Als groot liefhebber van de Halo-franchise, die zelfs de boeken gelezen heeft, is het altijd heel bijzonder als we weer een nieuwe game mogen verwelkomen. Het laatste deel, Halo 3: ODST, was voor mij echter een kleine teleurstelling. Vele mensen zullen het niet met mij eens zijn, maar de eenzame gevechten in ODST voelden voor mij niet als de Halo-games waar ik zo van hou. Mede daarom was mijn persoonlijke hype rond Halo: Reach niet groot, maar mensen, wat had ik het toch fout. Halo: Reach brengt precies wat het moet brengen en meer. Niet alleen zul je grafisch versteld staan van de wereld en de sfeer, de game weet je zelfs op meerdere fronten te verrassen. En hoe bijzonder is dat in een vijfde Halo-game van ontwikkelaar Bungie.
Welkom op Reach
Halo: Reach speelt zich af op de gelijknamige planeet Reach. De game vindt plaats voor de avonturen van de Master Chief in Halo één tot en met drie en het belang van deze planeet is zeer groot voor de mensheid. Het is namelijk de belangrijkste kolonie en het wordt gezien als de militaire ‘hoofdstad’. Een planeet om goed te beschermen dus en een aanval van de Covenant is juist op die plek desastreus.
In Reach kruip je in de huid van Six, een SPARTAN die net nieuw is in zijn squad en in tegenstelling tot eerdere Halo-games zul je hier de mogelijkheid hebben om je gehele karakter zelf samen te stellen. Je helm, de kleuren van je bepantsering en alle andere uiterlijke kenmerken van jouw eigen superheld. Door middel van credits, die je verdient in zowel de singleplayer als de multiplayer, kun je nieuwe, betere en vettere kledingstukken kopen om zo je SPARTAN te laten meegroeien tijdens je vordering in het spel.
Eenmaal begonnen word je geïntroduceerd in de wereld van Reach en wat direct opvalt is de grote mate van detail en sfeer op het scherm. Het deed mij bij vlagen denken aan de plaatjes die we allemaal kennen uit de film Avatar, maar dan iets minder kleurrijk en grauwer van toon. Grote bergen waar militaire gebouwen tegenaan staan en prachtige uitzichten over zeeën, bossen, flora en zelfs fauna. Ook plaatselijke diersoorten zul je namelijk tegenkomen en Halo: Reach is met afstand de meest sfeervolle Halo-titel. Soms vergeet je vanwege de actie om soms even stil te staan en te kijken naar het wonderschone Reach. Doe dit echter wel, want het maakt de game verschrikkelijk geloofwaardig.
Oud en nieuw
Aan de slag, want Halo: Reach blijft natuurlijk gewoon een shooter en als je begint in het spel wordt jouw squad van SPARTANS erop uitgestuurd om een aantal vermiste soldaten op te sporen. Tijdens de zoektocht word je geleerd hoe het spel werkt en aangekomen op een boerderij vind je de vermiste soldaten dood in een gebouw. Een aantal boeren wordt ondervraagd door jouw teamleden en het toevoegen van burgers, inwoners die niets met de oorlog te maken hebben, draagt bij aan de algehele sfeer van Reach. Rebellen (Insurrectionists) worden verdacht van de moorden en de speurtocht gaat verder. Dit gaat goed, totdat je een vervelende ontdekking doet. De Covenant hebben Reach namelijk gevonden en bereiden een invasie voor. Vanaf dat moment word je meegesleept in een oorlog op eigen grond en zul je alles op alles moeten zetten om Reach te redden van de ondergang.
Het redden van de planeet gebeurt in grote lijnen zoals we dat gewend zijn van eerdere Halo-titels. Je bent bijna nooit alleen en je zult bijgestaan worden door soldaten en hun voertuigen. Daarbij keren bekende voertuigen als de Warthog (buggie) en de Mongoose (quad) terug, maar ook zul je de lucht verkennen in een Falcon Helicopter. Wel is het zo dat de voertuig-georiënteerde gevechten in aantal zijn afgenomen, maar dit kunnen we meer dan goedmaken in de multiplayer. Qua wapens komen ook alle oude bekenden langs en kunnen we nu ook aan de slag met een Needle Rifle, eindelijk een krachtig wapen die staken kan afvuren, en kun je de Plasma Repeater nu handmatig afkoelen door op de reload-knop te drukken. Voor sommige mensen zal het aantal nieuwe wapens en voertuigen tegenvallen, maar qua verhaallijn klopt het natuurlijk wel, Reach speelt zich immers af voor de gebeurtenissen uit de eerdere Halo-shooters.
Geloofwaardig
Er is echter één vlak waarop Halo: Reach mij geweldig wist te verrassen en dat is de storytelling en de manier waarop dat in beeld wordt gebracht. Het ene moment zit je in een ouderwetse veldslag Covenant-tuig af te knallen, om vervolgens een compleet ander soort missie te volbrengen. Dit alles wordt fantastisch aan elkaar geknoopt door middel van geweldige en nogmaals sfeervolle cutscenes. Ik ga niet teveel verklappen, maar op de E3 hebben we allemaal al gezien dat je op een gegeven moment plaats moet nemen in een ruimteschip om verder te knallen tussen de sterren. Het vliegen werkt fantastisch en spectaculair, maar hoe die missie en de twee missies daarna zich opvolgen is werkelijk magistraal. Verklappen zou niet leuk zijn, maar ervaar het en je weet precies wat ik bedoel!
Het is een achtbaanrit die je nooit zult vergeten. De sinlgeplayer is uit te spelen in ongeveer acht tot twaalf uur, maar bedenk wel dat je de game dan nogmaals kunt beleven in coöp. En met vrienden zal dit ook een fantastische ervaring zijn. Wat in mijn ogen ontbrak aan de eerdere Halo-shooters, namelijk het in beeld brengen van de wereld die we uit de Halo-boeken kennen, wordt in Reach wel in beeld gebracht, en hoe! Zelfs het einde van de game, die kenners van Halo al wel kunnen raden (het is natuurlijk een prequel) is op zijn minst origineel te noemen en ook dat zal ik niet snel vergeten.
Conclusie
Halo: Reach is een meer dan waardig afscheid van Bungie’s eigen franchise. De balans in de gevechten is nog steeds perfect, de wereld is om je vingers bij af te likken, de game ademt sfeer en de storytelling is van een zeldzaam hoog niveau. Natuurlijk kan ik nog meer vertellen over nieuwe features als de nachtvisie of het rekruteren van medesoldaten in missies. Echter, het draait niet om de kleine toevoegingen, het gaat om de compleetheid van deze titel. Het woord wat ik straks ga gebruiken, gebruik ik zelden, omdat ik vind dat het zoveel gebruikt wordt, dat het zijn waard verliest. Bij mij is dat niet het geval en ik zal dit woord dan ook nu voor de eerste keer in een review gebruiken. Halo: Reach is een Epische game geworden! En ik bedank Bungie dan ook voor deze geweldige ervaring.
Bungie, bedankt!