Zes jaar is Team Bondi bezig geweest met L.A. Noire, het nieuwste paradepaardje van Rockstar. De game werd al voor diens release geroemd om de gezichtsuitdrukkingen van de personages, die de waarheid extreem nauw benaderen en een ware revolutie voor de game-industrie lijken te tekenen. Toch is dat lang niet alles wat deze game tot een topper maakt.
Het zijn de jaren ’50. De Tweede Wereldoorlog is net afgelopen, de consumentenauto is geïntegreerd in het dagelijks leven en corruptie komt nog altijd veel voor. Zo ook in Los Angeles. Je neemt de rol aan van Cole Phelps, een politieagent met het hart op de juiste plaats, die op een zaak wordt gezet waarbij deze in aanraking komt met een gewelddadige moord. Bloedspetters tegen de muur creëren de atmosfeer. Het is niet de taak van een agent om zelf onderzoekswerk te verrichten, maar je nieuwsgierigheid kent weinig grenzen. Wanneer je eenmaal de dader hebt gevonden en een aantal andere zaken tot een goed einde hebt weten te brengen, begint het spel pas echt. Je oversten zijn gelukkig aangenaam verrast door je acties, en je wordt daarom gepromoveerd tot detective. In je nieuwe functie kom je door middel van verscheidene zaken continu met de duistere kant van Los Angeles in aanraking.
Unieke gameplay
Als detective krijg je steeds verscheidene zaken onder je hoede die je samen met je partner tot een goed einde dient te brengen. Door middel van een kort filmpje zie je de dood van het desbetreffende slachtoffer, je wordt door een briefing op de hoogte gebracht van de details, waarna je steeds het plaats delict moet opzoeken. Het is zaak de crime scene te onderzoeken en mensen te ondervragen en juist in dat laatste rust een van de sterkste punten van L.A. Noire.
In het spel zijn de gezichtsuitdrukkingen ongekend realistisch weergegeven doordat er gebruik is gemaakt van het zogeheten MotionScan, waarbij acteurs door middel van 32 camera’s van verschillende hoeken zijn gefilmd. Het resultaat is werkelijk verbluffend, want elke lipbeweging komt exact overeen met de klank die je hoort en werkelijk elke emotie valt van gezichten af te lezen. Het is echter niet slechts grafisch vertoon, daar het daadwerkelijk een onderdeel is van de gameplay. Als er figuren ondervraagd worden zul je goed moeten opletten hoe deze kijkt. Is dat wat hij of zij zegt waar, houdt deze iets achter of liegt de persoon in kwestie glashard? Als je iemand van het laatste beschuldigt dien je wel met gevonden bewijs op de proppen te komen.
Wanneer je bij het ondervragen fouten maakt, zal dit overigens ook impact hebben op het verloop van de zaak. Bij het voltooien krijg je namelijk te horen wat er zou gebeuren als je iets beter of anders had gedaan. Had je net die juiste bewijsstukken aangevoerd dan zou de verdachte de daden bijvoorbeeld wel hebben toegegeven in plaats van geweld toe te passen. Ook het zo snel mogelijk op een bepaalde plek komen is van belang, want soms ben je net snel genoeg om inbrekers nog te kunnen zien, waar je anders slechts het resultaat van hun bezoek kon meemaken. Elke zaak is op te lossen, hoe je deze ook speelt, maar variatie in de uitkomst is er wel degelijk.
Geen GTA, wel Rockstar
Uit de stal van Rockstar valt wellicht een Grand Theft Auto-achtige game te verwachten, al helemaal omdat de hoofdthema’s van beide vrijwel hetzelfde zijn. Natuurlijk zijn er overeenkomsten, zoals de mini-map en de grafische stijl, maar toch is L.A. Noire in alles het tegenovergestelde van de GTA-reeks. Waar je in GTA niet echt wordt afgestraft als je verwoesting aanricht in de stad of mensen om zeep helpt, is dat hier allerminst het geval. Als werknemer van de LAPD dien je het goede voorbeeld te geven en als je iets kapot maakt krijg je niet alleen een humoristische, scherpe opmerking van je partner, maar moet ook voor alles wat er kapot wordt gemaakt aan het einde van de zaak worden betaald. Ook de ziektekosten voor aangereden voetgangers dienen te worden vergoed. Het is daarom belangrijk om je zo goed mogelijk te gedragen; ook op de weg.
