Call of Duty, de serie die in de afgelopen jaren uitgegroeid is tot één van de grootste franchises in de geschiedenis. De studio Infinity Ward, waarmee het allemaal begon, is inmiddels uit elkaar gevallen na hun laatste deel Modern Warfare 2. Nu ligt er een nieuw deel in de winkels, een deel van ontwikkelaar Treyarch. Is deze studio in staat om een volwaardig vervolg van de serie te publiceren, na het enigszins bekritiseerde World at War, of kunnen we zeggen dat we met de beëindiging van Infinity Ward de serie wel vaarwel kunnen zeggen?
Na het spelen van Call of Duty: Black Ops kan ik het antwoord op deze vraag gemakkelijk geven. Ja, Treyarch heeft een geweldige game geproduceerd, waar menig gamer nog vele uren in zal gaan steken. Niet alleen in de alom befaamde multiplayer, die we binnenkort nog uitgebreid zullen gaan behandelen, maar zeker ook in de ongelooflijk goede singleplayer.
Het ‘waarom’ is eindelijk duidelijk
Mensen die stellen dat Modern Warfare 2 al één groot actiespektakel was, zullen nu helemaal met open mond staren naar de beelden die de singleplayer produceert. Want mensen, mensen, niet alleen is de actie weer van een dermate gehalte dat de adrenaline constant door je heen giert, Treyarch heeft er ook voor gezorgd al deze actie met een zeer intrigerend verhaal te verbinden. Waar je in Modern Warfare 2 van de ene naar de andere kant van de wereld werd gesleept, zonder ook maar vrijwel enig idee te hebben van het ‘waarom’, passen al die puzzelstukjes in Black Ops naadloos ineen.
In de singleplayer kruip je in de huid van Alex Mason. Mason is onderdeel van een elite-eenheid genaamd Black Ops. Mason wordt tijdens een geheime missie in Cuba gevangen genomen en wordt vervolgens getransporteerd naar een van de kampen in de Goelag. Na een jaar gevangenis weet hij echter te ontsnappen en gaat hij op jacht naar een zeer wrede generaal die achter zijn deportatie zat. Een groots vernietigingscomplot zit aan deze generaal verbonden en dat biedt genoeg stof voor een zeer spannend verhaal, dat Treyarch bovendien op originele wijze aan de speler weet over te brengen.
Een historisch tintje
Mason wordt namelijk bij het opstarten van de singleplayer hartgrondig ondervraagd en wanneer hij aan zijn ondervragers zijn avonturen van de laatste vijf jaar vertelt, speel je deze als speler in flashbacks na. Rondom deze flashbacks krijg je daarnaast ook nog allerlei historische filmpjes te zien, waar je bijvoorbeeld beelden van de Vietnam-oorlog aanschouwt en allerlei oude archieven van de vermoorde John F. Kennedy. Dankzij deze historische filmpjes krijgt het hele verhaal daarnaast ook nog eens een zeer realistisch tintje.
Het verhaal is dus uitstekend, maar een game, zeker een shooter, draait natuurlijk om nog veel meer. Qua actie zit het, zoals ik al eerder zei, wel goed. Het zelfde achtbaangevoel dat in Modern Warfare 2 bij je werd opgewekt, is ook in Black Ops terug te vinden. Helaas zit in deze achtbaanvergelijking ook opgesloten dat de singleplayer weer belachelijk kort duurt. Een goede zes uur en je bent er weer doorheen. Een enigszins leeg gevoel vormt zich dan toch in je onderbuik, zeker wanneer je de game in één ruk uitspeelt.
Grafische engine schiet tekort, maar wapens schieten vooruit
Anno 2010 zijn de graphics die Black Ops ons voorschotelt helaas ook enigszins aan de magere kant. De grafische engine waar Black Ops op draait, is namelijk een wat aangepaste versie van die van World at War, die weer in Call of Duty 4 zijn origine vindt. Qua bugs en glitches had het Treyarch-team daarnaast ook wel wat beter zijn best kunnen doen, want het komt te vaak voor dat er op je scherm dingen vertoond worden die niet horen te gebeuren. Dit hangt weer samen met een soms gebrekkige kunstmatige intelligentie, dat al met al een beetje afbreuk doet aan de gehele ervaring.
Wat echter weer de gehele speelervaring een opkrikker geeft, zijn de fantastische wapens die Black Ops rijk is. Een uitgebreid wapenarsenaal staat tot de speler ter beschikking, zoals deftige raketten die met gemak de grootste luchtvoertuigen neerhalen, grote machinegeweren die met gemak een stalen plaat van een aantal centimeters doorboren en natuurlijk de kruisboog. Met dit middeleeuwse wapen kan je in Black Ops genoeg destructie veroorzaken, dankzij de explosieve pijlen die je er mee af kan schieten. En als al die verscheidene wapens nog niet helpen, is een bloedige messensteek ook wel voldoende om de kelen van vijanden te doen veranderen in opengescheurde wonden.
Conclusie
Al met al kan gesteld worden dat de singleplayer van Black Ops van uitstekende kwaliteit is. De game biedt een bloedstollend verhaal, dat bovendien op zeer intrigerende wijze verteld wordt, maar helaas wel van korte duur is. Qua graphics had er ook nog wel wat bijgeschaafd mogen worden, maar de zeer excessieve actie en het ruime wapenarsenaal dat je wordt aangeboden, doen je die kleine tekortkomingen wel vergeten. Als het volgende deel van Treyarch weer net zo goed als deze gaat worden, zie ik nog een zonnige toekomst voor deze franchise tegemoet.