De Fable-serie is heel populair en dat is gelukkig terecht. De serie bracht gamers altijd een leuk avontuur met veel humor en toegankelijke gameplay. In Fable III zien we deze punten gelukkig weer helemaal terug. Veel uitspraken van Peter Molyneux over de game zijn dus waarheid geworden en in deze review kon ik het daarom niet laten om enkele quotes van Petertje (ja, zo mag ik hem noemen) te gebruiken. Een bekende uitspraak van hem is de volgende:
“I’m not sure I even call Fable an RPG anymore. Certainly not a 1990s RPG, for sure. In a way, you could look at it and say it’s like an action adventure.”
Ook ik durf Fable III geen RPG te noemen. Ja, je kunt je karakter aanpassen en keuzes hebben ook daadwerkelijk effect op jou en je omgeving, maar een echter RPG is het spel niet. Of in ieder geval geen traditionele RPG. Je hoeft, zoals we van de Fable-serie gewend zijn, geen skillpoints te verdelen of om de haverklap nieuwe wapens te kiezen. Nee, jij en je wapens worden naarmate je vordert sterker en veranderen door jouw keuzes. Door quests te doen en om te gaan met de bevolking verdien je Guild Seals en hiermee kun je nieuwe vaardigheden leren en verbeteren. Ook verandert bijvoorbeeld door verschillende factoren het uiterlijk van je wapens. Mijn standaard stalen zwaardje was aan het eind van het spel een galante en zeer mooie sabel geworden.
Doordat het spel gefocust is op het maken van keuzes is een goed verhaal belangrijk. Als het verhaal niet boeit, zul je immers ook weinig om de keuzemogelijkheden geven. In Fable III zit het met het verhaal gelukkig wel goed. Je begint als de prins/prinses van Albion. Je vader, de koning, is (als je het vorige deel hebt gespeeld) de zoon van jouw held uit Fable II. Hij is een tiran en de druppel die de emmer doet overlopen, is gevallen. Je bent het zat en ontsnapt uit het kasteel om bondgenoten voor een revolutie te vinden. In het eerste deel van het spel zul je dan ook druk zijn om met verschillende volkeren te praten. Als de revolutie succesvol is verlopen en jij koning bent, zul je allerlei keuzes voor je koninkrijk moeten maken, maar dit is niet zo gemakkelijk. Er is namelijk een dreiging voor je volk die jij aan moet pakken. Of zoals Molyneux wist te zeggen:
“Are you willing to sacrifice a single person for the good of everyone else? It’s like Spock said in Star Trek II: The Wrath of Khan: Do the needs of the few outweigh the needs of the many? I’m a many person.”
Als koning moet je door de dreiging een groot leger op gaan bouwen, maar dit kost geld. Het volk heeft onder de tirannie van de vorige koning echter al erg geleden en verwacht nu dat jij het leven voor hen gaat verbeteren. Je zult dus belangrijke keuzes moeten maken. Ga ik verder met de tirannie om het volk te beschermen tegen de dreiging of ga ik geld uitgeven om het volk een beter leven te geven, maar daardoor wel een minder groot leger op te bouwen? Een simpel voorbeeld van een keuze is het verhogen of verlagen van de belasting. Een andere leuke keuze is het neerzetten van een groot hoerenhuis (ofwel bordeel) om geld mee te verdienen of juist geld uit te geven aan onderdak voor daklozen.
Helaas is er wel een klein negatief randje aan de keuzes die je als koning kunt maken. Als eerste had dit tweede deel van het spel wat langer kunnen zijn, maar wat ik belangrijker vind, is de moraliteit in de keuzes. Ik had namelijk echt verwacht dat keuzes over leven en dood zouden gaan en ik grote morele problemen aan zou moeten pakken. Dit is echter niet het geval, want de meeste keuzes gaan over geld uitgeven of geld verdienen door wel of niet naar het volk te luisteren. Misschien had het heersen over je koninkrijk wat meer als een management-achtig spel opgezet kunnen worden. Op die manier had ontwikkelaar Lionhead het zijn van een koning wat spannender kunnen maken. Het tweede gedeelte van de game is echt nog steeds heel leuk, maar ik had toch iets meer verwacht. Gelukkig maakt de mooie wereld van Fable III al weer veel goed:
“Having a little child run out and you say, ‘oh, that’s just lovely, isn’t it’ that’s part of the drama.”
