Mirror’s Edge verscheen al eerder voor de consoles. Nu, vroeg in 2009, is dan ook eindelijk de PC aan de beurt. De controller wordt ingeruild voor een muis en toetsenbord. Houdt deze nieuwe game van DICE en EA zich ook staande op de PC? Lees het in deze review!
Mirror’s Edge is de nieuwe franchise van Digital Illusions CE (DICE) en EA. Het centrale thema is het zogeheten running, zo snel mogelijk van A naar B komen in een stadse omgeving. Dat betekent dus veel over daken rennen, langs regenpijpen en ventilatiekanalen klimmen, van steiger naar steiger springen en alles daartussen.
Om je daarmee te helpen is er Runner Vision. Het meest logische pad licht rood op zodat je weet waar je heen moet. Over het algemeen is dat erg handig, vooral aan het begin. Verderop in de game wordt het overbodig als je eenmaal doorkijgt wat je kan met Faith; de opties bieden zich dan vanzelf aan. Runner Vision gaat ook een beetje in tegen het idee van zelf je weg zien te vinden, een van de leukste elementen van de hele game. Daarnaast werkt het lang niet altijd vlekkeloos en zul je soms op zoek moeten naar het rode deel waar je heen moet.
Prikkeldraad
Het verhaal van Mirror’s Edge is vrij overbodig. Het wordt gebrekkig aangeboden en behelst niet veel meer dan een vreemde zus-zus verhouding en iemand die een moord in de schoenen geschoven krijgt, met bijbehorend de te bewijzen onschuld. De stad waar alles zich afspeelt is onder de macht van een totalitair regime. Zij hebben alle criminaliteit en viezigheid uit de stad verdreven, maar daarmee ook al het leven en alle vreugde.
Jij speelt Faith, een van de twee zussen uit het plot, die zich aangesloten heeft bij het verzet. Als runner moet jij boodschappen en pakketjes door de stad afleveren. Of tenminste, dat wil EA ons doen geloven. In praktijk lever je eenmaal een pakketje af, om vervolgens te beginnen aan het ontrafelen van het plot dat zo’n 5 tot 10 uur duurt. De verhaallijn is dus behalve slecht uitgewerkt, ook nog eens onder de maat kort.
De gameplay van Mirror’s Edge is vrij simpel gehouden. Dit is zowel een zegen als een vloek. Enerzijds zijn alle bewegingen die er te maken zijn binnen handbereik. Het duurt dan ook niet lang voordat je intuïtief over de daken springt en tegen muren oploopt. De keerzijde is echter dat het moeilijk is om het verschil te maken tussen ergens op springen en ergens overheen springen. Tevens is Mirror’s Edge niet erg vergeeflijk. Val je, dan ben je dood en moet je opnieuw beginnen. Dat wordt extra frustrerend wanneer je erachter komt dat Faith weliswaar heel acrobatisch is, maar niet in staat om zich op te trekken aan de ronde rand van een ventilatiekanaal. Ook prikkeldraad speelt een grote rol aangezien je daar dood aan kunt gaan. Het is vrij ongeloofwaardig dat het verzet zich tegen laat houden door prikkeldraad en DICE had best een creatievere manier kunnen bedenken om je hier en daar weg te houden.
Naast al het gevlucht en geren word je af en toe gedwongen om te vechten, aangezien je anders niet verder kan. Op dat punt moet je een voor een de vijanden uit zien te schakelen aangezien je met drie of vier blauwe bonen al het loodje legt. De A.I. is echter niet bijzonder sterk en je tegenstanders bewegen altijd hetzelfde, zolang je nog niet dicht genoeg bij ze bent. Dat zorgt ervoor dat elke situatie met vijanden uiteindelijk een soort puzzel wordt waarbij het aan jou is om die op te lossen. De combat is wat mij betreft in orde, waar de console versies nogal wat kritiek kregen. Toetsenbord en vooral muis stellen je prima in staat om te richten en te vechten. Het is alleen zaak dat je het goed aanpakt aangezien twee slagen van een soldaat jou uitschakelen, waar jij er zeker vijf voor hem nodig zult hebben.
Na het verhaal
Behalve de verhaallijn is er ook nog de Race-modus. Hier kun je aanvankelijk Time Trial spelen en na het uitspelen van het verhaal ook Speed. In Time Trial krijg je aantal levels voorgeschoteld waar drie tijden voor staan. Je prestatie wordt beloond met 1, 2 of 3 sterren, afhankelijk van je tijd, en het totaal van je sterren bepaalt je Rating. Op een aantal banen kun je nieuwe banen vrijspelen door een van de drie tijden te rennen. De Speed-modus stelt je in staat om alle levels uit het verhaal nog eens over te doen, maar nu met het doel om dit zo snel mogelijk te doen. Hierbij krijg je dus ook, in tegenstelling tot Time Trial, gewoon met vijanden te maken.
Je offline ervaring kan verrijkt worden met de ghosts van andere spelers die je kan downloaden vanaf de online leaderboards. Zo kun je kijken hoe bijvoorbeeld de wereldrecordhouder zijn run heeft gemaakt om vervolgens te proberen om sneller te zijn, hoewel evenaren vaak al een uitdaging op zich is. Het ghost-systeem is wel ontzettend handig om een beetje inzicht te krijgen in de mogelijkheden van Mirror’s Edge. Sommige ghosts halen dingen uit die ik niet voor mogelijk hield tot ik ze zag en hoe meer ghosts ik achterna rende hoe behendiger ik werd. Gezegd moet worden dat het een goed gevoel geeft als je uiteindelijk na heel veel pogingen 3 sterren hebt gerend op een map.
Conclusie
Mirror’s Edge is waarschijnlijk een van de lafste games die ik ooit gespeeld heb. Als Faith ben je, wanneer er vijanden zijn, vrijwel altijd op de vlucht. Dat laffe karakter is echter helemaal niet erg, aangezien rennen onder vijandelijk vuur meer dan eens garant staat voor een forse adrenalinekick. Als je bereid bent door de kleine imperfecties heen te kijken, blijft van Mirror’s Edge een uiterst vermakelijke game over. De makers hadden echter best wat beter mogen kijken naar een game als Assassin’s Creed wat betreft interactie met de omgeving, maar wellicht is dat juist het realistische karakter van Mirror’s Edge.
Mirror’s Edge is geen slechte game, maar had het een echte topper willen worden dan hadden DICE en EA de game nog zeker een jaar binnen de deuren moeten houden. Met name de speelduur is onder de maat en dat wordt alleen maar goed gemaakt doordat de game een vrij unieke ervaring weet te bieden. Daarom een welverdiende 7 voor de PC versie van Mirror’s Edge.