Velen hebben geprobeerd een voet aan de grond te krijgen in het skate-genre. Toch is het niemand gelukt Tony Hawk te overtreffen, of er zelfs in de buurt te komen. Skate probeert een andere invalshoek: realisme. Of het werkt lees je in de review.
Skate wil niet vergeleken worden met Tony Hawk. Het is ook een oneerlijke vergelijking: terwijl meneer Hawk maar al te graag van wolkenkrabber naar wolkenkrabber springt gaat Skate expres de realistische kant op. Het spel begint misschien een beetje gek, ik verklap niets, maar als je eenmaal op je board staat zal je helemaal opnieuw moeten leren skaten. Met A en X zet je af, met B en Y rem je. De focus ligt duidelijk op de analoge sticks: met de linker stick stuur je en verplaats je jouw gewicht, met de rechter bestuur je jouw voeten. Daar heb je dan ook meteen Skate’s grootste innovatie: de controls zoals we ze kennen zijn helemaal overhoop gehaald. Het gevoel dat het in Skate draait om het board en de voeten wordt versterkt door de camera die is ingezoomd en iets is gezakt zodat je alleen je eigen onderlijf ziet. Ik zal maar met de deur in huis vallen: een dubbele kickflip maken voelde nog nooit zo goed. Hoewel de illusie van het precies manipuleren van je voeten al snel vervaagt voelt het gebruiken van de sticks veel intuïtiever en preciezer dan het rammen van knoppen. Het gaat wel iets langzamer: om een ollie te maken moet je de stick naar onderen duwen en dan snel naar boven bewegen; iets wat toch echt wat langer duurt dan het indrukken van de A knop. Het doen van een ‘trick’ op zich is dus al een prestatie. Vooral de ingewikkelde ‘tricks’ vereisen heel wat oefening, maar ook wat onnodige frustratie omdat het verschil tussen een heelflip (de stick raakt de rand net niet) en een pop shove-it (de stick raakt de rand) niet erg groot is. Het systeem biedt ook genoeg diepte om een tijd lang nieuwe trucs en uitdagingen te bieden
Verzin het, doe het, bekijk het
Terwijl er zo veel aandacht is besteed aan de controls is er duidelijk minder aandacht besteed aan de structuur van de game. Je begint nog altijd als een naamloze skater die opdrachtjes aanneemt van wildvreemden en zo een metertje vol doet lopen tot de volgende set uitdagingen zich presenteert. Een geinige toevoeging zijn de vrije opdrachten waar je zelf de locatie mag kiezen om de opdracht te voltooien. Toch voelt het alsof de opdrachten die je krijgt weinig te maken hebben met je uiteindelijke prestaties. Ik moest het tijdens het spelen dan ook vooral hebben van het behalen van persoonlijke doelen. Je zult zien dat je regelmatig een plekje ziet en denkt: ik wil daar een grind zus, over het gat heen zo en dan landen in een manual. Het precies zo krijgen als jij het wilt vereist een flinke brok doorzettingsvermogen. Gelukkig zijn er hulpmiddeltjes zoals een uitgebreid ‘trick-book’ waarin je alle flips en grinds op kunt zoeken met vereiste bewegingen erbij. Ook een checkpoint systeem waarmee je met een druk op de knop terug bent op de plaats die je hebt ingesteld, is daarbij aanwezig. Als het je eenmaal is gelukt om je gewenste combo uit te voeren kun je hem terugkijken, bewerken en zelfs uploaden naar het internet via de Replay Editor. Het is een simpel stukje gereedschap om met verschillende effecten en camera standpunten een leuk filmpje in elkaar te zetten maar zeker geen volwaardige video-editing tool om verschillende clips aan elkaar te rijgen. Je zou het gebrek aan echte diepgang in de Replay Editor kunnen bekritiseren, maar ik denk juist dat de simpele uitstraling en het gebruikersgemak de game meer goed doen dan meer opties en de complexe interface die daarbij hoort bij hadden kunnen dragen. Het is ook jammer dat je de skater, die je zelf in elkaar mag knutselen, nooit echt knap kan maken en dat de animaties erg kunstmatig overkomen als je de Replay terug kijkt.
Combo brekers
In Skate ligt heel San Velona aan je voeten. De fictieve stad is groot en gevarieerd: de verschillende wijken zien er allemaal heel anders uit en hebben verschillende kwaliteiten. De wijken zijn met oog voor detail ontworpen en er is geen straat zonder slim geplaatste rail of ‘ramp’ om vanaf te springen. Er is ook een overvloed aan verscholen plekjes die allemaal het ontdekken waard zijn. In San Velona zul je je dus nooit vervelen, maar dat betekent niet dat er wat nadelen aan kleven. Mijn voornaamste klacht: de graphics. Met alle pracht en praal die we recentelijk over het scherm hebben zien glijden ziet San Velona er kaal en onscherp uit. Er is veel grafisch detail te vinden op de skaters en hun boards, maar de stad zelf is grafisch niet erg indrukwekkend. Dan zijn er hinderlijke voetgangers die alleen maar in de weg lopen en zich niet normaal weten te gedragen. Menig oud vrouwtje heeft mijn controller doen vliegen omdat ze mijn combo brak. Op technisch vlak weet Skate dus geen indruk te maken en ook op het artistieke front maakt Skate zich er een beetje makelijk vanaf. Het team is voor een iets rustigere stijl gegaan dan rivaal Tony Hawk en heeft veel gewerkt met losse onderdelen en graffiti, maar dat komt niet uit de verf. Met de soundtrack zit het wél snor: EA Trax heeft zijn werk prima gedaan met een fijne mix van stijlen zonder nummers te kiezen die niet passen.
Conclusie
Skate is duidelijk een deel één. Een experiment. Een geslaagd experiment, dat wel, maar dat neemt niet weg dat er toch genoeg losse eindjes te vinden zijn. Tony Hawk heeft al jaren lang de tijd gehad om zichzelf te perfectioneren en dan voelt Skate op sommige gebieden toch incompleet. Niet dat dit de game breekt, integendeel, gamers moeten Skate zeker even checken. Het tilt het stagnerende skate-genre namelijk naar een nieuw niveau, en dat is meneer Hawk de laatste jaren niet meer gelukt.