Het gehele spel verplaats je jezelf namelijk door Albion, met haar besneeuwde bergen, mooie bossen en nu zelfs een woestijn. De wereld is mooi, maar vooral zeer levendig. In de stad is veel bedrijvigheid, kinderen rennen rond en sidequests passen goed in het geheel. Ook buiten de stad is genoeg te vinden; mooie natuur, groepen vijanden en allerlei kisten kom je hier tegen. Het is heerlijk om gewoon even doelloos een rondje door een stadje te lopen en te kijken wat er allemaal gebeurt. De goede voice-acting helpt hier trouwens heel erg aan mee. Alle karakters die je tegenkomt, hebben een stem waar je u tegen zegt. Ik durf oprecht te zeggen dat Fable III de beste voice-acting bezit van alle games die ik heb gespeeld. Hoe geloofwaardig Albion ook overkomt, je zult ook moeten vechten voor je leven:
“Even more… I was going to say ‘fucking’. Can I say ‘fucking’? Oh what the hell, I’ll say ‘fucking’. Even more fucking cool is combining that with magic.”
Hiervoor heb je drie verschillende soorten aanvallen tot je beschikking. Een mêleewapen, een geweer en magie. Het hanteren van het je mêleewapen is niet moeilijk. Met één knop kun je slaan en door deze knop in te drukken, blokkeer je weer aanvallen. Als je op een afstand staat, kun je met een geweer schieten, wat een simpele, maar effectieve manier is om je vijanden het leven zuur te maken. Het lijkt dus een wat saai en simpel vechtmechanisme, maar gelukkig is er nog de magie. Je bent net als je opa een held en kent dus allerlei leuke trucjes waar Hans Klok nog van op zou kijken. Vuurballen schieten, force push of een orkaan creëren zijn hier voorbeelden van. Het leukste is nog wel het combineren van twee verschillende krachten. Een vuurbal die ook elektrisch geladen is, is toch vet en zeker leuk om aan je vrienden te laten zien. Gelukkig is ook dit mogelijk in Fable III:
“That means co-op players can have sex.”
Waar Fable II qua co-op de plank missloeg, heeft Lionhead dit in het derde deel helemaal goed weten te maken. De co-op van Fable III is uitgebreid en zeer leuk om te doen. Je kunt dit keer niet alleen als orb of hulpje, maar ook met je eigen personage naar de wereld van een vriend toe. Nu kun je dus ook echt samen op pad gaan om quests uit te voeren, rond te rennen of ehhh… kinderen te krijgen. Wie wil dat nou niet! Je kunt verder spullen ruilen en geheel vrij door de wereld van elkaar heen wandelen. Je kunt zelfs met één kopie van de game naast elkaar op de bank gaan zitten en samen in Albion op pad gaan.
“I’ve made a lot of good games, but never a great game.”
Nou beste heer Molyneux, dat is je nu toch echt wel gelukt. Ik kan nog heel lang doorgaan over Fable III. Zo wil ik de humor, de diverse sidequests, de terugkoppelingen naar Fable II en de verschillende activiteiten nog maar al te graag in de hemel prijzen, maar deze review lijkt mij wel duidelijk. Fable III is gewoon een goed spel en de beste Fable-game tot nu toe. Het tweede deel, waarin jij koning bent, had wat uitgebreider mogen zijn, maar is in zijn huidige vorm nog steeds vermakelijk genoeg. Ook zijn er hier en daar wat kleine bugjes, maar dit alles kan mijn eindconclusie niet veranderen. Fable III is de beste Fable tot nu toe en daarmee basta.
PS: Het is ook heel fijn dat je na het uitspelen van het verhaal nog gewoon verder kunt spelen om achievements te halen, quests te doen en de wereld verder te ontdekken.