er af en toe framedrops, die echter met de grote launch patch vrijwel zijn verdwenen. Ook zijn de textures nog niet volledig geoptimaliseerd voor de PlayStation 4 en Xbox One, aangezien niet elke muur, elk voorwerp of spatje water even gedetailleerd is. Dat is toch behoorlijk jammer, omdat veel gamers toe waren aan de nieuwe generatie consoles en grafische stappen. Door cross-gen games blijft dit dus helaas een beetje achter. Verder bevat The New Order wat kleine bugs, glitches en foutjes in de geluid synchronisatie, maar heel erg is dat allemaal niet.
Conclusie
Hoewel ik bang was voor weer een reboot van de Wolfenstein-franchise, kunnen we ook maar weinig series opnoemen die keihard zijn teruggekeerd en een goede game hebben neergezet. MachineGames en Bethesda doen dit wel met Wolfenstein: The New Order. Deze shooter bevat kwaliteit van de hoogste plank, met een sterke aandacht op het verhalende aspect, brute en wrede schietactie met een uitstekende tactische balans om munitie en medkits schaarser dan normaal te maken, een geweldige soundtrack, een sfeer en interpretatie van de naoorlogse tijd om je vingers bij af te likken en de technologische ontwikkelingen die Duitsland heeft geboekt. De toevoeging van robots is niet te futuristisch, maar zorgt wel voor een extra aanvulling en dreigement in de gameplay. Ook de specialisatie perks, het afwisselen van guns blazing en stealth en het dual wielden van geweren maken het tof, en door het laatstgenoemde is het echt een Wolfenstein. De kleine cross-gen mankementen zoals wat bugs, glitches en hier en daar minder mooie textures zijn jammer, maar makkelijk te vergeten. Wolfenstein: The New Order is gewoonweg door de verhaalgedreven en nostalgische ervaring zeer waardevol.