Met de komst van Halo: Reach nemen we afscheid van een icoon in de spannende wereld van de games. Of hij voor altijd weg zal blijven is natuurlijk maar de vraag, maar voorlopig hoeven we geen games meer te verwachten met de Master Chief, alias John-117 in de hoofdrol. Maar is het eigenlijk erg dat we nu Halo-games zullen krijgen zonder de Master Chief in de hoofdrol? Ik denk persoonlijk dat het een bevrijding is voor de franchise en hoe mooi ik mijn tijd ook vond met hem, momenteel mis ik hem als kiespijn.
Mijn liefde voor Halo
De liefde voor Halo is soms moeilijk te omschrijven. De meeste mensen zullen de multiplayer als grote pluspunt aanhalen en dat is natuurlijk ook een van de beste onderdelen van de franchise. Het is vooral de balans die het hem doet in Halo-games. De wapens zijn goed gebalanceerd en worden heerlijk ondersteund door voorwerpen die je helpen te overleven. De granaten zijn precies krachtig genoeg om schade aan te richten, maar niet zo krachtig dat je altijd sterft door een granaat. Als laatste zijn het de voertuigen die het afmaken. Halo zonder voertuigen is geen Halo en het is zo vet om grote veldslagen te beleven in deze mobiele wapens.
Hoewel weinig mensen echte interesse hebben in het verhaal achter Halo, is dat voor mij wel het absolute hoogtepunt van de games. De wereld is namelijk veel groter dan de Master Chief. Het gaat om de mensheid, die inmiddels door de ruimte kan reizen en overal koloniën heeft opgebouwd mede omdat de Aarde te vol is geraakt. Tientallen jaren weet de mensheid zich te verspreiden door het universum, zonder dat er ook maar een nieuwe levensvorm ontdekt wordt. Totdat, op de onschuldige planeet Harvest, het eerste contact ontstaat tussen de mensheid en de groep eensgezinde aliens, The Covenant. Het is die strijd die mij in de franchise heeft getrokken. Hoe ga je als mensheid om met zo’n aanval, terwijl je nog maar net ontdekt hebt dat je niet alleen in de ruimte rondzwerft.
Waarom die ringen?
Helaas heeft Bungie er indertijd voor gekozen om dit verhaal te vertellen door middel van een held, die heel ver weg stond van de echte veldslagen op de menselijke koloniën. Hoe vet was het geweest als we in een volledig bewoonde wereld hadden rondgezworven, om vervolgens te worden aangevallen door een zojuist ontdekte bedreiging. Hoe mooi Halo: Combat Evolved ook was in zijn tijd, een volledig bewoonde planeet heeft Bungie toen nog niet aangedurfd. Wellicht was het de techniek van toen die hen tegenhield, wellicht was het een bewuste keuze. Hoe het ook zij, er is gekozen voor The Master Chief, een SPARTAN die in zijn eentje de Covenant moet stoppen, ver van de bewoonde werelden van de mensheid.
Fans van de serie zullen zeggen dat dit een goede keuze was, aangezien Bungie het verhaal wilde vertellen van de Halo-ringen, die uiteindelijk een wapen waren tegen ‘The Flood’, een buitenaardse groep parasieten die alles op hun pad infecteren. En hoewel de franchise zijn naam dankt aan deze Halo-ringen, laten we eerlijk zijn, is dit niet het beste verhaal in de serie. Toch?
Rooskleurig
Mede daarom vind ik het fantastisch dat we afscheid hebben genomen van The Master Chief. Voor mij staat hij voor een eenzame held die, soms met een klein groepje meegereisde soldaten, moet vechten voor de hele mensheid. De techniek en de tijden zijn veranderd en qua storytelling is Bungie de afgelopen jaren positief gegroeid. De nadruk ligt nu op een hele groep SPARTANS en een wereld die ze ter plekke moeten verdedigen. Daarom zie ik, ondanks dat Bungie andere games gaat maken, de toekomst voor Halo zeer rooskleurig in. Want voor mij is een verhaal over een hele groep mensen altijd interessanter dan een verhaal over een enkel persoon. Nu maar hopen dat 343 Industries en de andere studio’s die met Halo aan de slag gaan die balans en gameplay goed kunnen neerzetten. Want als dat de lukt, waren die eerste zes games slechts het begin van een hele mooie sci-fi reeks.