Assassin’s Creed, hoe vaak hebben we die naam de afgelopen maanden niet gehoord? Het is de verschijning van de Messias op Aarde. De game die alle andere games overbodig maakt. Het spel waardoor je leven weer zin krijgt en een nieuwe mijlpaal in de geschiedenis van de mensheid. Niet dan?
Hype
Nee. Assassin’s Creed is een prima game, maar Ubisoft had het toch echt te hoog in zijn bol met Assassin’s Creed. De game is prachtig, kent een geweldige sfeer en heeft een van de coolste personages van de afgelopen tijd in de hoofdrol. Allemaal dingen die op te maken zijn uit de vele screenshots en filmpjes die Ubisoft de afgelopen anderhalf jaar heeft verspreid, aangedikt met de nodige superlatieven en opzwepende uitspraken. Veel daarvan is waar en Assassin’s Creed is een dijk van een game, het is alleen niet wat Ubisoft ons heeft doen willen geloven.
Animus
Maar wanneer het spel begint, spoelt de game eerst een paar honderd jaar vooruit. Desmond Miles is degene die je werkelijk bespeelt. Hij is één van de laatste nazaten van Altaïr en voor bepaalde mensen is het erg waardevol om te weten wat die sluipmoordenaar in witte badjas eigenlijk allemaal uitgespookt heeft. Daarom wordt Desmond ontvoerd, in een laboratorium gezet en onder de Animus neergelegd. De Animus is een apparaat dat in staat is om een proefpersoon gedachtes, opgeslagen in DNA, te laten beleven. En aangezien Altaïr de betbetbetbetbetbetovergrootvader van Desmond is, zou op deze manier het precieze gebeuren rondom Altaïr’s verleden ontrafeld kunnen worden. Desmond krijgt dan ook de opdracht om verschillende belangrijke stukken uit Altaïr’s leven na te spelen.
Ubisoft heeft hierdoor een handig bruggetje gemaakt naar het wel en wee van Altaïr. Wanneer hij te pletter valt of gedood wordt door een overmacht aan wachters, is het niet ouderwets Game Over, maar is de verbinding met je geheugen, met hoe het werkelijk gegaan is, verloren. In de praktijk maakt het natuurlijk geen ene drol uit, maar het geeft wel wat meer authenciteit aan de game, dan wanneer de futuristische overlay en Middeleeuwse setting zomaar over elkaar heen waren geplakt. Die sfeer staat overigens als een huis. Niet veel vaker hebben we een game gezien die zich afspeelde in Jeruzalem en de eerste keer is het gelukkig meteen raak. Het is een genot om door de smalle, benauwde straatjes van Jeruzalem, Damascus en Akko rond te lopen, over de daken te springen en je doelwitten te besluipen.
Repetitief
Maar terug naar het verhaal. Altaïr is nogal eigenwijs en de broederschap waar hij bij aangesloten is, pikt dat niet. Hij heeft ze in gevaar gebracht en door zijn toedoen is een lid gedood. Hierdoor wordt Altaïr gedegradeerd tot de laagste rang en dat ziet hij op zijn beurt niet zitten. Al zijn vaardigheden en wapens is hij kwijt en hij moet vervelende klusjes doen. Ook ik, als speler, vond deze bezigheden na verloop van tijd behoorlijk vervelend worden. Je krijgt de opdracht om negen belangrijke mensen te vermoorden, het is jammer dat de opbouw van deze moordaanslagen in grote lijnen hetzelfde is.
Om de whereabouts van je slachtoffer te bemachtigen, zul je iemand steeds moeten ondervragen, dan wel zakkenrollen of afluisteren. Dit gaat na verloop van tijd net zo repetitief aanvoelen als het spelen van Pong, het kent namelijk weinig tot geen diepgang. Ook de handelingen die je verricht tijdens het vechten zijn niet erg rijk gevarieerd. Daar komt nog eens bij dat je Altaïr in de gevechtsstand met slechts één knop bestuurt, waardoor ook dit zich als een laagdrempelig buttonbashfestijn ontpopt.
Ook het klimmen, klauteren, slingeren en springen neemt niet meer dan één knop in beslag, daarentegen dit voelt wel erg goed aan. Altaïr beweegt zich als een soepele acrobaat langs de muren, over richels en onder balken door. Je kunt zien dat het Ubisoft is die achter deze game zit, want op dit gebied heeft hij echt een heleboel weg van de Perzische Prins. Het zwaaien aan balken om vervolgens met een soepele salto de volgende de pakken, het maken van lange sprongen, het springen van richel naar richel, beter klimwerk hebben we het afgelopen jaar niet gezien. Tel daar nog eens bij op dat de Franse uitgever annex ontwikkelaar op dit moment bezig is met een next-generation Prince of Persia, waardoor ik op dit moment veel meer zin krijg in het spelen van díé game, in plaats van deze.
