Links naast mijn bureau ronkt een overgeklokte game-PC en aan de rechterzijde parkeert een gaming-laptop. Het mag wel duidelijk zijn: in hart en nieren ben ik een ware PC-gamer. Geheel verrassend behoren strategy-games dan ook tot mijn meest geliefde genre en regelmatig stort ik me op de nodige hoeveelheid online PC-shooters. Toch heeft deze ‘trouwe’ PC-gamer zo zijn zondes te bekennen, want de oorsprong van mijn PC-liefde ligt ergens anders en stiekem heb ik een verhouding met een ander bedrijf…
De eerste zonde…
R.U.S.E., Supreme Commander 2 en Stormrise; allen voorbeelden van recente strategy-games die op de console niet bepaald kaskrakers bleken. Toch is er in een ver verleden, tijdens de ‘bit wars’, een periode geweest waarin dergelijke games wél een succes waren op consoles. Waarom ik dit verhaal vertel? Mijn liefde voor het strategy-genre is niet afkomstig van de PC, maar van de SNES, dankzij een console-RTS genaamd Metal Marines! Maanden, nee, jaren van mijn jeugd heb ik gegeven aan die game en nog steeds kan ik er plezier aan beleven. Ik durf zelfs te zeggen dat het mijn meest geliefde strategy-game is en bovendien Age of Empires en StarCraft overtreft.
Oké, voordat die wenkbrauwen van het hoofd exploderen, laat me uitleggen waarom Metal Marines zo fantastisch was. De game komt alweer uit 1993 en was een van de weinige games in zijn soort op de SNES. In 1996 kreeg ik dit wonder voor het eerst in handen, toen ik mijn SNES op de kop tikte. Na een flinke lading Mario-games kapot te hebben gespeeld, besloot ik om Metal Marines eens uit te proberen. Wat mij vervolgens overkwam, heeft mij voor de rest van mijn leven genageld aan het genre.
Metal Marines introduceert zichzelf met een episch filmpje (vooral voor een 16-bit console), waarin een kernoorlog te zien valt. De wereld is in 2117 uiteengevallen in twee groepen: de rebellen en een bende terroristen onder de leiding van de machtlustige Zorgeuf. Het is aan jou om deze machthebber tegen te gaan en vrede te herstellen. Hoe dit doel bereikt moet worden? 20 levels lang zien te overleven tegen de meest meedogenloze A.I. die ik ooit heb meegemaakt in een strategy-game. De achttiende en laatste missie doen nog steeds rillingen over mijn rug lopen…
Als jonge en onbezonnen ‘gamer’ kon ik werkelijk uren zoet zijn met het tekenen van vijandelijke basissen, om van te voren strategieën te bedenken. Dit was nog best van essentie bij deze game, want Metal Marines is een strategy-game die real-time en turn-based elementen combineert. Bij een aanval kan jouw tegenstander bijvoorbeeld niet aanvallen en vice-versa. Eenmaal aangekomen bij de vijand heb je slechts één minuut om schade aan te brengen; na afloop moest je simpel gezegd wegwezen. Tel hier ook nog eens bij op dat je tijdens een aanval slechts een select gedeelte van het vijandelijke eiland kan zien én aanvallen. Urenlang in spanning voor de beeldbuis zitten, wat was dat heerlijk…
De tweede zonde…
Mijn zondes als PC-gamer zijn daarentegen niet alleen verbonden aan het strategy-genre. Ook op andere gebieden heb ik het een en ander te bekennnen, want dankzij mijn SNES ben ik in aanraking gekomen met Final Fantasy. Hoewel PC-RPG’s zoals Diablo mijn hart hebben gestolen, blijft er één RPG voor mij de beste: Final Fantasy IX. Jazeker, een PlayStation-game en wederom een console-game die aan de haal gaat met mijn ‘favoriete game binnen het genre’-uitreiking.
De muziek, de sfeer en vooral het gevoel van de game waren voor mij onovertroffen. Van de prachtig weergegeven landschappen op de achtergrond tot aan de kleinste gameplay-elementen, alles klopte. Hoewel ik Final Fantasy IX eerder heb gespeeld, bleek er naderhand één game die alles zou overtreffen en mijn jeugd zou kenmerken. Nee, geen PC-game en tevens geen PlayStation-game, want voor deze laatste game keren we terug naar het eerste 3D-platform van Nintendo.
De derde zonde…
In 1999 kreeg ik ‘m dan eindelijk in handen: de Nintendo 64, samen met een handjevol Mario-games en een zekere game genaamd Ocarina of Time. De kenners begrijpen nu natuurlijk al wat het gevolg is geweest van de laatstgenoemde game: ik ben een Zelda-fan van de bovenste plank geworden. Toch klopt er iets niet aan dit verhaal, want betekent dat niet dat Ocarina of Time mijn eerste Zelda-game was? Ja, dat is correct. Verrassend genoeg heb ik op de SNES, of überhaupt de NES, nooit kennis gemaakt met de serie. Deed dit iets af aan mijn ervaring? Allesbehalve!
Overdonderd werd ik, door een wereld vol met actie, avontuur en een sfeer die alleen een Zelda-game bevat. Na Ocarina of Time heb ik gezwoegd om alle delen binnen de franchise op te zoeken, waardoor ik nu wel met trots kan zeggen dat ik ook de 2D delen heb gespeeld. Ocarina of Time blijft voor mij daarentegen de beste game binnen de reeks en zelfs de beste game die ik ooit in mijn hele leven heb mogen spelen. Hierdoor moet ik eigenlijk het volgende bekennen: ik mag dan wel al jaren met liefde PC-games spelen, mijn hart ligt het dichtste bij Nintendo.
Ik maak het voor eens en altijd openbaar: Nintendo is voor mij na al die jaren nog steeds het beste bedrijf. Toegegeven, de Wii had een grotere bibliotheek aan hardcore-games kunnen bezitten, maar is dit werkelijk aan Nintendo te wijten? Dat durf ik niet te bevestigen, want de ondersteuning van Nintendo is de afgelopen vier jaar enorm sterk geweest. Twee Mario-games, twee Zelda-games en nog veel meer toptitels binnen geweldige franchises. Deze ‘hardcore’ PC-gamer mag dan dolgraag Bad Company 2 en Left 4 Dead 2 spelen, nog grager speel ik een Zelda, Mario of een Pokémon-game!