Call of Duty 4: Modern Warfare is dan eindelijk uit en Jezus, wat is deze game gruwelijk vet. Gruwelijk gruwelijk grúwelijk vet. Lees in deze review waarom dit spel makkelijk meekan met games als Halo 3. Maar voordat je dat doet, moet je eerst even de game kopen. En dat is een bevel!
Hype
Het is niet zo dat ik Call of Duty 4: Modern Warfare niet aan heb zien komen. Op de E3 van afgelopen juli is de game door een sloot aan magazines en websites bestempeld als de beste game van de E3. Maar toch, tegen een marketingoffensief dat we voor onze kiezen kregen met Halo 3, kan Call of Duty 4 niet op. Het is niet zo dat deze game als de underdog gezien kan worden in het rijtje van multiplayershooters dat deze herfst naar de Xbox 360 kwam, maar vier miljoen keer verkopen in de eerste week, dat zal Call of Duty 4 zijn concurrent niet nadoen.
Het is wel zo dat een verkoopssucces Activision zeker is gegund met deze game, en dat zal naar alle waarschijnlijkheid ook niet uitblijven. Call of Duty 4 is een mainstream knalproduct van de bovenste plank. Je wordt in de actie gezogen, er weer uit gegooid, door elkaar heen geschud en weer verder gevoerd in deze wilde achtbaanrit. Want jawel, Call of Duty 4 is scripted, maar nee, dat doet niet af aan de pret. In geen tijden heb ik zo’n intense shooter gespeeld als deze. Granaten slaan vlak achter je in, vliegtuigen zoeven over je hoofd om hun dodelijke lading los te laten, vijandelijke munitie schampt je helm, helikopters crashen vlak voor je neer waarbij je nog net niet onthoofd wordt door de wegvliegende wieken en de dreiging van de dood is altijd aanwezig.
Singleplayer
In de singleplayercampaign krijg je letterlijk geen seconde rust. Zoals je waarschijnlijk wel hebt opgevangen of afgeleid uit de subtitel, speelt Call of Duty 4 zich niet meer af in de Tweede Wereldoorlog, maar dit keer is het heden het strijdtoneel. Vier Russische generaals die zichzelf ‘The Four Horsemen of the Apocalypse’ noemen plegen een staatsgreep en hun leider, Zakhaev, wil Moedertje Rusland terugbrengen naar het communisme. Dit is echter niet het enige wat er speelt, maar dat moet je allemaal maar zelf uitvinden in de game. Ik kan je er echter van verzekeren dat de game bol staat van plotwindingen en intrigerende gebeurtenissen.
Hoewel de game zich zestig jaar later afspeelt dan zijn voorgangers, ademt het spel nog steeds die bekende Call of Duty-sfeer waarin je constant van special effect naar special effect wordt gesmeten. Ook is het nog steeds niet zo dat je maar één soldaat onder je hoede hebt. In de eerste missie speel jij namelijk een geheim agent van de Britse SAS op een zinkend schip in de Beringstraat, een halfuurtje later ben je een Amerikaan die een stadsoorlog uitvecht in de straten van Bagdad. Infinity Ward heeft expres gekozen voor een samenhangend verhaal dat bestaat uit losse missies, waardoor ze een zo gevarieerd mogelijk spelaanbod hebben kunnen realiseren, zonder gevangen te worden in hun eigen verhaal.
Met de achttien missies die de game bevat ben je al gauw zo’n acht à tien uur bezig, mocht je ervoor kiezen om hem op de Hardened-moeilijkheidsgraad te spelen, wat ik je zeker aan kan raden. Op de Veteran-stand krijg je nog meer tegenstand van de computergestuurde vijanden, die erg slim zijn. Ze zoeken dekking, helpen elkaar en proberen goed gebruik te maken van de omgeving. Het is moeilijk om echte slimheid en gescripte handelingen van elkaar te onderscheiden in Call of Duty 4. Zo liep ik in een level in het Midden-Oosten een straatje in dat op het eerste gezicht helemaal leeg leek. De vijanden bleken echter een hinderlaag opgezet te hebben waarbij ze me van alle kanten vanuit de gebouwen beschoten. Dit soort dingen zijn vooraf geprogrammeerd, maar gelukkig blijft er wat de vijanden betreft nog genoeg aan hun eigen hersens en dus aan het toeval over. Twee keer dezelfde missie spelen is dus nooit exact hetzelfde.
Multiplayer
Het sterke punt van Call of Duty 4: Modern Warfare is duidelijk de multiplayer. Hoewel de éénspelermode fantastisch te noemen is door de verpletterende spelervaring die hij achterlaat, is deze niet al te lang houdbaar door het hoge gehalte aan scripted events. Je loopt hem na het uitspelen misschien nog een tweede keer door op de hoogste moeilijkheidsgraad, maar daar blijft het ook bij. Met de multiplayer ben je weken, zoniet maanden zoet.
