Laat ik deze recensie beginnen met een verschrikkelijke mededeling. Tot voor kort had ik nog nooit een Star Wars film gezien. Zo, het hoge woord is eruit. Maar een week geleden ging de wonderschone wereld van de science ficition onder de regie van George Lucas ook voor mij open en veranderde daarna meteen mijn wereldbeeld. Oké, dat dan ook weer niet, maar het liet in ieder geval een geweldige indruk bij mij achter. Toen ik dan ook enkele dagen geleden The Force Unleashed II in handen kreeg, was ik zeer verheugd om zelf een tl-buis op te pakken en al zoemende vijanden een kopje kleiner te maken.
Alhoewel, laat dat lichtzwaard maar in je schede rusten, want dankzij de over-de-top Force-krachten schiet je liever een krachtige donderstraal tegen je vijand aan. Waar in de Star Wars-films de Force-krachten nog enigszins beperkt zijn, overschrijdt namelijk The Force Unleashed II werkelijk elke bestaande natuurwet. Het resultaat van al die extreme actie is de transformatie van een reguliere hack ’n slash-game, naar een spel waarin je in Force-stijl alles op je weg vernietigt.
Kloon of mens?
En dat wordt een groot plezier met de fantastische audio-visuele uitstraling die de game bezit. De graphics spatten gewoon van het scherm af en voeren je mee naar een nieuw avontuur. Waar het vorige deel nog eindigde met de dood van de geheime leerling van Darth Vader, lijkt hij nu weer uit de dood te zijn herrezen. Alhoewel, volgens Darth Vader ben je ‘slechts’ een kloon, wat samen met de kidnapping van je geliefde Juno genoeg stof zou kunnen bieden om een intrigerend verhaal neer te zetten. Jammer genoeg is dat verhaal niet van echte ‘Star Wars-proporties’ en is het meer een omhulsel om de actie in kwijt te kunnen.
En die actie is, zoals ik net al verwoordde, behoorlijk excessief. Ledematen worden uit elkaar gerukt, robots exploderen met veel kabaal uit elkaar en regelmatig maak je een zweefduik van een aantal deftige kilometers. Euforische gevoelens is hetgeen wat je overhoudt na een half uurtje speeltijd. Nadat je de controls beheerst, begin je er een handje van te krijgen om vijanden lekker gruwelijk aan een einde te helpen. Maar een uurtje daarna blijkt dat je wel heel vaak het zelfde keer op keer uitvoert. Opnieuw eenzelfde groepje vijanden, opnieuw een zelfde ruimte ergens in een ruimteschip.
Brengt een bossfight dan nog redding?
Wanneer je dan met de eerste bossfight bezig bent, vloeit er een vleugje hoop door je aderen. Hoop dat het toch niet zo repetitief is. Maar al gauw blijkt dat de finishing moves van die eerste keer continu herhaald worden en dat de kleine bossfights, net zoals de eerdere groepjes stormtroopers, in een regelmatig tempo aan de horizon verschijnen. Op één moment in de game stroomde er opnieuw een hele lading adrenaline door mijn bloed. Eén dikke bossfight zorgde ervoor dat ik weer op het puntje van mijn stoel zat. Maar ook die bossfight werd uiteindelijk zo erg verlengd, dat de fun-factor uiteindelijk ook verdwenen was.
Begrijp me niet verkeerd, het is zeker wel leuk om de game telkens een halfuurtje te spelen, even wat AS-TS’s af te maken en dan weer wat anders te gaan doen. Maar door het feit dat de singleplayer op ‘normal’ zo’n belachelijk kleine zes uur zal bedragen, ben je daar ook al vliegensvlug doorheen. Wat overblijft zijn dan nog enkele ‘Challenges’, waar je een aantal uitdagingen voorgeschoteld krijgt die je in een bepaald tijdsbestek moet halen. Het rekt wat tijd op, maar doet ook niet meer.
Conclusie
Star Wars: The Force Unleashed II had naar mijn mening een echte AAA-titel kunnen zijn. Op het punt audiovisuele prestaties slaagt deze game alvast met vlag en wimpel. Echter, dankzij een wat mager verhaal, excessieve actie die al vrij snel repetitief begint te worden en een belachelijk korte speelduur, is het niet de titel geworden waar wellicht menig Star Wars-fan op had gehoopt. Dat neemt niet weg dat het geen vermakelijke game is, die ook zeker wel voor elke Star Wars-fan een must moet zijn. Want een kans om de Force te gebruiken, is een kans die iedereen moet nemen. Toch?