Benaderen
Veruit het beste van Assassin’s Creed is het daadwerkelijk omleggen van je doelwit. Dit kun je vaak op verschillende manieren toen. Het probleem is namelijk dat hij bewaakt wordt door een hele hoop wachters, die je niet zomaar omlegt. Het is vaak dan ook ondoenlijk om alle bewakers stuk voor stuk te bevechten, zeker aangezien ze makkelijk versterking roepen en je dan binnen no-time de klos bent. Op zo’n moment is het zaak om uit het blikveld van je achtervolgers te komen en onopvallend op een bankje te gaan zitten, je te verstoppen in een hooibaal of een klein altaartje op een dak.
Het is vaak handiger om je doelwit ongezien te benaderen. Je bent namelijk zo goed als ontzichtbaar wanneer je je weg naar je slachtoffer over de daken heen zoekt. Het platformsysteem is hier goed op toegespitst en er is werkelijk geen plek waar je niet heen kunt. Over de smalle straatjes spring je zo heen, je kunt goed verborgen blijven op de daken en toch het overzicht houden over wat er beneden op straat gebeurt. Voor de dare devils onder ons is dit zeker een leuke manier om iemand om te leggen.
Zelf heb ik echter het meest genoten van het voorbereidende werk door middel van stealth. Wanneer je je begeeft onder de menigte, zullen de bewakers je ook niet snel doorkrijgen. Zo is het mogelijk om tussen een groep monnikken te gaan lopen en met dezelfde kleding val je dan net zo op als een zandkorrel in de woestijn. Vaak is het onopvallend bewegen tussen een grote menigte al genoeg om je slachtoffer te naderen. Zo zal het voorkomen dat je gewoon al naast degene staat voor wie het laatste uur geslagen is, zonder dat hij dat zelf weet. Op zo’n moment komt je Hidden Blade, die verborgen zit in je mouw, van pas. Dit zorgt voor een snelle, pijnloze dood zonder al te veel bloed. Je slachtoffer valt neer en jij loopt gewoon verder. Wanneer je er naast blijft staan, zullen mensen alarm slaan, maar het geeft echt een goed gevoel wanneer je nog even rond blijft hangen en kijkt hoe de mensen zich vergapen aan het plotseling verschenen lijk en zich verwonderen over wie dit in godsnaam heeft gedaan.
Conclusie
Begrijp me niet verkeerd, Assassin’s Creed staat als een huis en speelt lekker weg. Op sommige momenten vind ik het echter te makkelijk. Ubisoft zette deze game neer als het spel van het jaar en daar verwacht ik wat meer diepgang van. Het is moeilijk om een goede game met het juiste perspectief te bekijken, wanneer je een geweldige game had verwacht. Feit is dat de graphics ontzettend goed zijn. Dat de sfeer van de game afdruipt. Dat de drie steden er levensecht uitzien. Dat er vaak meerdere invalshoeken zijn voor het daadwerkelijk vermoorden van je doelwit, waardoor de herspeelbaarheid zeker wat oploopt. Dat de Leap of Faith, waarbij je van grote hoogte in een berg hooi valt, gewoon niet gaat vervelen. Dat het verhaal een ijzersterk punt van de game is en zeker gebeurtenissen met zich mee zal brengen, die niemand had verwacht. Dat wanneer je een hoge toren hebt beklommen en bovenop de top staat, je het mooiste uitzicht hebt die een game tot nu toe op je televisie heeft getoverd. Dat Assassin’s Creed de knapste producer ooit achter zich heeft staan.
Maar toch, maar toch. Ik had graag wat meer submissies gezien. Een beter uitgewerkt gevechtssysteem en meer manieren om uit te vinden wat nou de beste manier is om je slachtoffer om zeep te helpen, waar hij zich bevindt en waarom hij op de trein richting de Elysische Velden gezet moet worden. Daarentegen is het wel zo dat een journalist als ik natuurlijk alles rondom deze game heb gevolgd, waardoor de hype voor mij het grootst is geweest. Voor een aantal andere gamers zal dat ook het geval zijn, maar lang niet iedereen heeft zich geïnteresseerd in elke scheet van Jade Raymond. Uiteindelijk blijft er voor een hele grote groep mensen dus een hele goede game over, zonder zure nasmaak. Alleen geen game of the year.