Lieve medegamers,
Er moet me even iets van het hart. Een flinke dosis frustratie. Vandaar deze open brief aan jullie, gamers, liefhebbers van spellen. Goede spellen vooral. Vandaag de dag worden veel geweldige games uitgebracht, die meer dan terecht met een hoog cijfer naar huis gaan, terwijl de echte rotzooi, de rotte appels die je hopelijk nooit hoeft te spelen, steeds minder aandacht krijgt. De kwaliteit van games is de laatste jaren flink gegroeid, ondanks dat er nog op grote schaal wordt uitgemolken om makkelijk geld binnen te harken. Het belangrijkste is gewoon dat games leuk zijn. En wat ‘leuk’ precies is? Dat blijft een moeilijke vraag om even voor iedereen te beantwoorden, smaken verschillen immers. Verkoopcijfers lijken een mooie graadmeter, maar een goed staaltje marketing kan dan een vrij groot aandeel hebben om te bepalen of iets leuk is.
Ik ga bij voorkeur af op reacties, reviews en voor zover mogelijk mijn eigen, gezonde verstand. Met de naderende release van ‘onze trots’ Killzone 3, kon ik niet anders dan eindelijk eens Killzone 2 te gaan spelen. Een logische keuze, want de game werd destijds enthousiast ontvangen door critici en (niet geheel verrassend) de vele fans. Vol goede moed begon ik aan mijn missie tegen de Helghast en ik was helemaal klaar om mezelf te laten meevoeren door dit bijzondere product van het Amsterdamse Guerrilla Games. Enkele uren later is het tijd om de balans op te maken…
Wat is Killzone 2 een slecht spel. Maar ook echt verschrikkelijk slecht! Zo, dat hoge woord is eruit. Tijd voor wat nuance. Ik hoef hier niet over de graphics te beginnen, want het spel is gewoon erg mooi. Dat is een feit, dat ziet iedereen. Misschien heeft niet iedereen wat met de grauwe omgevingen, maar de visuele lat ligt gewoon hoog en ook de animaties in de game zijn prima. De inhoud van het spel is echter iets waar ik me mateloos aan heb geïrriteerd. Omgevingen lijken allemaal op elkaar, je rent alleen maar van shootout naar een volgende shootout, constant vecht je tegen dezelfde kleiduiven, er is nauwelijks een echt episch moment, emoties van de personages komen totaal niet over, dialogen zijn nog slechter dan die uit een pornofilm (heb ik me laten vertellen) en van enige pacing of afwisseling is absoluut geen sprake. En als je dan eindelijk een van die zeldzame boss fights mag afwerken, merk je al snel dat het óf ongekend simpel óf ongekend frustrerend is.
De eerste keer dat je een Heavy tegenkomt wordt dit nog aardig geïntroduceerd als een soort mini-boss, maar de knoop in je zakdoek-puzzel die je moet oplossen om zo’n figuur tegen de vlakte te krijgen is echt lachwekkend. Alsof we ineens weer tien jaar terug in de tijd worden geworpen qua gameplaymechanieken. Hetzelfde geldt voor de grote finale, die gewoon zo ouderwets frustrerend is opgezet. Op een hele goedkope manier kan je daarbij ineens het loodje leggen, dat ik alvast kan melden dat het nog maar de vraag is of ik de game echt tot het bittere eind ga uitspelen. Guerrilla Games heeft zich laten verleiden tot een wel heel goedkope oplossing voor het einde van de game, die vooral de speelduur voor de meeste gamers rekt.
Wat de strekking van deze tirade is? Ik schaam me voor Killzone 2. Dit product moet Nederland qua game developing op de kaart zetten, gamers wereldwijd vermaken, en dan gaan we ineens massaal juichen dat we dit de wereld in hebben geslingerd. De multiplayer levert zeker vermaak op, dan heb je immers niet te maken met zwakke ontwikkelingen van het verhaal, slechte dialogen of verplichte shootouts. Dat is tot op zekere hoogte de redding van de game, al blijft de schaamte hier aanwezig.
Gelukkig zijn fouten om van te leren en dat brengt ons bij de reden van mijn lijdensweg. Killzone 3 ligt binnen enkele weken in de winkels en moet Neerlands trots opnieuw internationaal vertegenwoordigen. Guerrilla Games heeft gezegd van haar fouten geleerd te hebben, dus dan hebben ze toch zeker de nodige maanden in de schoolbanken doorgebracht. Ze zijn in elk geval een stuk voorzichter geweest met het onthullen van grote stukken van de game. Tot mijn grote genoegen, want des te groter is de verrassing tijdens het spelen.
Inderdaad, ondanks de martelgang van deel 2 zal ik eind februari vol enthousiasme de disc van Killzone 3 in de lade van mijn PlayStation 3 stoppen. Stiekem hoop ik op een vlammende revanche van Guerrilla. Variatie, een boeiend verhaal, epische momenten… Misschien is het ijdele hoop en bekijken we het teveel door een rood-wit-blauwe bril. Het is van Hollandse bodem, dus dan vinden we het leuk! Toch?