Vanaf het moment dat Heavy Rain werd aangekondigd, wist ik dat deze game me op het lijf was geschreven. Fahrenheit liet me al proeven van de grimmige sfeer die Quantic Dream neer kon zetten en ook met Heavy Rain laat deze ontwikkelaar weer zien wat ze kunnen in dit donkere verhaal over liefde.
De ideale vader
In de previews hebben we al duidelijk gemaakt dat Heavy Rain een emotionele game is. Het verhaal draait om vier personages, elk met een eigen achtergrond en zo hun motieven om op zoek te gaan naar de beruchte Origami Killer. Zo begin je met de ideale vader, Ethan Mars. Ethan is architect van beroep, heeft een mooie vrouw, twee geweldige zoons en een prachtig huis. Na een rustig begin, waarin je kunt wennen aan de manier van spelen, de besturing en interactie met de omgeving, gaat alles vrij snel. Zonder verder teveel te verklappen van het verhaal, kan ik wel zeggen dat Ethan alles uit zijn handen ziet glippen. Zijn vrouw, zijn kinderen en eigenlijk zijn hele, perfecte leventje. Als dan ook nog eens je zoontje verdwijnt, start voor Ethan zijn zoektocht om de Origami Killer te vinden.
Emoties
Quantic Dream wilde met Fahrenheit een game neerzetten die mensen laat voelen wat personages echt voelen, meeleven met wat ze in de game meemaken. Fahrenheit had echter een bovennatuurlijk toontje, een beetje occult, waardoor veel gamers afhaakten. Heavy Rain heeft het echter niet over spoken of rare krachten, maar brengt alles terug naar het menselijke. Van Ethan Mars, een vader die zoals gezegd alles kwijt raakt, tot Scott Shelby, een privédetective die de moordenaar gewoon wil opsporen. Allemaal dragen ze hun levensbagage mee en dit word je maar vaak duidelijk gemaakt.
De manier waarop dit gedaan wordt is apart te noemen. Je moet in het begin van de game in de huid kruipen van Ethan en echt een stukje van zijn leven volgen. Je moet douchen, scheren en aankleden. Dan loop je naar beneden om wat dingetjes beet te pakken, de radio aan te zetten, enzovoort. Hoewel je op deze manier echt een personage leert kennen en jezelf helemaal kunt inleven in zijn of haar situatie, zal dit voor sommige gamers misschien wat traag en zelfs saai aanvoelen.
Zeker omdat de besturing in het begin best even wennen is. Je moet een knop ingedrukt houden om te lopen en ik heb echt af moeten leren om de linker analoge stick vast te houden. Veel dingen lopen op tijd, dus je zult even moeten wachten en jezelf bezig moeten houden met de spullen die in het huis liggen. Het duurt ongeveer een uurtje voordat je echt meerdere karakters gaat ontdekken, het verhaal steeds diepgaander wordt en het echt ook spannend en meeslepend wordt. Het is voor sommigen een zure appel die met wat hapjes toch snel weggewerkt is en voor je het weet staat het zweet op je voorhoofd en weet je het in alle quick-time situaties even niet meer waar je het zoeken moet.
Niet voor iedereen
Heavy Rain is een game die een geheel andere kant van het gamen laat zien. In plaats van harde actie, rondschietende aliens of exploderende auto’s, is het een lang en meeslepend verhaal. Een verhaal dat zich profileert door sterke personages, mooie graphics, heel veel sfeer en de kracht van emoties. Het gevoel dat je kan relativeren met de personages is zeer groot, want Quantic Dream heeft echt gezocht naar alledaagse situaties en herkenbare gebeurtenissen.
De besturing is wel wennen, zowel de manier van lopen als de interactie met de omgeving door veel met de schouderknoppen en analoge stick te doen, maar na een uur kennis te hebben gemaakt, heb je dit wel onder de knie. Daarnaast zijn er de quick-time events, die in veel spannende momenten opspelen, zoals tijdens een gevecht of achtervolging. Geen knoppen dus voor simpelweg slaan of schoppen, maar knoppen die acties en reacties in werking zetten. De game zit zo in elkaar dat het eigenlijk elke kant op kan gaan. In een bepaalde scène wordt bijvoorbeeld een van de hoofdpersonen achterna gezeten in haar huis. Dit levert natuurlijk een hoop actie op en door het op tijd indrukken van de opgegeven knoppen, bestuur je haar tot een succesvol einde van de situatie. Dit is echter moeilijker dan je zou denken.
Heavy Rain zorgt ervoor dat je handen gaan zweten van spanning en sommige events zijn dan ook best moeilijk. Als je personage gestresst is, zullen de icoontjes van de knoppen hevig schudden en is het wat moeilijker te zien welke opties je hebt. Dit maakt het niet alleen moeilijk om te zien, maar ook lastig om snel te reageren, met als resultaat dat je soms een knop mist. Als je bijvoorbeeld van een trap af rent en je drukt alles met succes in, zul je zonder moeite de begane grond bereiken. Mis je ergens een knop, dan zul je met alle gevolgen van dien naar beneden donderen.
Spelen tot het einde
De game ziet er dus goed uit, heeft een strak verhaal en goede personages. Waarom is deze game dan niet voor iedereen? Eigenlijk om alle dingen die ik hierboven heb geschreven. De game begint langzaam en zeker als je snelle actie games gewend bent, is dat even slikken. Niet iedereen voelt er veel voor om zich als vader te gedragen, uitgebreid omgevingen op aanwijzingen te onderzoeken of zal kunnen relativeren hoe het zou zijn een kind te verliezen. Het is een interactieve film, die je meesleept en de kans bestaat dat de meeste mensen Heavy Rain het liefst als een gewone film hadden gezien.
Het is erg duidelijk dat deze game een wat volwassener publiek probeert te bereiken. Ik heb deze game ervaren als een enorm verfrissende methode om te gamen. Ik wilde eigenlijk niet stoppen met spelen, maar werd helaas het kantoor uitgeschopt omdat we gingen sluiten. Geen game die je gezellig met vrienden in je woonkamer zal gaan spelen, maar een game die je zelf, in alle rust, met de gordijnen dicht, vol enthousiasme blijft spelen tot het einde.