Over dik twee weken ligt The Witcher in de winkelrekken en ik was erg benieuwd naar deze toch wel ietwat aparte game. Een preview versie viel tot mijn vreugde onlangs bij mij door de bus. Ik ging ermee aan de slag voor deze korte impressie.
“The Witcher is my name…”
Zoals jullie misschien al wel uit de preview hebben kunnen opmaken, hangt er in The Witcher een typisch sfeertje. Vrouwen hebben inderdaad een flinke dubbel-D onder hun hoede, en witcher Geralt is een beetje een dubbelzinnig figuur. Aan de ene kant is hij dé held die geeft om z’n medemensen en z’n geheugen kwijt is, anderzijds is het een sadist die het liefst met z’n zwaard in de rondte zwiepend monsters en bandieten afslacht. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de gezonde dosis galgenhumor. Maar laat bovenstaande regels niet te negatief op je overkomen, want de game weet je al snel mee te slepen in het verhaal van de levende legende die jij bestuurt, niet een witcher, maar dé witcher Geralt.
Een boel te doen
Naast de main quest zul je ook veel kleinere quests voor bijvoorbeeld dorpsbewoners doen. Je bent immers een witcher en dus sta je in dienst van je medemensen. Deze sidequests waren in het begin niet erg veelomvattend, maar leverden wel mooie beloningen op, en natuurlijk de onmisbare experience points. Nadat je genoeg van deze punten verzameld hebt, stijg je in level. Maar dan zijn we er nog niet, want voor elk gestegen level krijg je Talent punten. Met deze Talents kun je Geralt nieuwe kunstjes of tovenarij leren, of bepaalde skills verbeteren. Een bekend RPG systeem dus. Na dergelijke veranderingen moet Geralt eerst mediteren, maar daarna is hij er weer helemaal klaar voor.
Maar hoezeer er ook getoverd en gedaan werd in de The Witcher, heksen met de tijd kan de preview versie niet. Je zult erg veel op zoek zijn naar voorwerpen of mensen om je quests te voltooien en aangezien dit gepaard ging met flinke laadtijden, was lekker doorspelen bijna niet mogelijk. Je gaat naar binnen om met iemand te praten, laadtijd. Je gaat weer naar buiten om een voorwerp te zoeken, laadtijd. Voorwerp gevonden en dus ga je weer naar binnen om dit te berichten bij je questgever, laadtijd. Klaar met de quest en dus ga je weer naar buiten, laadtijd. Enzovoorts. Je snapt dat dit op een gegeven moment vrij frustrerend werkt en ik hoop dat dit euvel verholpen is ten tijde van de release.
Wel snor
Grafisch zit het wel snor met The Witcher; met een fatsoenlijk PC’tje zul je weinig te klagen hebben over de beelden die de game op je scherm weet te toveren. Het kleurgebruik deed me ook al snel denken aan The Elder Scrolls 4: Oblivion, wat geen negatieve eigenschap is. Hier zal de uiteindelijke game waarschijnlijk ook niet over struikelen. Het third person camera systeem is daarentegen even wennen. Je hebt de keuze uit drie verschillende camerastanden, te weten de veraf staande, een waarbij je over de schouder van Geralt heen kijkt en een daartussenin. Kies je voor de laatste, dan zal de camera tijdens het vechten automatisch uitzoomen om een beter overzicht te krijgen. Eenmaal gewend aan het camerasysteem ging het vechten ook een stuk beter, maar het bleef een beetje tricky. Over het gevechtssysteem zelf heb ik vooralsnog niks te klagen, dat liep als een trein. De slagen volgen elkaar mooi op en het wisselen tussen verschillende stijlen ging ook prima. Ook dat is dus wel in orde.
Dus?
De eerste kennismaking met The Witcher is me redelijk bevallen. Grafisch zit de game prima in orde, de setting sleept je mee en ook de besturing voelde lekker aan. Ik moet alleen nog zien of het constante geren door de levels op zoek naar bepaalde voorwerpen of andere aanknopingspunten op lange termijn niet gaat vervelen. Persoonlijk denk ik dan ook dat de game meer voor de hardcore gamers onder ons een succes wordt. Desondanks ben ik heel benieuwd naar het eindresultaat.