Infinity Ward heeft een ontzettend goed rankingsysteem ingebouwd. Waar ik al compleet verslaafd aan Halo 3 was om die hoogste ranks te behalen, in die game blijft het echter bij een hoge notering en een flinke boost voor je e-penis, zoals ze dat zo mooi zeggen. In Call of Duty 4 speel je nieuwe klassen, wapens en perks vrij en heb je ook echt een reden om te blijven spelen. De game biedt jou namelijk de mogelijkheid om je eigen klasse te maken. Je kunt je primaire en secundaire wapen kiezen met daarop een trits uitbereidingsmogelijkheden (scope, laser, granaatwerper) en het pakket granaten dat je wilt gebruiken.
Het meest interessante zijn het toevoegen van zogeheten perks aan je soldaat. Dit zijn speciale vaardigheden die je vrijspeelt wanneer je rangs omhoog gaat. Zo zijn er perks die jou meer levenspunten geven, jouw wapens krachtiger maken, je vlak voordat je doodgaat nog een granaat laten vallen zodat je je tegenstander misschien ook nog velt, enzovoorts. Het is belangrijk om perks te keizen die elkaar goed aanvullen en aansluiten bij jouw speelstijl. Als je een sniper bent is bijvoorbeeld een vaste hand veel handiger dan het laten vallen van een granaat bij wijze van laatste hoop.
Je gaat ranks omhoog door het behalen van ervaringspunten, die je vergaart door het doden van tegenstanders en het winnen van potjes. Ook wanneer je verliest krijg je wat experience points, voor de moeite, zodat het niet zo is dat nieuwe spelers helemaal geen kans meer hebben, wanneer iedereen over een paar weken de hoogste rangs heeft gehaald met de sterkste wapens. Deze balans is ook aanwezig in de speelmaps, die erg goed in elkaar zitten. Het leveldesign is uitdagend en biedt veel mogelijkheid tot schuilen, zonder dat het op campen uitloopt. Je slachtoffer krijgt namelijk een herhaling van zijn dood te zien, waardoor jouw verstopplek nooit lang onopgemerkt blijft. Wel is het erg leuk om een camouflagepak aan te trekken en in het hoge gras te gaan liggen. Niemand die je ziet en wanneer je er een beetje handig mee bent, ben je verzekerd van een paar mooie kills.
Pareltje
Wat je meteen opvalt tijdens het spelen van Call of Duty 4: Modern Warfare, zijn de supergelikte graphics. De pracht straalt er letterlijk vanaf en dat is aan de ene kant te verklaren door het feit dat het spel boordevol actie en ontploffingen zit. Aan de andere kant kun je gewoon niet ontkennen dat de graphics haast onovertroffen zijn. De visuele stijl die men gebruikt ziet er fantastisch uit, alles is messcherp en loopt ontzettend vloeiend en in een hoog tempo.
De game bulkt namelijk van de echtbestaande wapens en dat is niet het enige waardoor het spel zo’n waarheidsgetrouwe militaire uitstraling krijgt. De tactieken die je soldaten ondernemen zijn niet van het echt te onderscheiden. Ze nemen positie voor een deur, trappen hem open en stormen naar binnen, nemen plaats in de hoeken en overzien zo de hele kamer. In de steden lopen ze langs de muren, waarbij ze continue de straat en de gebouwen erlangs in de gaten houden. Het spel doet qua sfeer echt niet onder aan een grote Hollywood-productie en dat is dan alwéér een heel groot pluspunt. Het lijstje wordt langer en langer…
Conclusie
Call of Duty 4: Modern Warfare is een terechte opvolger van het tweede deel geworden. Het spel is nog even meeslepend, intens en actievol als vroeger, maar het hedendaagse jasje spreekt mij veel meer aan dan die opgewarmde Tweede Wereldoorlogs-kliek die we inmiddels al van binnen naar buiten kennen. Superlatieven, zelfs krachttermen, schieten tekort om de ongelooflijke belevenis te verwoorden die Call of Duty 4 neerzet. Wegkruipen achter een muurtje en huilen om je bestaan, dat wil je. Het is een wrede, wrede wereld en je wil helemaal niet dood. Welke shooter heeft jou dat gevoel de afgelopen twaalf maanden bezorgd?
De singleplayermodus is heel erg sterk en vooral de latere missies behoren tot de leukste uurtjes die ik het afgelopen jaar in mijn eentje heb beleefd. De kracht van Call of Duty 4 ligt echter in de multiplayer. Hiermee ben je nog wel zoet tot en met het volgende deel in de reeks. Het spel motiveert je om hogere ranks te behalen door het vrijspelen van de vele wapens die er in de game zitten, maar ik ben vooral te spreken over de perks, die je soldaat echt iets persoonlijks meegeven. Tel daar de uitzonderlijk mooie graphics bij op en Call of Duty 4 is stiekem toch wel een ontiegelijk goede game. Ik geef het spel bewust ééntiende hoger dan Halo 3 omdat ik nu al weet dat ik hier langer mee zoet zal zijn dan die derde Halo. Met al deze najaarstoppers had ik die game na een kleine maand wel weer gezien, met Call of Duty 4 kom ik makkelijk de winter door. En jij ook, dus waar wacht je nou nog op?