Ondanks dat L.A. Noire geen GTA-game is, is het wel degelijk een typische Rockstar-titel. De sfeer en stijl doen namelijk in alles aan Rockstar-spellen denken, daar ook L.A. Noire bol staat van de scherpe opmerkingen en humoristische dialogen en er veel aandacht is besteed aan het opbouwen van het Los Angeles van 1947. De stad ademt de jaren ’50 uit met onder andere de auto’s, kleding en de muziek van die tijd. Zelfs de onderwerpen, zoals veteranen uit de Okinawa-campagne in Japan of radio-uitzendingen over de communistische dreiging, passen precies in het tijdsbeeld. Toch is er nog iets dat het spel meer realisme weet mee te geven.
Een film van een game
Het hele verhaal van L.A. Noire wordt namelijk op een geweldige manier verteld, waarbij de overeenkomsten met de film erg groot zijn. Elke filmpje wordt namelijk vanuit typische hoeken laten zien, zoals die ook in de filmindustrie worden gebruikt. Dat het spel er grafisch gewoon erg goed uitziet helpt dit filmisch realisme natuurlijk een handje, maar natuurlijk helpen de gezichtsuitdrukkingen dit nog een stapje verder te brengen. Tot slot zijn ook de stemacteurs en dialogen en is het plot van een bijzonder hoog niveau dat je soms niet eens door hebt een game te spelen.
Overigens is ook de gehele verhaalvertelling zeer goed gedaan. Je krijgt steeds langzaamaan nieuwe informatie, waardoor je uiteindelijk weet wie de dader is en je achter het motief komt. Naast de spannende zaken die je onder je neus krijgt, wordt ook de sluier over de achtergrond van hoofdpersonage Phelps langzamerhand opgetrokken. Cole kent namelijk een heel eigen geschiedenis, die langzaam door middel van stijlvolle tussenfilmpjes wordt verteld.
Maar daarnaast…
Toch is niet alles rozengeur en maneschijn in L.A. Noire, want er is helaas bar weinig te doen naast het hoofdverhaal. Er zijn enkele dingen te verzamelen en er zijn minimissies in de vorm van straatmisdaden te doen, maar meer dan dat is er niet. Los Angeles is een heel grote stad, alleen ontbreken hier activiteiten die de stad ook daadwerkelijk levendig zouden kunnen maken.
Overigens is het ook jammer dat je regelmatig dezelfde dingen moet doen. Er zijn achtervolgingsscènes, schietstukken, onderzoeken en ondervragingen, maar met name die eerste twee krijg je wel erg vaak voor je kiezen en voelen op den duur repetitief aan. Ze gaan op den duur een beetje vervelen, al helemaal omdat in elk van de straatmisdaden slechts deze twee aan bod komen. Vaak is het zo dat er een overval of iets dergelijks wordt gepleegd en jij de daders dient te vangen, waarbij diepgang vanzelfsprekend ver te zoeken is. Gelukkig weet met name het verhaal van de hoofdzaken de misser van repetitieve opdrachten daarom goed op te vangen, omdat daar de scènes wel context kennen.
Conclusie
L.A. Noire is in elk opzicht indrukwekkend te noemen. De unieke gameplay, waarbij de indrukwekkende gezichtsuitdrukkingen een grote rol spelen, vormt een blauwdruk voor latere games en ook de algehele sfeer van het spel is op sublieme wijze neergezet. De game weet je bij elke zaak weer op te slokken en mee te voeren, want door het goede plot, de sterke dialogen en uitstekende stemacteurs lijkt het geheel een extreem spannende detectivefilm. Toch is er wel weinig te doen naast het hoofdverhaal, maar dit is zo goed uitgewerkt dat dit eigenlijk weinig uitmaakt. L.A. Noire is een topgame en nu rest slechts de vraag wat Rockstar in de toekomst met deze nieuwe serie gaat doen. Ik kan nu al niet wachten…