Ik heb een verslaving, een zeer hardnekkige zelfs. Drugs en drank zijn er niks bij. Afkicken is onbegonnen werk. Ik ben een Modern Warfare-junkie en in deze column kom ik er schaamteloos voor uit…
Dinsdag is het zover. Dan komt aan een enorme hype een einde dankzij de release van Call of Duty: Modern Warfare 2. De eerste Modern Warfare bezorgde me een verslaving en nu wil deze junkie meer!
Een enorme verslaving
Als liefhebber van shooters kwam Call of Duty 4: Modern Warfare werkelijk als geroepen. De Medal of Honor-serie vond ik sinds Frontlines niet echt meer interessant en eerlijk gezegd was Call of Duty 3 ook niet de topgame waar ik op had gehoopt. Dit was de eerste poging van ontwikkelaar Treyarch en ik verlangde direct weer naar een nieuwe iteratie uit de ontwikkelstudio van Infinity Ward. Call of Duty 4 greep me weer als vanouds en maakte ongemerkt een Modern Warfare-junkie van me. De moderne oorlog is mijn drugs, mijn drank. Geen overbekende Franse stranden, geen routes naar Berlijn, geen nazi’s om uit te schakelen, maar vooral een oorlog zoals die vandaag de dag plaats kan vinden.
Soms neemt de junkie het van mijn gezonde verstand over. Zoals enige tijd geleden, toen ik op een doodgewone donderdag door de stad fietste. Op het dak van een herenhuis, aan de overkant van de weg, waren wat arbeiders druk in de weer. Ik zie af en toe een hoofd, soms alleen een veiligheidshelm. “Die mannen zijn druk bezig,” zou menig mens denken. Mijn gedachten namen echter een totaal andere wending… “Met een Dragunov zou ik zonder problemen raak schieten. Misschien zou een M82 een nog lekkerder resultaat hebben.” Een tijdelijke zieke geest? Misschien. Een enorme verslaving? Absoluut!
Voor het gevoel
De singleplayer was een ongekend lekkere shot voor me. Heerlijke Hollywood-actie met missies die je echt nog lang bij blijven. Eerst op normal er doorheen, puur voor de intense ervaring, en daarna uiteraard nog lang afzien op veteran, zowel voor de Achievements als voor het gevoel om zoveel mogelijk op de proef te worden gesteld.
In iets meer dan een jaar tijd heb ik ruim zeven volle dagen op de teller staan van de Modern Warfare-multiplayer. Ruim zeven dagen, dus dat zijn al snel 175 of meer uren en voor een gamesjourno, die constant in een ongekend tempo weer met nieuwe titels aan de slag gaat, is dat toch wel een behoorlijk aantal. Zodra het duidelijk is welke map er gespeeld gaat worden, vooral in hardcore team deathmatch, heb ik in m’n hoofd al de favoriete schuilplekken en routes zitten. Het dak van Grandma’s House in Overgrown, de snelste route naar het hoge gebouw in Crash, de fijnste sniper-locaties in Creek, stiekeme plekjes in Chinatown….
Het is overigens niet blinde lof voor Call of Duty 4, zo reëel is zelfs de junkie in mij. Mappen als Wet Work, Crossfire en Showdown vermijd ik zoveel mogelijk, doordat die omgevingen weinig mogelijkheden bieden tot gevariëerde gameplay. Voor deze junkie zijn dat echter hele, hele kleine smetjes.
Een vroege aftocht
Net zoals bij Call of Duty 3 het geval was, kon ook deel 5 (World at War) me niet echt boeien. De singleplayer was ‘aardig’, maar nergens echt memorabel. Daarnaast kwamen de beperkingen van ontwikkelaar Treyarch wat mij betreft in de multiplayer nog duidelijker naar voren. Puur door veel zwakker level design heeft die multiplayer me nooit zo weten te raken als die van Modern Warfare. Mappen speelden niet lekker weg, de idiote mogelijkheid om irritante honden op te roepen… kwelling alom voor deze liefhebber van shooters.
Nazi Zombies heeft de game een vroege aftocht bespaard, maar dan kan je eigenlijk net zo goed met Left 4 Dead aan de slag gaan om te co-oppen tegen zombies. Het zorgt er wel voor dat World at War nog altijd stevig online gespeeld wordt, maar voor de rest kan Call of Duty 5 deze junk niet de gewenste kick geven.
Niet hype genoeg
Hoe anders is het met deel 6, waar Infinity Ward de touwtjes weer in handen heeft alsof het mijn lokale nachtapotheker is. De hype is enorm, maar so what!? Het kan me eerlijk gezegd niet hype genoeg zijn. Dagelijks wat horen omtrent de tweede Modern Warfare, wat info over nieuwe wapens, stukjes teasen in een korte trailer, heerlijk.
Het is alsof ik weer dat kleine ventje ben die zenuwachtig is voor z’n verjaardag, in afwachting van de kado’s die in aantocht zijn. Of de spanning als puber voor de laatste dagen van december, ongeduldig wachtend op het moment dat je een shitload aan vuurwerk mee naar huis kunt nemen. Eenzelfde soort ongeduld maakt zich nu al tijden meester van me. De verslaving heeft het allang gewonnen van het gezonde verstand.
In gedachten ben ik al bij de achtbaanrit die Modern Warfare 2 heet. De filmische momenten, de memorabele missies, morele keuzes, Spec-Ops en de multiplayer. Ik zie mezelf al langs de ijswanden klimmen in Cliffhanger, infiltreren in een terroristische organisatie alsof ik Jack Bauer ben en de favela’s in Brazilië uitkammen met bruut geweld. Het is echt aftellen tot dinsdag. Leven met een verslaving is niet makkelijk…